Στην κυβέρνηση δεν περίμεναν ότι θα είναι τόσο μαζική η συμμετοχή στις διαδηλώσεις σε εκατοντάδες πόλεις εντός και εκτός συνόρων. Τις προηγούμενες μέρες γίνονταν εκτιμήσεις, με κλειστά τα μικρόφωνα, για τους εκδρομείς του τριημέρου και το φόβο των επεισοδίων που θα κρατούσαν τις οικογένειες μακριά από το δρόμο.
Έκαναν ένα ακόμη λάθος. Συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Μαμάδες με τα μωρά τους, μαθητές, φοιτητές, καλλιτέχνες, εργαζόμενοι, άνεργοι, ηλικιωμένοι με μπαστούνια, εξέφρασαν με σιωπή, με δάκρυα, με αγκαλιές, με συνθήματα, καθένας με τον τρόπο του, οργή, αποφασιστικότητα και οδύνη “για όσους δεν έφτασαν ποτέ”.
Το ξάφνιασμα ήταν βίαιο για το Μέγαρο Μαξίμου. Και τα επεισόδια με τα οποία επιχειρήθηκε να σκεπαστούν οι λαϊκές κινητοποιήσεις περισσότερο εξέθεσαν τη φυσική και πολιτική ηγεσία της αστυνομίας παρά επισκίασαν το μεγαλείο τους.
Η χθεσινή ήταν ημέρα υποχρεωτικής απόσυρσης για τα κυβερνητικά στελέχη. Ούτε αναρτήσεις, ούτε δηλώσεις, ούτε σχόλια. Αφαντοι και αμίλητοι. Ακόμη και οι τολημηρότεροι των τελευταίων ημερών (Μ. Βορίδης, Αδ. Γεωργιάδης) εξαφανίστηκαν.
Από τη δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου δεν μπορεί να εξαχθεί ασφαλές πολιτικό συμπέρασμα για τις προθέσεις του Μεγάρου Μαξίμου γιατί σε πρώτο επίπεδο δείχνει ότι δεν θεωρούν πως συνέβη κάτι σημαντικό, κάτι που τα αλλάζει όλα.
Δεν τα αλλάζει;
Οσοι πήγαν στα συλλαλητήρια, και ήταν πολλοί, ξέρουν ότι το μήνυμα που εκπέμφθηκε από τους δρόμους και τις πλατείες ήταν, πέρα από όλα τα άλλα, και αντικυβερνητικό. Ήταν μια πολύ καθαρή αποδοκιμασία του Κ. Μητσοτάκη που εκφραζόταν άλλοτε με πολύ επιθετικά συνθήματα («παραιτήσου») και άλλοτε με το συμβολικό «δεν έχω οξυγόνο».
Την επόμενη εβδομάδα η σύγκρουση για τα Τέμπη θα μεταφερθεί στη Βουλή, με τη συζήτηση για την Προανακριτική την Τρίτη και την κατάθεση πρότασης μομφής την Τετάρτη. Τη μέρα της ψηφοφορίας είναι πιθανό ότι θα γίνει νέο συλλαλητήριο, χωρίς αυτή τη στιγμή να μπορεί να προβλεφθεί αν θα δοθεί μια κινηματική διάσταση στη διαμαρτυρία, στην πορεία του χρόνου.
Το βέβαιο είναι ότι η Προανακριτική θα διαρκέσει δύο μήνες και στη διάρκεια τους τα Τέμπη θα παραμένουν στην κορυφή της επικαιρότητας.
Βέβαιο είναι επίσης ότι η συμμετοχή της νέας γενιάς στις διαδηλώσεις ήταν ανεπανάληπτη και αυτό αποτελεί από μόνο του μια νέα παράμετρο στην ανάλυση της πολιτικής πραγματικότητας.
Για την αντιπολίτευση, η πρόκληση να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων είναι δύσκολη γιατί η κοινωνική απαίτηση είναι μεγάλη και η ιστορική αναγκαιότητα υπερβαίνει την κομματική σκοπιμότητα. Ειδικά όταν η εσωτερική αναστάτωση συναντιέται με μια αλλοπρόσαλλη διεθνή συγκυρία που δεν προσφέρει ασφάλεια αλλά μόνο αβεβαιότητα και ανατροπές.
Το αίτημα για εκλογές θα ακούγεται όλο και πιο δυνατά. Το ΠΑΣΟΚ θα το αρθρώσει με την κατάθεση πρόταση δυσπιστίας, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά το διατυπώνουν ήδη. Το ΚΚΕ θα μείνει συνεπές στην αυτονομία του αποφεύγοντας τα πολλά – πολλά με τα άλλα προοδευτικά κόμματα και η Πλεύση Ελευθερίας, που βρίσκεται σε ανοδική τροχιά, θα προσπαθήσει να πρωταγωνιστήσει.
Η πίεση για προοδευτικές συγκλίσεις θα ενισχυθεί από τη βάση όσο θα μεγαλώνει η πόλωση και θα επιδεικνύεται δύναμη από την ακροδεξιά.
Στην τριήμερη συζήτηση για την πρόταση δυσπιστίας που θα γίνει στη Βουλή θα κριθούν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης για τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητά τους. Κυρίως για την ικανότητά τους να καταλάβουν τι συνέβη την 28η Φεβρουαρίου, δύο χρόνια μετά.
