Κι όμως κανείς δεν νοιάζεται για τα δεινά της ταλαίπωρης Ομπρέλας. Κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ να τιμήσει την ομπρέλα για την επίπονη και μοναδική προσφορά της στον άνθρωπο.
Με ήλιους και καταιγίδες. Με κάθε συνθήκη η ομπρέλα είναι παρούσα, με κάθε συνθήκη εκδηλώνει το βαθύ αίσθημα προστασίας για τα δίποδα όντα. Μόνο για τα δίποδα. Κι όμως κανένα απ’ αυτά τα δίποδα δεν σκέφτηκε ποτέ να της χαρίσει μια παγκόσμια ημέρα, όταν έχει εφεύρει τόσες και τόσες παγκοσμιότητες.
Αυτή η καταφανής παγκόσμια αδικία, η καταφανής παγκόσμια ύβρις, προς το παγκόσμιο αίσθημα δικαίου, μες στην χρονική παγκοσμιότητα, θα ’ρθει η στιγμή που θα γυρίσει απολύτως εναντίον μας. Θα ‘ρθει η στιγμή που οι ομπρέλες, όλες οι ομπρέλες, κάθε χρώματος, κάθε φυλής, θα ενωθούν, θα συνεδριάσουν και θ’ αποφασίσουν αντίποινα για την αγνωμοσύνη μας…
Μα είναι δυνατόν;! Ούτε μια παγκόσμια ήμερα γι’ αυτές που στέκονται εκεί, πάνω απ’ το ΥπέρΘεο κεφάλι μας, ακαταπόνητες, να μουσκεύουν μέχρι τελευταίας ίνας σε κάθε νεροποντή, να καίγονται μέχρι την τελευταία τους ακτίνα με οποιονδήποτε ήλιο, είτε καταμεσήμερο, είτε στους απογευματινούς περιπάτους. Παγκοσμίως.
Αυτοδικαίως τους πρέπει μια παγκόσμια αναγνώριση, μια Παγκόσμια μέρα δική τους. Τους πρέπουν events και τιμές. Κρούω τον κώδωνα!
