Tης Ηλιάννας Πεσσάρη*
Υπάρχει μία βασική επιλογή σε αυτή τη ζωή. Αρχίζει να υπάρχει σαν επιλογή στην ενήλικη ζωή. Η επιλογή σχηματίζεται όσο γίνομαι πιο αυτόνομος και ανεξάρτητος άνθρωπος. Όσο η επιβίωση μου εξαρτάται από μένα και λιγότερο από τους σημαντικούς άλλους. Όσο περισσότερο πατάω στα πόδια μου και δυναμώνω.
Είτε θα ζω όπως θέλουν οι άλλοι και θα τους ικανοποιώ ώστε να έχω την αποδοχή τους, είτε θα ζω όπως θέλω εγώ με πιθανό ρίσκο να δυσαρεστήσω τους άλλους ή ακόμα και να μην είμαι αποδεκτή.
Ο πρώτος δρόμος είναι αυτός που διαλέγουμε σαν παιδιά. Στην πραγματικότητα δεν τον διαλέγουμε, είναι μία φυσική αυτόματη επιλογή επιβίωσης. Το κάνει ο εγκέφαλος μας, το κάνει ο συναισθηματικός μας οργανισμός ώστε να είμαστε ασφαλείς.
Σαν παιδιά για να επιβιώσουμε εξαρτόμαστε από τους μεγάλους, αυτούς τους σημαντικούς άλλους που μας έφεραν στον κόσμο. Όχι μόνο για την καθημερινή μας φροντίδα στις φυσικές μας ανάγκες αλλά και για τις συναισθηματικές μας ανάγκες. Για να μεγαλώσουμε και να αναπτυχθούμε ψυχικά και συναισθηματικά χρειάζεται να νιώθουμε ασφαλείς και αποδεκτοί. Και για να έχουμε την αποδοχή σαν παιδιά είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε τα πάντα. Γι αυτόν τον σκοπό θυσιάζουμε την άλλη μεγάλη μας ανάγκη που είναι η αυθεντικότητα μας, δηλαδή την ανάγκη μας να είμαστε ο εαυτός μας σε αυτόν τον κόσμο. Δυστυχώς στις περισσότερες περιπτώσεις δεν μπορούμε σαν παιδιά να έχουμε και τα δύο, και αυθεντικότητα και αποδοχή. Για λόγους επιβίωσης και μόνο το παιδί διαλέγει πάντα την αποδοχή.
Μεγαλώνουμε λοιπόν και αυτή η αυθεντική μας πλευρά στην καλύτερη περίπτωση έχει κρυφτεί κάπου μέσα μας και μας δίνει μικρά σημάδια της ύπαρξης της. Μας σκουντάει, μας ψιθυρίζει, μας ενοχλεί το σώμα, κάνει ότι μπορεί για να μας πει ότι είναι ακόμα εδώ και ότι την χρειαζόμαστε. Κι έτσι όταν μεγαλώνουμε έρχεται σαν πραγματική επιλογή, υπάρχει η δυνατότητα να της δώσουμε χώρο και να την ακολουθήσουμε, να δοκιμάσουμε να ζήσουμε πιο κοντά στην αυθεντικότητα μας γιατί πια δεν κινδυνεύουμε.
Φυσικά νομίζουμε ότι κινδυνεύουμε γιατί ζούμε έτσι πολύ καιρό αλλά αν πάρουμε λίγο χρόνο να το αναλογιστούμε αυτό, με ψυχραιμία, δεν υπάρχει πραγματική απειλή, υπάρχει μία αναμνηστική αυτόματη απειλή που έρχεται από τόσο παλιά, από τον παιδικό μας κόσμο.
Είτε θα συνεχίσω να ζω όπως θέλουν οι άλλοι, είτε θα ζήσω όπως θέλω εγώ.
Κανένας από τους δύο δρόμους δεν είναι χωρίς πόνο και δυσκολία. Ο πρώτος έχει τον πόνο της μη αυθεντικότητας και ο δεύτερος έχει τον πόνο της μη αποδοχής.
Μακροπρόθεσμα όμως ποιος έχει μεγαλύτερο κόστος για μας;
ίσως αυτή να είναι η μόνη μας ερώτηση: Πως θέλω να ζω και τι κοστίζει λιγότερο;
“ Ή που θα φτιάξω ένα σύστημα ή που θα σκλαβωθώ στο σύστημα ενός άλλου.
Μήτε θα κρίνω, μήτε θα συγκρίνω: δουλειά μου είναι να δημιουργώ.”
William Blake
*Ψυχολόγος, ειδικευμένη στην βιωματική ψυχοθεραπεία μέσω ψυχοδράματος, καθοδηγήτρια yoga
Πολέμωνος 8, Παγκράτι
215 5051995 | 6938 165911
iliannapessaris@gmail.com
