Υπάρχει αυτή η αίσθηση ότι δεν υπάρχει χώρος.
Νιώθω ότι δεν χωράνε όλα γύρω μου και μέσα μου. Αυτές τις μέρες, επέστρεψα από μια μεγάλη προσωπική εμπειρία, ένα μακρινό ταξίδι και μια εκπαίδευση για αυτό που αγαπώ.
Συνεχίζω να μαθαίνω να κάνω χώρο για όλα, να βρίσκω τρόπους να χωράω πρώτα εγώ το μέσα μου κι έπειτα των άλλων τα εσωτερικά,
να μαθαίνω τους ανθρώπους να το κάνουν αυτό για άλλους ανθρώπους και να μαθαίνουμε μαζί να το κάνουμε αυτό ο ένας για τον άλλον..
μαθαίνω να το κάνω στο σπίτι μου με την οικογένειά μου αλλά και με τους φίλους μου.
Μαθαίνω και προσπαθώ συνέχεια να διευρύνω τους ορίζοντες μου στο διαφορετικό, στο μακρινό από μένα, στο καινούριο. Μαθαίνω να κάνω χώρο και λίγο πριν έρθει η κριτική ή όταν έχει έρθει πια να κάνω ένα βήμα πίσω και να αναρωτιέμαι γιατί κρίνω; Τι αγγίζει μέσα μου; Τι συμβαίνει; Το μου πυροδοτεί;
Μαθαίνω να χωράω την κοινωνία με όλη της την ποικιλομορφία και τη διαφορετικότητα.
Αυτές τις μέρες όμως νιώθω ότι δεν υπάρχει χώρος για όλα.
Δεν χωράω εγώ μέσα σε όλα όσα γίνονται. Δεν χωράνε οι νέες εμπειρίες μου μέσα σε έναν τόπο που πονάει.
Δεν χωράνε μέσα μου όσα γίνονται γύρω μου στη χώρα που αγαπώ
Δεν χωράει άλλη πληροφορία, άλλος θυμός, άλλη κριτική
Δεν χωράει άλλη ενοχή
Δεν χωράει άλλος φόβος
Δεν χωράω εγώ μέσα σε αυτό που ζούμε και παράλληλα με όσα ζω προσωπικά
Νιώθω ότι χωράω κάπως όταν τα λόγια γύρω μου είναι μαλακά, όταν τα βλέμματα των ανθρώπων είναι ανοιχτά, όταν οι καρδιές είναι αλληλέγγυες, χωράω καλύτερα όταν με χωράνε τα λόγια σου, όταν δεν με κρίνεις επειδή νιώθω διαφορετικά απ’ ότι περίμενες, όταν μπορεί να γίνει χώρος για τις ανάγκες που έχω τώρα ακόμα κι αν είναι αντίθετες με το πένθος που υπάρχει γύρω.
Θέλω να σε χωράω έτσι και με το θυμό σου και με την κριτική σου, γιατί και αυτά είναι συναισθήματα, αλλά τη βία δεν την χωράω..
Και νιώθω γύρω μου να υπάρχει πολλή βία εδώ και χρόνια. Υπάρχει πολλή βία στα λόγια, στη στάση μας, στα γεγονότα γύρω μας, στην πολιτική σκηνή πάνω από τα κεφάλαια μας, στην απάθεια και στην υπερκινητικότητα δεξιά και αριστερά μας, στην φωτιά που καίει μέσα μας, στα αναμμένα κάρβουνα από κάτω μας. Δεν χωράω άλλη βία.
Θέλω χάδι, χνούδι, βαμβάκι, λούτρινα, θέλω αγκαλιά, θέλω λουλούδια, μαλακό φως και γλυκό αεράκι. Πονάμε πολύ καιρό, συνεχόμενα.
Θέλω για όλους μας διάλειμμα, ανάσα.
Θέλω νοιάξιμο και ειλικρίνεια.
Θέλω ελπίδα.
*Ηλιάννα Πεσσάρη – www.prosopikianaptixi.gr
Ψυχολόγος, βιωματική ψυχοθεραπεύτρια
Προσωπική Ανάπτυξη, Χώρος ψυχοθεραπείας και ψυχοδράματος
Ψηλορείτου 11, Καλλιθέα – 2155051995 και 6938165911
