Του Γιώργου Πιερράκου
Ανδρέας, Γιάννης, Γιώργος, Θωμάς, Λευτέρης, Μάκης, Σώζος, Χρήστος, Αγγελική, Βίκυ, Βούλα, Ειρήνη, Ελισάβετ, Κατερίνα, Λίτσα, Ματίνα, Μαίρη, Φωφώ…
Ονόματα… σκόρπια αλλά και ενωμένα μεταξύ τους σε σχέσεις ζωής σαν μια ανθρώπινη αλυσίδα που δεν σπάει όσο και να προσπαθήσεις…
Και πίσω από αυτά τα ονόματα, μοναδικές, αληθινές ιστορίες ωραίων, αυθεντικών, καθαρών και σεμνών ανθρώπων που, όλοι μαζί αλλά και ο καθένας ξεχωριστά, έγραψαν την δική τους μοναδική πορεία και ιστορία στον Μαλακώντα μας – σε αυτή την υπέροχη γνωστή /άγνωστη γωνιά της Ερέτριας.
Αυτοί οι μοναδικοί άνθρωποι πέρασαν όμορφα, πολύ όμορφα! Τα παιχνίδια και τα μπουγελώματα στην παραλία όταν οι ίδιοι ήταν στην τωρινή δική μας ηλικία και έπαιζαν με εμάς για εμάς.. Τα τραπέζια, τα ξαφνικά «ούζα», οι μεζέδες της στιγμής, τα πάρτυ, οι disco, οι ταβέρνες, οι εκδρομές, τα πειράγματα, οι παρεξηγήσεις χωρίς νόημα και οι καυγάδες για τα οπαδικά & πολιτικά που μόνο γέλιο έβγαζαν… άφησαν εποχή! Και αναμνήσεις… ωραίες αναμνήσεις, που πλέον ζούμε με αυτές, για αυτές.
Αυτοί οι μοναδικοί άνθρωποι -οι γονείς μας- πήραν, αλλά κυρίως έδωσαν πολύ αγάπη και διαμόρφωσαν αυτό που είναι ο ταπεινός δρομάκος μας σήμερα αλλά και αυτό που τελικά είμαστε εμείς και οφείλουμε να το συνεχίσουμε με τα παιδιά μας…
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ…
Φέτος, μια απροσδιόριστη αίσθηση από πολύ νωρίς μας έσπρωχνε με τον Ανδρέα από την αρχή του καλοκαιριού, να κάνουμε ένα πάρτυ όπως παλιά, με επίτιμους καλεσμένους τους γονείς μας. Παρά τις δυσκολίες και τις ανατροπές τα καταφέραμε, έστω και στη δύση του καλοκαιριού που συνέπεσε και με άλλα δειλινά, δυστυχώς…
Ήταν ΟΛΟΙ εκεί – ακόμα και μια φίλη που μας έβλεπε από την ήρεμη θάλασσα που τόσο αγαπούσε και πλέον κολυμπά δίπλα μας συνέχεια…, όπως εκεί ήταν και οι 3 λεβέντες της που ήρθαν από την Αθήνα μόνο για την περίσταση – σε άλλη μια παράλληλη έκπληξη για τον Νικόλα μας και τον κ. Χρήστο μας..
Στα διαδικαστικά της βραδιάς, έλαμψαν με την παρουσία τους οι μοναδικές μαμάδες της γειτονιάς μας, πιστές στην παράδοση που θέλει το φαγητό να μην είναι αρκετό εάν δεν ταΐσεις την πόλη ολόκληρη με μοναδικές γαστρονομικές δημιουργίες που γέμισαν μυρωδιές την γειτονιά. Παρόντες και οι μπαμπάδες μας με τα γνώριμα αστεία και πειράγματα – παράδειγμα του, τι και εάν ο χρόνος περνά, η ψυχή μας παραμένει πάντα μικρού παιδιού.
Παράλληλα με τα παραπάνω, ο (μικρός) Ανδρέας έλιωνε όπως πάντα στην ψησταριά – και δίκαια παίρνει τον τίτλο του master BBQίστα της γειτονιάς.
Και όταν το κέφι άναψε, στον ρόλο του dj o πατέρας μου, που ακόμα και στα πιο βαθιά σκοτάδια των τελευταίων 3 ετών βρήκε τον τρόπο να παλεύει και να χαμογελά με αισιοδοξία και να κάνει γιορτή ακόμα και τις πιο δύσκολες καταστάσεις…
Έτσι λοιπόν, με τον πατέρα μου στα μουσικά ταξίδια, διαρκώς να ψάχνει το κινητό του, να κατεβάζει μέσα από εφαρμογές τα καλύτερα τραγούδια από την play list του που τα είχε όλα! Από τον αγαπημένο του Πάριο μέχρι και hits που και εγώ ακόμα απορώ πού και πώς τα βρήκε!
