Του Αλέξανδρου Στεφόπουλου
κάλαντα
Καλήν εσπέραν άρχοντες και πού ‘ναι η αρχοντιά σας
Μη την επήρε η θάλασσα, που ναυαγούς γυρεύει
Μη την επήραν τα βουνά, τ’ ανθρωποπατημένα
Ή μες στη νύχτα χάθηκε, που βασιλεύει αιώνες
Τ’ ανθρώπου επίτευγμα κι αυτή και του πολιτισμού του
Καλήν εσπέραν άρχοντες, μες’ στη σιωπή του κόσμου
Που ‘χει κομμένες τις χορδές και πώς να τραγουδήσει
Ανθρώπους έχει ανήμπορους, που για θεούς τους είχε
Μα ‘κείνοι λοξοδρόμησαν για των θνητών τη νύχτα
Του ήλιου μην αντέχοντας την καθαρή ευθύνη
Καλήν εσπέραν άρχοντα, που ψάχνεις για το θαύμα
Μα πώς να το ‘βρεις γύρω σου, που μέσα σου τ’ αρνείσαι
Δεν έχει τίποτα να δεις στου σύμπαντος τους τόπους
Έτσι ρακένδυτος, θνητός και κυρτωμένος που είσαι
Αξιολύπητος εσύ, μακραίνεις του εαυτού σου
