Η δεκαετία της ελπίδας και της ματαίωσης.
Της Όλγας Μοσχοχωρίτου
Οι τελευταίες εικόνες του 2020 που σφραγίζουν την επικοινωνιακή διαχείριση μιζέριας αλλά και κυνισμού του συνόλου των προβλημάτων της χώρας από την πολιτική εξουσία και την κυβέρνηση της νεοδεξιάς του Κυριάκου Μητσοτάκη, όπως αυτά πήραν εκρηκτικές διαστάσεις με την έλευση της πανδημίας του covid-19, είναι οι παρακάτω:
Πρώτον η Πρόεδρος της Δημοκρατίας να βοηθάει τον «Άλλον Άνθρωπο» στο μοίρασμα του φαγητού σε φτωχούς και πένητες στο κέντρο της Αθήνας και δεύτερον η αντίστοιχη του Πρωθυπουργού σε μια ταβέρνα στο Κερατσίνι να μοιράζει μερίδες στους απόκληρους της πάλαι ποτέ Β’ Πειραιώς εκλογικής περιφέρειας.
Οι παλιοί είχαν μια ωραία παροιμία για παρόμοιες περιπτώσεις.
Έλεγαν «με ξένα κόλλυβα δικιά μου συχώρια», αν και πολύ αμφιβάλλω αν αυτές οι πρωτόγνωρες αλλά και ανήκουστες πρωτοβουλίες των επικοινωνιακών επιτελείων των δύο ανώτερων εκπροσώπων της χώρας, θα προσφέρουν την πολυπόθητη «συχώρεση» για την άγρια, αντεργατική, αντιλαϊκή, νεοφιλελεύθερη, αντιεκπαιδευτική και αντιδημοκρατική πολιτική που ασκείται τον τελευταίο τουλάχιστον χρόνο από την πολιτική ηγεσία του τόπου.
Όταν δε κάνει το γύρο του διαδικτύου ότι ο Θανάσης Αντετοκούνμπο ξόδεψε 50.000 δολάρια για 27.000 δέματα που μοίρασε στην παλιά του γειτονιά τα Σεπόλια, χωρίς να καλέσει καμία κάμερα, η εκμετάλλευση από τέτοια θεσμικά πρόσωπα, της αλληλεγγύης των Άλλων, μόνον οργή μπορεί να προκαλέσει.
Ποιό είναι λοιπόν το μήνυμα που θέλησαν να μας μεταφέρουν;
Ότι δήθεν ο Πρωθυπουργός των ελίτ ακούει το παράπονο των πεινασμένων;
Ή μήπως πως αντί να ασκεί μια πολιτική υπέρ των φτωχών, επικαλείται την ελεημοσύνη των ανθρώπων για να καλύψει τα κενά αυτής της πολιτικής;
Και πώς να μη θυμηθούν οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι -μέσω του διαδικτύου- ότι τέτοιες εικόνες παραπέμπουν στη δεκαετία του 1950 και τη Φρειδερίκη ως «μητερούλα των ορφανών»;
Μεταφέρεται δηλαδή η ευθύνη για την εξάπλωση της απόλυτης φτώχειας από την κυβερνητική πολιτική στην κοινωνία και την φιλανθρωπία μαζί με την «ατομική ευθύνη».
Και προχωράμε στα επιτεύγματα αυτής της ανεκδιήγητης δεξιάς διακυβέρνησης.
Τι κι αν η διαχείριση της πανδημίας υπήρξε τραγελαφική, τι κι αν τα εμβόλια και ο προγραμματισμός της ΕΕ υπήρξε ανεπαρκέστατος, τι κι αν καταγγέλλεται η χώρα διεθνώς τόσο για «ορμπανοποίηση» των ΜΜΕ, όσο ακόμα, ακόμα για τον προνομιακό εμβολιασμό των ανθρώπων του «Μαξίμου».
