Της Σοφίας Τριανταφυλλοπούλου
Δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος από τις γύρω περιοχές που να μην έχει δει ταινία στον κινηματογράφο ΛΑΟΥΡΑ έστω και μία φορά! Ήταν η εποχή που η μαγεία του θερινού κινηματογράφου συναντούσε την ομορφιά του ελληνικού καλοκαιριού, αφήνοντας ανεξίτηλες αναμνήσεις στην καρδιά μας. Ήταν η πρώτη επίσημη έξοδος με την παρέα, κάπου στα 15 μας, χωρίς τους γονείς. Ίσως, εκεί, κάποιοι θαρραλέοι να πρωτοαγκάλιασαν το κορίτσι τους ενώ στην οθόνη ο Λουί Ντε Φινές υποδυόταν τον χωροφύλακα του Σαν Τροπέ και ίσως κάποιες κυρίες να έχουν την ανάμνηση του πρώτου τους φιλιού δίπλα στο αγιόκλημα.
Κάποιοι λιγότερο ρομαντικοί τύποι, πετούσαν σαΐτες στην οθόνη και ξεκαρδίζονταν με τις περιπέτειες του Μπανάνα Τζο (Μπαντ Σπένσερ) και του φίλου του Τέρενς Χιλ, περιμένοντας πως και πως το διάλειμμα για να απολαύσουν τις σφολιάτες, τα κωκ και τις γκαζόζες από το μικρό κυλικείο του.
Το 2014, συνάντησα τον γιο του πρώτου ιδιοκτήτη, τον κο Λιαγκρή, και μου είχε πει μερικές ενδιαφέρουσες πληροφορίες:
«Ο κινηματογράφος ΛΑΟΥΡΑ εγκαινιάστηκε το 1954 και ιδιοκτήτης του ήταν κάποιος Γερμανός. Το 1957 τον αγόρασε ο πατέρας μου Αναστάσιος Λιαγκρής. Μέχρι το 1962 – ‘63 παίζαμε ελληνικές και ιταλικές ταινίες και φυσικά τις κλασσικές του Χόλιγουντ (Μπέν Χούρ, Όσα παίρνει ο άνεμος κλπ.). Τότε τα έργα στα καλοκαιρινά σινεμά δεν ήταν Α’ προβολή, πρώτα παίζονταν στους χειμερινούς και μετά σε εμάς (αφού δεν υπήρχε ο φόβος να βγουν στην αγορά πιο πριν, όπως γίνεται σήμερα με τα πειρατικά dvd). Το 1954 το εισιτήριο ήταν 2,50 δρχ. και τη δεκαετία του ‘60 7 δρχ. Πριν μπει η τηλεόραση σε όλα τα σπίτια, δηλαδή μέχρι το 1977 περίπου, κόβαμε 113.000 εισιτήρια ενώ τώρα, μετά βίας 8.000. Το 1995, με νόμο της τότε Υπουργού Πολιτισμού Μελίνας Μερκούρη, οι περισσότεροι θερινοί κηρύχθηκαν διατηρητέοι. Από το 2004 η ΛΑΟΥΡΑ έχει περάσει στα χέρια της κόρης μου».
Σοφία Τριανταφυλλοπούλου
Association of European Journalists AEJ – sofiarose1900@gmail.com
