“Για γέλια ή για κλάματα” είναι προφανώς το δίλημμα όσων αντέχουν ακόμη να παρακολουθούν σε ζωντανή σύνδεση τα κωμικοτραγικά γεγονότα που διαδραματίζονται στην πολιτική σκηνή του “syriza theater”. Το καθημερινό μαλλιοτράβηγμα μεταξύ πολιτικών στελεχών που κάποτε κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο και ενός νεαρού κυρίου με την ομάδα που έχει φτιάξει και θέλει να πάρει πίσω με κάθε τρόπο το “παιχνίδι” που κάποιοι του έδωσαν και ξαφνικά με βίαιο τρόπο του το πήραν πίσω, απλά ξέφτισε. Κομμάτια και θρύψαλα παντού… Κάπως έτσι φαντάζει, με μια κομψή ελαφρολαϊκή απόδοση, το κακογυρισμένο σήριαλ που παρακολουθούμε καθημερινά.
Είναι λυπηρό αυτό που διερρήγνυαν τα ιμάτια τους στα οράματα της Αριστεράς, να μένουν τελικά χωρίς αυτά (σ.σ τα ιμάτια) σε κοινή θέα…
Είναι λυπηρό ότι η αφορμή για να συμβεί αυτό, ήταν η λάθος επένδυση σε “έναν νεαρό από το πουθενά” καθώς κάποιοι νόμιζαν ότι είχαν ανακαλύψει έναν αστραφτερό “αντί-Τσίπρα”.
Είναι λυπηρό να ποδοπατούνται αγώνες και ιδανικά χρόνων που έδωσαν κάποιοι χωρίς ανταλλάγματα… μόνο για τη “σημαία”!
Είναι λυπηρό να βλέπεις αυτή τη “σημαία” να κουρελιάζεται κρύβοντας μέσα της αξίες και όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο (λέμε τώρα για τους πολύ ρομαντικούς).
Εντέλει το κακό δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Στο κάτω- κάτω, μεγάλα παιδιά είναι άρα έχουν την ευθύνη των πράξεων τους. Το κακό είναι μην πάθουν ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι και μπλέξουμε.
Οι “Πασόκοι” φάνηκαν πιο ξύπνιοι και στην εσωκομματική τους διαδικασία, ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Βέβαια εκεί το “χαλί είναι μεγάλο” και τα προβλήματα που είναι από κάτω είναι πολλά. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Και ερχόμαστε στην απέναντι όχθη όπου έχουμε έναν Κυριάκο να τραβάει τα μαλλιά του και να φωνάζει “οργανωθείτε βρε παιδιά και κάντε μου αντιπολίτευση. Πόσο πια θα κρατήσω τους δικούς μου;”
Και τώρα για να σοβαρευτούμε… Αυτή η παρακμιακή κατάσταση με φόντο τα μεγάλα ζόρια που τραβάει ο κόσμος, με μαθηματική ακρίβεια θα έχει δυο δρόμους εκτόνωσης: την αποχή και την Ακροδεξιά… Αν αυτό θέλετε, «με γεια σας και χαρά σας”. Δεν θα σας αρέσει όμως… και μετά για να γυρίσει, θέλει δουλειά πολύ!
Στο δοκίμιο του ο Μichea Jean-Claude, με τίτλο “LES MYSTERES DE LA GAUCHE. DE L’IDEAL DES LUMIERES AU TRIOMPHE DU CAPITALISME ABSOLU (Τα μυστήρια της Αριστεράς- Από το ιδεώδες του Διαφωτισμού, στον θρίαμβο του απόλυτου Καπιταλισμού, Εναλλακτικές Εκδόσεις) σημειώνεται: “Νομίζω, ωστόσο, πως ζούμε σε μια εποχή όπου -από τη μια πλευρά- η επίσημη αριστερά κατέληξε σταδιακώς να υιοθετήσει ως «προνομιακά» συμβολικό της χαρακτηριστικό τον «γάμο δίχως περιορισμούς», τη νομιμοποίηση της ινδικής κάνναβης, και την οικοδόμηση μιας κατ’ εξοχήν εμπορευματικής Ευρώπης εις βάρος, κατά συνέπεια, της «κατά προτεραιότητα» υπεράσπισης όσων ζουν και εργάζονται σε συνθήκες όλο και πιο επισφαλείς, όλο και πιο απάνθρωπες ενώ -από την άλλη- «οι συχνές υποκλίσεις της δεξιάς στις «παραδοσιακές αξίες» δεν μπορούν να κρύψουν ότι και αυτή στηρίχθηκε στην πρόοδο, στην απεριόριστη οικονομική ανάπτυξη, στον αρπακτικό ατομισμό» [Κρίστοφερ Λος].
Είναι πλέον καιρός να αναρωτηθούμε τι μπορεί να σημαίνει συγκεκριμένα σήμερα ο παλιός διαχωρισμός δεξιά / αριστερά, έτσι όπως λειτουργεί μετά την υπόθεση Ντρέιφους.
Πρώτα απ’ όλα, πραγματικά, η άρνηση να ξανασυζητηθεί αυτό το πρόβλημα -και να συνάγουμε έτσι τα μαθήματα από την ιστορία της εποχής μας- εξηγεί κατά μεγάλο μέρος το δραματικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται σήμερα όλοι όσοι πιστεύουν ακόμα στη δυνατότητα μιας κοινωνίας ελεύθερης, εξισωτικής και συμβιωτικής ταυτόχρονα. Δηλαδή, με άλλα λόγια, σε αυτά που αποκαλούνταν τον 19ο αιώνα -συμπεριλαμβανομένων των Μπακούνιν, Προυντόν και των Ρώσων ναρόντικων- σοσιαλιστική κοινωνία [και που έφτανε, συχνά, ο Όργουελ να χαρακτηρίζει πολύ απλά -και με τρόπο, ασφαλώς, πιο ενοποιητικό- ως μια αξιοπρεπή κοινωνία].”