Τι ακόμα, ακόμα κι αν σοβεί η ελληνοτουρκική κρίση και η εξωτερική πολιτική της χώρας παραδέρνει ανάμεσα στις ευρωπαϊστικές φαντασιώσεις της, τις ατλαντικές δεσμεύσεις της και δίνει τα ρέστα της στην αύξηση των εξοπλισμών, δίνοντας φιλί ζωής στη γαλλική βιομηχανία όπλων και εξοπλισμών, οδηγώντας τη χώρα επί ξηρού ακμής.
Ο Μ. Χρυσοχοΐδης περιχαρής προεικόνισε το 2021 ως έτος «ασφάλειας με εμβόλια και φράχτες».
Έτσι ακριβώς.
Εκμεταλλευόμενος την αγωνία των πολιτών για την έξαρση των θανάτων από τον ιό (ήδη πάνω από 4.000 συνάνθρωποί μας απεβίωσαν και πάνω από 2.000 νοσηλεύονται σε απλές κλίνες ΜΕΘ), άρπαξε την ευκαιρία να δημιουργήσει ατμόσφαιρα καταστολής με την υπερπροβολή σαρωτικών ελέγχων για την τήρηση των μέτρων προστασίας της δημόσιας υγείας και με την εξαιρετικά έντονη αστυνομική παρουσία, την εισβολή σε σπίτια, διάλυση κορωνο-πάρτυ, θηριώδη πρόστιμα και αυστηρές προειδοποιήσεις ότι η απειθαρχία θα παταχθεί γιατί το κράτος θα είναι παντού.
Επιδιώκοντας ουσιαστικά τον εκφοβισμό και την ανάδειξη της αποφασιστικότητας της ηγεσίας.
Συνδυασμός κυνισμού αλλά και τρόμου μπροστά στην υγειονομική και οικονομική καταστροφή που οι αλλοπρόσαλλες πολιτικές της κυβέρνησης έχει προκαλέσει.
Ο Μ. Χρυσοχοΐδης την επομένη της άγριας και αναίτιας καταστολής στις 6 του Δεκέμβρη απέναντι σε όσους θέλησαν να αφήσουν ένα λουλούδι στο μνημείο του δολοφονημένου από το όργανο της τάξης Κορκονέα, διερωτήθηκε δήθεν «αφελώς», «από πότε οι δικηγόροι είναι υπεράνω νόμων» και από πότε «απαγορεύεται να συλλαμβάνεται ένας δικηγόρος που παρανομεί».
Σημειωτέον ότι για την παραπάνω καταστολή, ανέλαβε «περήφανα» την πλήρη πολιτική ευθύνη και έπλεξε το εγκώμιο γενικώς της αστυνομίας και των σωμάτων ασφαλείας, μιλώντας για «διεύρυνση της δημοκρατίας» και όχι το αντίθετο.
Πριν λίγες μέρες δε, προχώρησε σε συνολικό απολογισμό της δράσης του υπουργείου του, συγχαίροντας τον εαυτόν του, εφόσον τα «άβατα τέλος», οι «καταλήψεις τέλος» η παρανομία τέλος, η εγκληματική δράση τέλος.
Έως τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, πριν εισέλθει στο προσκήνιο το 2021 εισέβαλαν τα ΜΑΤ και στη φοιτητική εστία της Πανεπιστημιούπολης Ζωγράφου, συνέλαβαν φοιτητές, έσπασαν ό,τι βρήκαν μπροστά τους και συνέλαβαν νεολαίους που βρίσκονταν εκεί, με πρόφαση δήθεν τη διακίνηση «ναρκωτικών»!
Έτσι περιχαρής προεικόνισε το 2021 ως έτος «ασφάλειας με εμβόλια και φράχτες».
Οι «φράχτες δεν αφορούν μόνον τον Έβρο και τους πρόσφυγες, ούτε μόνο αυτούς που πνίγονται στις σκηνές δίπλα στη θάλασσα της Λέσβου αλλά καταδεικνύει μια ολόκληρη λογική περιχαράκωσης της δήθεν «υγιούς κοινωνίας».
