Του Γιώργου Βούλγαρη
Ο Γιώργος Ζώης είναι από τους συναδέλφους που δεν περνάνε απαρατήρητοι. Η υποκριτική του δεινότητα, αδιαμφισβήτητη! Η θωριά της ψυχής του και η ηφαιστειακή του λεβεντοσύνη, τον κατατάσσουν αυτόματα σε αυτήν τη γενιά ηθοποιών- οδοστρωτήρων που χρειάζεται ο χώρος. Γιατί, το να είσαι καλός ηθοποιός είναι εφικτό. Το να συνδυάζεις όμως αυτό το χάρισμα με ένα ήθος καμωμένο από τα συστατικά μιας άλλης εποχής, που εκλείπουν στις μέρες μας, τότε μιλάμε για δώρο Θεού. Με πολλές τηλεοπτικές συμμετοχές (Γη της Ελιάς – Σασμός – Άγιος Παΐσιος κλπ.) και πολύ θέατρο. Φέτος τον απολαύσαμε στο θέατρο Αλκμήνη «Μην περάσεις το ποτάμι» και στο θέατρο Δρόμος «Οι φόνοι της οδού Μοργκ».
Του ζήτησα να ξεκλέψει λίγο από τον πολύτιμο χρόνο του για να πούμε λίγες κουβέντες.
………………………………………………………………………………
Γιώργο, τι σε ώθησε να ακολουθήσεις αυτό το επάγγελμα;
Δεν ήταν παιδικό όνειρο για εμένα. Από ένα γύρισμα της τύχης και σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου, βρέθηκα σε μια αίθουσα να κάνω το πρώτο μου μάθημα. Θυμάμαι ήμουν τόσο τρομαγμένος, αλλά παράλληλα ένιωθα μια ακατανίκητη έλξη σ’ αυτό το τρομακτικό και άγνωστο που είχα μπροστά μου. Τη διαδικασία της παράστασης θα την παρομοίαζα ως μια ελεγχόμενη ελεύθερη πτώση… Τα συναισθήματα που νιώθεις σε κάθε «πτώση», είναι λες και το κάνεις πρώτη φορά! Δεν υπάρχει κάτι ανάλογο, σε κανένα επάγγελμα στον κόσμο.
Υπάρχει κάποια από τις δουλειές σου που ξεχωρίζεις;
Είμαι παιδί πολύτεκνης οικογένειας και θυμάμαι πολύ μικρός ρωτούσα την μητέρα μου, ποιό παιδί αγαπά πιο πολύ. Μου απαντούσε πάντα: όποιο δαχτυλάκι και να κόψω, το ίδιο θα πονέσει! Έτσι λοιπόν θα πω κι εγώ, ότι όλες οι δουλειές είναι παιδιά μου… είναι κομμάτια του εαυτού μου.
Ποια είναι η πιο δύσκολη σκηνή ή εμπειρία που έχεις ζήσει ως ηθοποιός;
Νομίζω ότι η τελευταία μου σκηνή στον Σασμό, θα μου μείνει αξέχαστη!!! Τυλιγμένος σ’ ένα χαλί με ένα τεράστιο σκυλί να ψάχνει στο κεφάλι μου για τροφή. Αυτό είναι που λέμε, ένιωθα την καυτή του ανάσα! Φυσικά ήμουν ακίνητος, γιατί στο σενάριο ήμουν πεθαμένος. Θυμάμαι, ότι όταν πήγα στον χώρο του γυρίσματος και είδα εκείνο το τεράστιο σκυλί, πάγωσα και τους είπα ότι φεύγω τώρα! Όποτε το θυμηθώ πλέον γελάω αλλά τότε είχα τρομάξει!
Έχεις σκεφτεί ποτέ να εγκαταλείψεις τον χώρο και αν όχι, τι σε κρατάει μέσα σε αυτόν;
Ναι, στην περίπτωση την παραπάνω, του σκύλου!!! Αστειεύομαι! Έχει όμως όντως συμβεί μια δυο φορές, που λύγισα και μου πέρασε απ το μυαλό. Όμως σε μένα λειτούργησε αντίστροφα. Προσπάθησα να γίνω καλύτερος, να μάθω απ’ τους καλύτερους και τελικά να κάνω αυτό που μου δίνει οξυγόνο.
Ποια είναι η άποψή σου για το σύγχρονο ελληνικό θέατρο;
Ζούμε σ έναν τόπο που μετράει έναν εντυπωσιακό αριθμό παραστάσεων, όπου κάθε εβδομάδα κάνουν πρεμιέρα όλο και περισσότερα έργα. Συνέχεια γεννιούνται νέες ομάδες που διψούν να επικοινωνήσουν τις προτάσεις τους. Μάλιστα, όλο και περισσότερα ελληνικά έργα βρίσκουν το δρόμο για την σκηνή, με θεματικές των περισσοτέρων έργων να έχουν κοινωνικοπολιτικό χαρακτήρα. Όλα αυτά είναι ευοίωνα και δείχνουν ότι το θέατρο είναι σε υψηλό επίπεδο.
Υπάρχει κάποιος ρόλος ή συνεργασία που αποτελεί όνειρό σου και θα ήθελες να πραγματοποιήσεις;
Θα απαντήσω με κάτι που έχει πει ο Βρετανός ηθοποιός Πήτερ Ουστίνωφ. Δυστυχώς η ισορροπία της φύσης ορίζει ότι η υπεραφθονία ονείρων συνεπάγεται μια αυξημένη πιθανότητα για εφιάλτες.
Ποιο είναι το πιο σημαντικό μάθημα που έχεις λάβει από την μέχρι τώρα πορεία σου στον χώρο;
Θα χρησιμοποιήσω μια ατάκα που λέω στο ρόλο μου ως Αύγουστος Ντυπέν στο έργο του ΠΟΕ, «ΟΙ ΦΟΝΟΙ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΜΟΡΓΚ». Το φαινομενικά απίθανο, καμιά φορά, μπορεί να γίνει πιθανό…
Η τέχνη εκφράζει σκέψεις, συναισθήματα, ψυχικές καταστάσεις. Με αφορμή τον βανδαλισμό στην εθνική πινακοθήκη, πιστεύεις ότι οι τέχνες πρέπει να βρίσκονται στο απυρόβλητο;
Η ιστορία της τέχνης έχει γραφτεί από τους κριτικούς της τέχνης εκ των υστέρων. Το τι είναι έργο τέχνης και τι δεν είναι, το αποφασίζουν οι κριτικοί της τέχνης επηρεαζόμενοι σε κάθε εποχή από τις εκάστοτε πολιτικές και κοινωνικό-οικονομικές συνθήκες. Καμία ανθρώπινη δραστηριότητα, ας έχει τις καλύτερες προθέσεις, δεν είναι στο απυρόβλητο.
Η σεζόν τελειώνει θεατρικά. Τι σου αφήνει ως επίγευση;
Μου αφήνει όμορφες συνεργασίες, πολύ δουλειά, νέες φιλίες, ευχάριστη κούραση, γέλιο, αγωνία, λίγο δάκρυ, αναμνήσεις, αισιοδοξία. Αισθάνομαι τυχερός γι αυτήν τη σεζόν!
