Του Δημήτρη Σάρολα
Με στόχο την κάλυψη της ολοένα αυξανόμενης ανάγκης για επιμόρφωση και δια βίου μάθηση, αλλά και για τη διευκόλυνση της μετάδοσης γνώσης, τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί σημαντική προσπάθεια για την αξιοποίηση του διαδικτύου στην εκπαίδευση.
Η δημιουργία συστημάτων «εικονικής» μάθησης, ή πιο απλά λογισμικών (πλατφόρμες) για τη διεξαγωγή μαθημάτων μέσω διαδικτύου, δίνει στο σύγχρονο καθηγητή δυνατότητες, αλλά και εργαλεία, για να προσαρμόσει τις διδακτικές μεθόδους του στις ανάγκες της εποχής.
Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση μέχρι πρότινος, λειτουργούσε κύρια για ενήλικες, για την εκπαίδευση – επιμόρφωσή τους και την απόκτηση τίτλου ή πιστοποίησης σπουδών (λ.χ. Ανοικτό Πανεπιστήμιο, επιμόρφωση εκπαιδευτικών, στελεχών του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, σεμινάρια).
Σήμερα, με την πανδημία του κορονοϊού (COVID- 19) και το αναγκαστικό κλείσιμο των σχολείων, προέκυψε η ανάγκη η διαδικασία της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, δηλαδή το διαδικτυακό μάθημα, να υλοποιηθεί και στις σχολικές ηλικίες του δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου με θετικά αποτελέσματα, γεγονός που οφείλεται στην καθοριστική συμβολή πρωτίστως των εκπαιδευτικών, των γονέων και των μαθητών.
Έτσι, στους δυόμιση περίπου μήνες που τα σχολεία παραμένουν κλειστά, υπήρξε – έστω και με κάποια προβλήματα – διαδικτυακά η επαφή δασκάλου / μαθητή και η απαραίτητη μετάδοση γνώσης. Ταυτόχρονα δε αποκτήθηκε η εμπειρία, σε παρόμοιες (απευκταίες) περιπτώσεις, για να λειτουργήσει η εκπαιδευτική διαδικασία. Βασική προϋπόθεση η πρόσβαση όλων (μαθητών και δασκάλων) στον απαραίτητο τεχνολογικό εξοπλισμό, με τη συνδρομή της πολιτείας, ώστε να μην δημιουργούνται κοινωνικές ανισότητες.
Εν κατακλείδι, από τη διαδικασία αυτή γεννούνται δύο βασικά ερωτήματα:
- Μπορεί η τάξη, δηλαδή οι μαθητές, να προβάλετε στο διαδίκτυο; Η απάντηση είναι προφανώς αρνητική, σύμφωνα και με το σύνολο των εκπαιδευτικών.
- Μπορεί το διαδικτυακό μάθημα να υποκαταστήσει τη φυσική παρουσία διδάσκοντος και διδασκομένου στην τάξη; Και εδώ η απάντηση είναι προφανώς αρνητική. Το διαδικτυακό μάθημα είναι μία λύση ανάγκης, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υποκαταστήσει την επαφή δασκάλου – μαθητή, το δια ζώσης μάθημα, την κοινωνικοποίηση του μαθητή μέσα στη σχολική μονάδα.
