Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή.
Βουνά, Δάση, Ποτάμια, Λίμνες, Πεδιάδες, Θάλασσες, Θερμοκρασίες αντίστοιχες της γήινης σύστασης κάθε τόπου. Ζωές και όντα κάθε μορφής. Πουλιά, Ερπετά, Τετράποδα, Έντομα, Ψάρια. Κάθε φυλής, κάθε γένους και κάθε είδους. Μαγικές ισορροπίες σ’ έναν πλανήτη προσομοίωση του παραδείσου.
Και είπεν η μητέρα Φύση: «Και τώρα θα φτιάξω το ωραιότερο Ον απ’ όλα, να κυβερνάει αυτόν τον Παράδεισο…» Και δημιούργησε τον άνθρωπο. Κι ο άνθρωπος έπιασε ν’ απολαμβάνει όλο αυτό το μεγαλείο, μέχρι που κάποια στιγμή έπαθε κορεσμό και καταλήφθηκε απ’ τα χειρότερα των αμαρτημάτων. Η Αλαζονεία, η Βουλιμία κι η Eυθυνοφοβία τον κυρίευσαν. Άρχισε να κόβει τα δέντρα, να σκοτώνει τα ζώα, να βρωμίζει τις θάλασσες. Κι όσο περνούσε ο χρόνος, δεν του έφτανε ούτε αυτό. Τώρα έκαιγε τα δάση κι εξαφάνιζε κάθε άλλη ζωή που βρισκόταν στον δρόμο του -ακόμα και άλλους πολλούς ανθρώπους-. Η θερμοκρασία στον Πλανήτη Γη ανέβαινε σε δυσθεώρητα ύψη, οι πλημμύρες μετέτρεπαν τον παράδεισο σε άβυσσο. Ο άνθρωπος κρύφτηκε στο καβούκι του, δίχως να καταλαβαίνει τι ακριβώς συνέβαινε. Οι πιο «Ειδικοί» άρχισαν να μιλάνε για «χαοτικές κηλιδώσεις», που έκαναν τις φωτιές, θηρία ανεξέλεγκτα. Κάποιος μίλησε για τον «στρατηγό άνεμο». Κάποιος άλλος για πρωτόγνωρα «φυσικά φαινόμενα».
Στο τέλος, όλοι συμφώνησαν πως πρόκειται για «Κλιματική κρίση», «Κλιματική αλλαγή».
Σαν η μητέρα φύση να είχε δημιουργήσει την καινούρια πραγματικότητα.
Εκείνη, η μητέρα Φύση, με πικρά δάκρυα στα βλέφαρά της, αποφάσισε πως ήταν ώρα ν’ αναλάβει την ευθύνη της και ν’ αποκαταστήσει την ισορροπία της.
