1978, Κυριακή του Πάσχα
στο προσφυγικό τετράγωνο των οδών Λυδίας & Μιχ. Καραολή. Η λατέρνα στολισμένη με βελούδο, φουντίτσες και την απαραίτητη ζωγραφιά της μακρομαλλούσσας Ωραίας του Πέρα. Ο περαστικός λατερνατζής σηκώνει το ντέφι για να μαζέψει κανένα δεκαρικάκι. Το κλικ της φωτογραφικής μηχανής “παγώνει” για πάντα τον χρόνο. Η Αγγέλα και ο Βαγγέλης Χατζηστόγιας με την κόρη τους Βίκυ, ο Ηλίας και η Μαρίνα Τουτουντζή με τα παιδιά τους Θανάση και Βασίλη, γείτονες και φίλοι γιορτάζουν το Πάσχα, όλοι μαζί, σε μια Καισαριανή που δεν υπάρχει και δεν θα ξανά υπάρξει πια! Όμορφες, αξέχαστες στιγμές από αληθινούς ανθρώπους!
Είναι τα τελευταία χρόνια μιας πόλης που χάθηκε, μιας πόλης με πόρτες ανοιχτές και καρέκλες απ έξω, με καλημέρες και καλησπέρες που δεν λέγονται πια, με κουβεντολόι με τους απέναντι και πιατάκια να πηγαινοέρχονται “έτσι για τη μυρωδιά”, με ταρατσάκια γεμάτα απλωμένες μπουγάδες και παιδιά να τρέχουν γύρω απ’ τα τετράγωνα παίζοντας πετροπόλεμο και κυνηγητό ενώ οι γιαγιάδες καθάριζαν τις φακές καθισμένες στα πεζούλια. Μιας πόλης γεμάτη φασαρία κι απόνερα απ’ τη μπουγάδα της διπλανής, με τσακωμούς και φιλιώματα και μυρωδιές απ’ το φαγητό που έβραζε στη γκαζιέρα. Μιας πόλης που σαν έπεφτε ο ήλιος οι φωνές γίνονταν ψίθυροι και παραμύθια κι ησύχαζε για λίγο μέχρι το επόμενο πρωί που όλα ξανάρχιζαν από την αρχή…
Σοφία Τριανταφυλλοπούλου
Association of European Journalists AEJ – sofiarose1900@gmail.com
