της Άννας Δημάκη
Πόσες φουρτούνες μπορεί να κρύβει μία νηνεμία; Πόσες ταλαιπωρίες; Πόσα βάσανα; Πόσες δοκιμασίες που ακόμα δεν έχουμε περάσει; Πόσο κουράγιο να αντέξουμε όσα περάσαμε;
Αυτή η περίοδος είναι ίσως η πιο αμφιλεγόμενη… η πιο έντονη και μαζί η πιο υποτονική… Ξεκινά ο απολογισμός του χρόνου που πέρασε, και μαζί ο προϋπολογισμός του επόμενου. Κάθε φορά η ζυγαριά κλίνει στην απώλεια. Πόσες αναμνήσεις θα μείνουν για πάντα αναμνήσεις! Αυτές που χτίζαμε με τους δικούς μας ανθρώπους σιγά-σιγά θα αρχίσουν να ξεθωριάζουν και θα δημιουργηθούν νέες… άλλες… καλύτερες… χειρότερες… Δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει ότι το πλοίο της ζωής μας προχωρά!
Αυτήν την περίοδο κάποιοι ίσως γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι, αν δεν μας απασχολήσει μόνο το να αναλωθούμε σε άσκοπες αγορές. Ίσως ξεχάσουμε για λίγο τα μίση και τις έριδες που ταλανίζουν το μυαλό και την ψυχή μας, τους ανθρώπους που μας έβλαψαν ανεπανόρθωτα. Ίσως κατανοήσουμε το γιατί κάποιοι ανεπαρκείς προσπάθησαν και προσπαθούν να επιβληθούν στη δημόσια και ιδιωτική μας σφαίρα. Να επιβραβεύσουμε τον εαυτό μας για τις δύσκολες αποφάσεις που πήραμε και για αυτές που θέλουμε να πάρουμε. Να τον μεμφθούμε για τις παρορμήσεις και την επιπολαιότητα. Να τον χαϊδέψουμε με τρυφερότητα για τις φορές που τον κακοποιήσαμε ή που αφήσαμε τους άλλους να τον κακοποιήσουν…
Να του υποσχεθούμε ότι δεν θα αφήσουμε να γίνει αυτό ποτέ ξανά!
Λέω, λοιπόν, φέτος να στολίσουμε το παραδοσιακό καραβάκι, να χαρούμε το δικό μας έθιμο! Ίσως πλάι σε αυτό που τείνουμε, στο ευρωπαϊκό, να έχει μία ξεχωριστή σημασία: την αέναη κίνηση, σε αντίθεση με την ακινησία! Την αιώνια (εν)αλλαγή, εις βάρος της πλήξης! Και την αεικίνητη φύση μας έναντι της ακαμψίας!
Η περίοδος αυτή δείχνει τον δρόμο της αυτογνωσίας, της ταπείνωσης και της ελπίδας! Κάθε χρόνο κάτι υπέροχο γεννιέται, κάτι πεθαίνει, και στο τέλος, κάτι μένει: η αιώνια αλλαγή, το μακραίωνο ταξίδι!
Καλά Χριστούγεννα και καλοτάξιδη η νέα χρονιά!
