Οι τράπεζες δεν είναι κοινωφελή ιδρύματα, λένε με κυνισμό στις ιδιωτικές τους συζητήσεις στελέχη τραπεζών. Πράγματι: είναι επιχειρήσεις που αποσκοπούν στο κέρδος. Ταυτόχρονα όμως δεν θα έπρεπε να είναι ανεξέλεγκτες.
Δεν θα εξιστορήσουμε πώς η τραπεζική κρίση χτύπησε πρώτη την πόρτα της ελληνικής οικονομίας. Το πρώτο «πακέτο» βοήθειας προς τις τράπεζες ήρθε το 2008 και είχε την υπογραφή του Γιώργου Αλογοσκούφη. Οι τράπεζες χρεοκόπησαν πριν από το ελληνικό Δημόσιο εξαιτίας της ασύδοτης παροχής δανείων χωρίς αξιολόγηση πιστοληπτικής ικανότητας και δίχως επαρκείς εγγυήσεις.
Βόλεψε όμως την επιβολή των μνημονίων η αφήγηση ότι οι τράπεζες χρεοκόπησαν εξαιτίας της χρεοκοπίας του Δημοσίου. Βόλεψε, γιατί έτσι έγινε πειστικό το επιχείρημα ότι το Δημόσιο τους χρωστάει και «υποχρεούται» να τις σώσει. Επικουρικά, προβλήθηκε και το επιχείρημα ότι, αν καταρρεύσουν, θα χαθούν οι καταθέσεις. 55 δισ. ευρώ κόστισε συνολικά η «επιχείρηση» σωτηρίας των τραπεζών.
Ετσι «εξυγιάνθηκαν» οι ελληνικές τράπεζες. Με χρήματα των φορολογουμένων. Και τώρα, ήρθε η ώρα οι διοικήσεις τους να ξεπληρώσουν τα οφειλόμενα. Και το κάνουν κερδοσκοπώντας ασύστολα σε βάρος αυτών που τις έσωσαν! Καθώς ήρθε η ώρα να απολαύσουν τα αγαθά των κόπων των… φορολογουμένων, να μοιράσουν υψηλά μερίσματα από θηριώδη υπερκέρδη, να δώσουν προκλητικές αμοιβές και μπόνους στα μεγαλοστελέχη τους και συμπεριφέρονται σαν να μη χρωστούν σε κανέναν…
Η κυβέρνηση όμως τι κάνει; Εμφανίζεται και απρόθυμη και ανίκανη να επιβάλει όρους δημόσιου συμφέροντος: να νομοθετήσει για τα υψηλά επιτόκια δανεισμού και τις προκλητικές προμήθειες, να προστατεύσει τις καταθέσεις.
Ξαφνικά, οι ταγοί του δημόσιου συμφέροντος δηλώνουν ότι δεν υπάρχει ανταγωνισμός στο τραπεζικό σύστημα, ότι δηλαδή έχουμε ένα τραπεζικό καρτέλ που νιώθει και είναι ασύδοτο. Και ποιος ευθύνεται γι’ αυτό, κύριε πρωθυπουργέ, κύριε υπουργέ Οικονομικών και κύριε διοικητή της ΤτΕ, αν όχι οι ταγοί του δημόσιου συμφέροντος και οι επόπτες του τραπεζικού συστήματος;
Η δυσαρέσκεια για τις καταχρηστικές πρακτικές των τραπεζών είναι διάχυτη – κάθε οικογένεια είναι πληγωμένη από τις τραπεζικές πρακτικές για τουλάχιστον έναν λόγο. Η κυβέρνηση νιώθει τη δυσαρέσκεια. Η πίεση της αντιπολίτευσης για φορολόγηση των τραπεζικών υπερκερδών τη «στριμώχνει». Ετσι, προαναγγέλλει μέτρα περιορισμού της τραπεζικής ασυδοσίας όσον αφορά τις προμήθειες. Ωστόσο, η αξιοπιστία της είναι πολλαπλώς υπονομευμένη, ένας ανέξοδος λεονταρισμός.
Πηγή: efsyn.gr