Πού να φανταζόμασταν τότε, ότι αυτό ήταν το τελευταίο πρόγραμμα του πατέρα μου και να βάσταγε το βράδυ λίγο ακόμα… λίγο ακόμα, αν και ποτέ ο χρόνος δεν φτάνει… ΠΟΤΕ…
Και όταν το κέφι παραφούντωσε, ο κ. Γιώργος, με την παρότρυνση του εγγονιού του, έδωσε το καλύτερό του σόου κι αυτός! Μοναδικός όπως πάντα… αλλά αυτή την φορά νομίζω ότι ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Γιώργο, είμαι σίγουρος ότι ήξερες, το είδα στο βλέμμα σου και αυτό το βράδυ, αλλά και μερικές μέρες αργότερα… ξέρεις εσύ πού και πότε…
Και ύστερα από μια καταπληκτική βραδιά, που όλοι τα θυμήθηκαν όλα, ακόμα και αυτοί που ο χρόνος αφήνει ουλές στο μυαλό τους, βραδιά γεμάτη όμορφες κουβέντες, γέλια αλλά και δυνατές στιγμές και συγκινήσεις, ο καθένας έφυγε για τo δικό του απάγκιο – το μέρος που διάλεξαν όλοι από την δεκαετία του 80 να αποτελέσει τον τόπο διακοπών τους και που όπου και να πήγαιναν εκεί ξαναγύρναγαν..
Λίγες μέρες μόνο μετά την μάζωξη ο δρόμος άρχισε να αδειάζει, για ορισμένους πιο σύντομα από το προσδοκώμενο, και ήταν αυτές οι τελευταίες χαιρετούρες, οι τελευταίες ματιές και αγκαλιές που με στοιχειώνουν ακόμα…
Στα αυτιά μου – αλλά νομίζω και στα αυτιά όλων – παίζει ακόμα η μουσική του πατέρα μου… Το τελευταίο πρόγραμμα το έκανε για την γειτονιά και αυτούς που τόσο λάτρεψε και ελπίζω κι αυτοί να τον αγάπησαν και να μην τον ξεχάσουν ΠΟΤΕ…
Ίσως θα έπρεπε να γράψω κάτι Χριστουγεννιάτικο και όχι στενάχωρο. Λυπάμαι, μα δεν τα κατάφερα… Αλλά μήπως τελικά είναι αυτό το μήνυμα των Χριστουγέννων; Να ζούμε την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία και να χαιρόμαστε όσο τα τραπέζια είναι γεμάτα από ανθρώπους και όχι φωτογραφίες;
Φέτος, λοιπόν, ας κάνουμε όλοι την αρχή και αντί για ακριβά δώρα και ανούσιες δηθενιές να κάνουμε παρέα στους ανθρώπους μας. Δεν ζητούν τίποτα παρά μόνο εμάς!
Ακούστε μια συμβουλή από κάποιον που ξόδεψε πολλά για πολλούς που δεν άξιζαν και ο ίδιος ξοδεύτηκε άσκοπα.
Καθίστε, μιλήστε με τους ανθρώπους σας, ακόμα και εάν δεν κινούνται αυτόνομα, πάρτε τους με το αμαξίδιο για μια βόλτα στην παραλία, στο βουνό, με ανοικτά παράθυρα να μπαίνει καθαρός αέρας, τρέξτε μαζί τους, πηγαίντε σε ένα παιχνιδάδικο, πάρτε τους «απαγορευμένες» λιχουδιές, γυρίστε τους στην γειτονιά και γνωρίστε τους κάτι καινούριο, δείξτε τους μέσα από τα μάτια σας αυτά που θέλουν αλλά δεν μπορούν να δουν..
Δώστε αγάπη και χρόνο σε ανθρώπους, πηγαίντε σε ένα ορφανοτροφείο, σε έναν «οίκο ευγηρίας», σε ένα νοσοκομείο – μόνο εκεί καταλαβαίνεις τι σημαίνει πόνος και μοναξιά – υιοθετήστε ένα αδεσποτάκι που κρυώνει για τα παιδιά σας…
Και ότι κάνετε, κάντε το σιωπηρά και ταπεινά, όπως είναι και το νόημα των Χριστουγέννων. Οι πραγματικά σημαντικές πράξεις δεν θέλουν ούτε φωτογραφίες ούτε διαφήμιση.
Το θέμα είναι να καταλάβουμε τα σημαντικά, όσο υπάρχει ακόμα χρόνος και δεν έχει αδειάσει η κλεψύδρα…
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
με τραπέζια γεμάτα ανθρώπους με ζεστές καρδιές!
