Οι κινέζοι λένε πως κάθε κρίση κρύβει και μια ευκαιρία.
Έτσι, με την φονική πανδημία, φάνηκε πιστεύω πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του δημόσιου τομέα υγείας, κομμάτι του οποίου αποτελεί και η “Βοήθεια στο σπίτι”.
Μια υπηρεσία που μέχρι σήμερα ήταν απαξιωμένη παρά τον σημαντικότατο ρόλο της στην κοινωνία και σήμερα γίνεται λόγω του κορονοϊου βασικός πυλώνας αλληλεγγύης, κουράγιου, προστασίας και άμυνας απέναντι στη δολοφονική αυτή απειλή.
Ας δούμε όμως πρώτα, ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί, μέχρι και σήμερα, που γράφεται αυτό το κείμενο, στο Βύρωνα.
Η «Βοήθεια στο σπίτι» λοιπόν απασχολεί 3 άτομα
- Μια κοινωνιολόγο
- Μια νοσηλεύτρια
- Μια οικογενειακή φροντιστή
Επικουρικά, βοηθά και ένας οδηγός – με ένα πουλμανάκι – που εξυπηρετεί τις ανάγκες για μετακίνηση των εργαζομένων στη «Βοήθεια στο σπίτι» αλλά και των ευπαθών συμπολιτών μας, του κοινωνικού συσσιτίου, φαρμάκων και του προσωπικού καθώς και των αναγκών του συνόλου της κοινωνικής υπηρεσίας του δήμου. Εδώ (ειδικά τώρα με την πανδημία) λέμε το γνωστό Ο Θεός βοηθός, διότι θεωρώ τραγικό και εγκληματικό, με το ίδιο μέσο να μεταφέρεις πιθανά ασθενείς, φαγητό και φάρμακα.
Με τα παραπάνω δεδομένα δε νομίζω να πιστεύει κανείς πως μπορεί να εξυπηρετηθεί ένας δήμος 100.000 κατοίκων.
Και σ’ αυτό το χάλι που μας οδήγησαν τα μνημόνια και η συρρίκνωση κατά συνέπεια του κοινωνικού κράτους, ήρθε να ρίξει το τελικό χτύπημα και ο βασιλικός υιός (κορωνοϊός).
Αποτέλεσμα
Η κοινωνιολόγος και η νοσηλεύτρια πήραν την ειδική γονεϊκή άδεια και απουσιάζουν, ο οδηγός είναι σε καραντίνα με εντολή του γιατρού υπηρεσίας καθώς και ο μάγειρας του κοινωνικού συσσιτίου και το προσωπικό του κοιν. Παντοπωλείου.
Καιρός λοιπόν να αντιμετωπίσουμε, τις κοινωνικές δομές με τον τρόπο που τους αξίζει και να τους προσφέρουμε τα στοιχεία εκείνα, που αποτελούν προϋπόθεση για να επιτελέσουν το ρόλο τους, ο οποίος οφείλει να είναι ανθρωποκεντρικός, με στόχο τη στήριξη υλική, ηθική, ψυχολογική και να έχει ως πρώτο μέλημα την διατήρηση και εξασφάλιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Επιβάλλεται λοιπόν ΑΜΕΣΑ η πρόσληψη προσωπικού και μέσων προστασίας και είναι επιτέλους η ΕΥΚΑΙΡΙΑ, όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι, που επιτελούν ένα τόσο σημαντικό κοινωνικό έργο να λειτουργήσουν σε αξιοπρεπείς συνθήκες κι όχι με τις μέχρι σήμερα υπάρχουσες με απλήρωτους για μήνες εργαζόμενους, με έλλειψη βασικών και αναγκαίων υλικών για τη λειτουργία των Δομών, με μεγάλες ελλείψεις προσωπικού, με παλιά και επικίνδυνα αυτοκίνητα και το κυριότερο κάτω από καθεστώς εργασιακής ανασφάλειας παραμένοντας όμηροι επί σειρά ετών (18 χρόνια).