Έτσι αντί να ληφθούν μέτρα για αποσυμφόρηση των φυλακών πέραν των άλλων και για να προληφθούν οι τραγικές συνέπειες της διασποράς του κορονοϊού στους φυλακισμένους που ήδη έχει πάρει δραματικές διαστάσεις, αντί να συλλάβουν τον φυγάδα, υπαρχηγό της Χ.Α, Χρήστο Παππά και να είχαν εμποδίσει την ανενόχλητη αποχώρηση για τις ασφαλείς Βρυξέλλες του Λαγού, ο Μ. Χρυσοχοΐδης, αλλού δείχνει την «πυγμή» του.
Ένα νέο πειθαρχικό δίκαιο ψηφίστηκε για τις φυλακές, όπου οι όροι και οι προϋποθέσεις για λήψεις αδειών και έκτισης της ποινής σε αγροτικές φυλακές απλώς καθιστούν την άσκηση αυτών των δικαιωμάτων από τους κρατούμενους πρακτικά ανέφικτη, νέες δήθεν ήπιες δομές αστυνόμευσης για την πανδημία εγκαθιδρύονται κυρίως στα Πανεπιστήμια και τελικώς «τάξη, ασφάλεια και κυρίως δημοκρατία, επικρατεί εις άπασα την επικράτεια» …
Κι όλα αυτά εν μέσω μιας δεινής οικονομικής και υγειονομικής κρίσης, όπου όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι αφενός μεν η Ελλάδα των 11.000.000 κατοίκων μετρά ήδη σχεδόν τον ίδιο αριθμό θανάτων από Covid 19, όσους και η Κίνα των δισεκατομμυρίων, ενώ η πλειοψηφία των ασθενών απεβίωσαν εκτός ΜΕΘ, αφετέρου δε όλοι οι οικονομικοί φορείς μιλούν για περίπου 200.000 πτωχεύσεις μικρομεσαίων επιχειρήσεων και πάνω από 300.000 νέους ανέργους!
Η πανδημία δεν έφερε τη στήριξη του ΕΣΥ με πόρους και ανθρώπινο δυναμικό, αλλά την εξάντληση έως θανάτου των ανθρώπων που δουλεύουν σ’ αυτό και το στηρίζουν!
Εν τω μεταξύ με κλειστά σχολεία, διότι δεν ήταν δυνατόν κατά τη δογματική και by the book νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση να αραιώσουν τα τμήματα ούτε να προσληφθούν καθηγητές και δάσκαλοι, έχουμε οδηγήσει μία ολόκληρη νέα γενιά σε γνωσιακή, κοινωνική και ψυχολογική εξαθλίωση.
Πολλοί επιστήμονες επισημαίνουν τ’ αυτονόητα, μιλούν για ψηφιακή αποβλάκωση και μαζική «παιδοκτονία»!
Κατά το γαλλικό δε περιοδικό «Elements» δημιουργήσαμε τις «οθόνες – νταντάδες», με δραματικές επιπτώσεις στην ομαλή ψυχοσωματική ανάπτυξη των παιδιών και των εφήβων…
Αλλά ας επανέλθουμε στο θέμα που αναδείξαμε στην αρχή αυτού του σημειώματος: Είναι οι δικηγόροι υπεράνω των νόμων;
Διότι «εξ όνυχος τον λέοντα», σημείωναν οι αρχαίοι, κι εμείς δεν έχουμε κάποια πολιτική θέση αρχής υπεράσπισης των «δικηγόρων», αλλά όταν συμβαίνει να συλλαμβάνουν ακόμα κι αυτούς, γνωρίζουμε τί περιμένει τον υπόλοιπο κόσμο.
Η δήθεν λοιπόν αυτονόητη παραπάνω ερωτοαπάντηση του υπουργού ήρθε κατόπιν των καταγγελιών και των διαμαρτυριών του δημοκρατικού κόσμου της χώρας συμπεριλαμβανομένου και του ΔΣΑ, ότι στις 6 Δεκέμβρη είχαν συλληφθεί δύο δικηγόροι, την ώρα που εκτελούσαν το θεσμικό τους καθήκον, δηλαδή αυτό του υπερασπιστή των εντολέων τους και αφού είχαν δείξει στα όργανα της τάξης τα σχετικά έγγραφα.
