Τελικά, μερικοί ξεχνάνε πως στο τέλος της μέρας… απλά μαγειρεύουμε φαγητό.
Στο μαγειρικό σχολείο είχα έναν συμμαθητή που ξεκίνησε όπως όλοι μας: με καμένο κρεμμύδι, χέρια γεμάτα κοψίματα και μια φιλοδοξία να «κατακτήσει τις κουζίνες». Fast forward μερικά χρόνια, ο τύπος έγινε prima donna. Περπατάει τώρα σαν να έγραψε αυτός το “Fear of the Dark” και κρατάει τα tongs σαν τον Bruce Dickinson στο μικρόφωνο.
Ξεκόλλα. Δεν σώζουμε ζωές, φαγητό φτιάχνουμε.
Έλεγε ο Anthony Bourdain: “Όταν ένας σεφ αρχίζει να πιστεύει ότι είναι κάτι παραπάνω από μάγειρας, έχει χάσει την μπάλα.” Και είχε δίκιο. Ξέρεις ποιος δεν φερόταν έτσι; Ο Alain Ducasse. Ο άνθρωπος έχει όλη την καριέρα του γεμάτη αστέρια Michelin, αλλά ούτε σε βλέμμα δεν θα σε έκανε να νιώσεις κατώτερος.
Η Πραγματικότητα της Κουζίνας
Όλοι οι σεφ έχουμε την ίδια κατάληξη: σκυφτοί, πονεμένοι και γεμάτοι ουλές, εξωτερικές και εσωτερικές. Μη γελιέσαι:
- Θα βγεις στη σύνταξη με πλάτη κατεστραμμένη από τις ώρες όρθιος μπροστά σε καυτές εστίες και πάγκους.
- Τα γόνατά σου θα σε προδώσουν από τα ατελείωτα ανεβοκατεβάσματα σε αποθήκες, ψυγεία και delivery.
- Φλεβίτιδα και αρθριτικά θα είναι οι συνταξιούχοι συνεργάτες σου.
- Και το κερασάκι; Η ψυχική εξάντληση, το τίμημα του συνεχούς άγχους να βγάλεις το service σωστά, ακόμα κι αν είσαι στο χείλος της κατάρρευσης.
Όλα αυτά, για τι; Για να παριστάνουμε τους σταρ της κουζίνας; Για να «πουλάμε μούρη» στα social media; Όχι. Ο στόχος ποτέ δεν ήταν η φήμη.
Ο Πραγματικός Στόχος
- Ο στόχος είναι να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, όχι μόνο καλύτεροι μάγειρες.
- Να εμπνεύσουμε τους γύρω μας, τους μαθητές, τους συναδέλφους μας. Όχι να τους κάνουμε να νιώθουν κατώτεροι.
- Να κάνουμε κάτι που φέρνει χαρά στους άλλους και μας γεμίζει, χωρίς να τους βλέπουμε σαν «πελάτες» ή «αριθμούς».
- Να αφήσουμε πίσω μας μια κουζίνα, μια ομάδα, και ίσως έναν κλάδο καλύτερο απ’ ό,τι τον βρήκαμε.
Κάποιοι ξεχνάνε τις ρίζες τους. Τα σφουγγαρισμένα πατώματα, τα πιάτα που πλέναμε, τους τόνους ψιλοκομμένου κρεμμυδιού μέχρι να δούμε αστράκια σαν εξώφυλλο του “The Number of the Beast”. Τώρα που μπήκαν σε «τηλεοπτικές κουζίνες» με τη λάμψη του «fine dining», κοιτάνε τους συναδέλφους τους σαν να είναι «από κάτω».
“Αδερφέ, δεν είσαι ροκ σταρ. Ούτε ο Alain Du-casse. Είσαι μάγειρας. Στρώσου.”
Μια σφαλιάρα με την κουτάλα χρειάζεται να θυμηθείς πως η κουζίνα δεν έχει αστέρες, έχει πολεμιστές. Η ταπεινότητα είναι το αλάτι της κουζίνας: χωρίς αυτήν, η συνταγή είναι σκέτο χάλι.
Στο τέλος…
- Θα μας θυμούνται για τον τρόπο που φερθήκαμε στους ανθρώπους μας. Όχι για τα πιάτα που βγάλαμε.
- Το φαγητό είναι μια τέχνη που κρατάει για λίγα λεπτά. Η κληρονομιά μας είναι οι σχέσεις που χτίζουμε.
- Να είσαι ταπεινός και διψασμένος για πρόοδο, όχι για επιβεβαίωση.
«Stay humble. Stay hungry. Και μην ξεχνάς: το service τελειώνει, η ζωή συνεχίζεται.» __________________________________________________________πηγή: https://www.facebook.com/goldpig.gr/
