Σαν αητός με ανοιγμένα τα φτερά
που ξεκινά για το μεγάλο το τρανό ταξίδι
από τον Τύμβο με το λάβαρο ψηλά
πάνω στα βήματα του Νίκου του Νικηφορίδη.
Πλάι του στέκουν παραστάτες μακρινοί
οι μαχητές του Μαραθώνα, ζωντανή φρουρά του
κι ο Φειδιππίδης αναμένει στη στροφή
για να κοσμήσει με στεφάνι τα λυτά μαλλιά του.
Ένας ολόκληρος λαός ακολουθεί
και νοερά χειροκροτεί τη λεβεντιά του
ανοίγει δρόμους φωτεινούς με το σπαθί
που το κρατά συμβολικά στα δυνατά φτερά του.
Τον οδοιπόρο που πετά στον ουρανό
κάτω στη γη τον καρτερούν τα ποταπά σκουλήκια
για να γκρεμίσουν της ειρήνης το σταυρό
με το Χριστό στα δυο του χέρια στιβαρά κι αντρίκια.
Μπαίνει στο στάδιο ο μέγας μαχητής,
θριαμβευτής σ’ αυτή τη μάχη της πατρίδας βγαίνει
όπως και τότε πάντα πρώτος νικητής
το μέγα μήνυμα παντού στην οικουμένη στέλνει.
Οι ποταποί μέσα στη λάσπη θα συρθούν
βυσσοδομούν και θα λυγίσουν το θνητό κορμί του
σαν ερπετά που το φαρμάκι τους πετούν
μα δεν μπορούν του αετού να πλήξουν την ψυχή του.
Χιλιάδες νέοι με σφιγμένη τη γροθιά
στο νικητή όρκο θα δώσουνε του Μαραθώνα
στο γελαστό παιδί με τη χρυσή καρδιά
στα ίδια βήματα να συνεχίσουν τον αγώνα.
Απόστολος Κοκόλιας
