Αυτά και άλλα… της Νίκης Παπουλάκου
Οι άνθρωποι σήμερα είναι κλεισμένοι στο καβούκι τους, ταμπουρωμένοι πίσω από ένα πληκτρολόγιο, από ένα κινητό, στέλνουν ευχές, λουλούδια, γλυκά, ζώντας την εικονική πραγματικότητα της ανθρώπινης επαφής. Έχουν ξεχάσει τις επισκέψεις σε σπίτια, ακόμα και σε γιορτές. Κάποτε τα σπίτια γέμιζαν από κόσμο ημέρες γιορτής. Έπαιξε ρόλο και το μικρόβιο του νεοπλουτισμού τις προηγούμενες 10ετίες, που για να πας σε γιορτή, χρειαζόταν πρόσκληση, έπρεπε να πας με δώρο στα χέρια και το τραπέζι έπρεπε να έχει 10 εδέσματα τουλάχιστον! Παλιά οι άνθρωποι αντάλλασαν επισκέψεις ακόμα και χωρίς ιδιαίτερο λόγο και κάποιες φορές μια απλή επίσκεψη εξελισσόταν σε γλέντι, χωρίς φιοριτούρες και επίδειξη εδεσμάτων ή σερβίτσιων. Άλλωστε τα απρόοπτα είναι και τα πιο πετυχημένα τις περισσότερες φορές. Οτιδήποτε λοιπόν μας έδινε χαρά, το βγάλαμε από τη ζωή μας. Άρχισε να χάνεται η ανθρώπινη επαφή, o αυθορμητισμός , το γέλιο και άνοιξε ο δρόμος για τη μοναξιά της ψυχής και την κατάθλιψη! Γιατί η αλήθεια είναι μία, η τεχνολογία δεν αντικαθιστά την ανθρώπινη επαφή, την καλή παρέα, τη διασκέδαση, το άγγιγμα, την αγάπη! Απλώς βοηθά ως συμπλήρωμα να καλύπτει τα κενά της ανθρώπινης επαφής ή διασκέδασης. Εμείς τη δεχθήκαμε ως αντικαταστάτη! Θυμάστε οι μεγαλύτεροι, τότε που ήμασταν παιδιά και μαζευόμαστε στα σπίτια τα βράδια, ρεφενέ τα πατατάκια, αναψυκτικά και το βερμούτ αργότερα, με μια κιθάρα, με τραγούδια, ανέκδοτα, γέλια και χαρά, ενίοτε και μέχρι πρωϊας; Δε μας απασχολούσε το i-pad που δεν είχαμε, γυρνούσαμε σπίτι γεμάτοι! Όλοι μια αγκαλιά. Τώρα βγαίνουν έξω, γυρνούν και είναι μέσα στην κατάθλιψη. Τώρα ο καθένας πορεύεται μόνος. Κι αυτό γιατί βάλαμε λάθος προτεραιότητες στη ζωή μας, που κάποιες φορές ξεπερνούν τα όρια του εφικτού, με αποτέλεσμα να μας ρίχνουν ψυχολογικά και να τα βλέπουμε όλα μαύρα. Δεν τις βάλαμε μόνοι μας βέβαια, μας τις φόρτωσε το σύστημα, μας δημιούργησε ανάγκες διάφορες κι εμείς υποκύψαμε χωρίς να δούμε ποιες είναι οι πραγματικές μας ανάγκες κι όχι οι πλαστές που μας δείχνουν!
Χάθηκε ο αυθορμητισμός, η απλότητα στις σχέσεις, το ευχάριστο ξάφνιασμα της ανθρώπινης παρουσίας, το κουδούνι που χτυπούσε ξαφνικά κι ήταν ο φίλος, ο ξάδερφος, η με τις ώρες τηλεφωνική συνομιλία, η αλληλογραφία που όντως είχε ψυχή, η οικογένεια γύρω από το τραπέζι, ειδικά το Κυριακάτικο, η έννοια για το φίλο, τον κουμπάρο, τον συγγενή, ο σεβασμός και τόσα άλλα! Ζούμε με ψευδαισθήσεις… συμπτωματικές φιλίες, φίλοι που δεν είναι φίλοι αλλά απλώς γνωστοί, περιστασιακές παρέες, τα γράμματα και οι κάρτες έγιναν sms, και τώρα e-mails και μηνύματα διαδικτύου! Θεωρούμε πως έχουμε πολλούς φίλους, μέχρι που κάποια στιγμή ανακαλύπτεις στην ανάγκη σου πως κανείς δεν είναι εκεί για σένα! Όλα είναι στο ηλεκτρονικό εικονικό τοπίο! Στις πράξεις ζυγίζεις το συναίσθημα κι όχι στα λόγια!
Φτιάξαμε σπίτια φυλακές, ζούμε σαν ξένοι στο ίδιο σπίτι, βγαίνουμε «να τα πούμε», αλλά ο καθένας παίζει με το κινητό του, πάμε σε μέρη που η δυνατή μουσική μόνο να τα πούμε δεν αφήνει, βυθιστήκαμε στην ηλεκτρονική επαφή παραμερίζοντας κάθε προσωπική επαφή και είναι λάθος! Η ισορροπία για μια καλή ζωή είναι στη συνύπαρξη και των δύο. Εμείς δυστυχώς χάσαμε το μέτρο κι εδώ όπως και σε πολλά άλλα! Η Τεχνολογία είναι καλή, αρκεί να ξέρεις να τη χρησιμοποιείς κι όχι να σε χρησιμοποιεί.
Κι αυτά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, αντί να έρθουν πιο κοντά οι άνθρωποι, κλείστηκαν πιο βαθιά στο καβούκι τους, στη μοναξιά τους. Ήρθε και η 3ετία του εγκλεισμού και της πανδημίας που έσπειρε αντιπαλότητα, εχθρότητα, διχασμό, αγριότητα, ψυχολογικά προβλήματα, καρπούς των οποίων θερίζουμε καθημερινά. Το κακό είναι ότι δεχόμαστε αμάσητο το κάθε τι που μας λένε τα ΜΜΕ (μέσα μαζικής αποβλάκωσης θα έπρεπε να λέγονται), τρέχουμε να εφαρμόσουμε ή να αγοράσουμε ότι μας προτείνουν και δε βάζουμε το μυαλό μας να δουλέψει και να επεξεργαστεί την κάθε πληροφορία ή προτροπή.
Καιρός πια να βρούμε το χαμένο μας δρόμο σκέψης, ζωής, δράσης και αντίδρασης. Μας πρόλαβαν οι εξελίξεις σε βαθύ ύπνο!