Ο Μ. Χρυσοχοϊδης μετά την ομολογία του ότι «ψήφισε το πρώτο μνημόνιο χωρίς να το διαβάσει, γιατί είχε πολύ δουλειά στο υπουργείο του», το οποίο ειρήσθω εν παρόδω ήταν το ίδιο με το τωρινό, φαίνεται πως χρειάζεται επειγόντως ταχύρρυθμα μαθήματα «στοιχείων του πολιτεύματος και συντάγματος της χώρας» αλλά και των νόμων που ισχύουν, ακόμα και αυτών που η δική του κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και η προηγούμενη του ΠΑΣΟΚ στο οποίο υπηρέτησε έχουν θεσπίσει. Κι αν έχει πολύ δουλειά και δεν προλαβαίνει καλό θα ήταν να ενημερωθεί από κάποιον δικηγόρο του γραφείου του. Φανταζόμαστε ότι θα διαθέτει.
Τον ενημερώνουμε λοιπόν ότι αυτός που παρανόμησε στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ο ίδιος, εφόσον παραβιάστηκε κατάφωρα το άρ. 34 του Κώδικα περί Δικηγόρων, που αποτελεί Νόμο του κράτους και το οποίο ρητά προβλέπει ότι «απαγορεύεται η παρεμπόδιση και η σύλληψη δικηγόρου κατά την ώρα εκτέλεσης των καθηκόντων του».
Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον υπουργό Δημόσιας Τάξης.
Αυτός ανέλαβε, μαζί και με μέρος της Δικαστικής Εξουσίας να περάσουν στο λαό το βασικό μήνυμα:
Το Σύνταγμα γίνεται λάστιχο, ερμηνεύεται κατά το δοκούν της πολιτικής εξουσίας, όπως και οι νόμοι.
Στη χώρα αυτή μεταπολιτευτικά, και παρότι όλοι μιλούν ότι αφορά στην πιο δημοκρατική περίοδο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχουμε γίνει μάρτυρες και άγριας καταστολής λαϊκών και εργατικών κινητοποιήσεων και προσωπική στόχευση αγωνιστών και δολοφονίες παιδιών και νέων ανθρώπων αγωνιστών από τα όργανα της τάξης και βασανιστήρια σε κρατητήρια και φυλακές.
Παρότι όλος ο φαιοκίτρινος νεοφιλελεύθερος εσμός κραυγάζει εδώ και δεκαετίες για το «το τέλος της μεταπολίτευσης που έχει ήδη επέλθει, ή πρέπει να έρθει οσονούπω», (όπως ο Σαρκοζί υποσχόταν ότι αυτός θα τελειώσει το Μάη του ’68, τρομάρα του) εννοώντας ουσιαστικά αλλά κρυφίως «τέλος επιτέλους στα δημοκρατικά κοινωνικά δικαιώματα» είτε αυτά αφορούν στα εργατικά δικαιώματα, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες, εφόσον αυτά είναι που εμποδίζουν την «ανάπτυξη της χώρας», κρύβοντας ότι εννοούν «την ανάπτυξη και κερδοφορία του κεφαλαίου αυτής της χώρας», συνεχίζουν να την ξορκίζουν, μιας και απ’ ό,τι φαίνεται η κοινωνία διαθέτει ακόμα αντιστάσεις και το αποδεικνύει σε πολλές περιστάσεις.
Σαν το συντηρημένο στο χιόνι πτώμα του παλιού αντάρτη που ταράζει τον ύπνο των αστών στους «Κυνηγούς» του Θ. Αγγελόπουλου.
Το απέδειξε στη μεγαλειώδη συγκέντρωση της 7/10/20 έξω από το Εφετείο, όταν ανακοινώθηκε η απόφαση καταπέλτης των Δικαστών που ανακήρυξε τη ΧΑ εγκληματική οργάνωση και φυλάκισε τους εκπροσώπους της.
Το απέδειξε στις 17 Νοέμβρη με πολλούς τρόπους, όπως και στις 6 Δεκέμβρη.
Τη δεκαετία της οικονομικής κρίσης στη χώρα (2010-2020) όλα τα παραπάνω δικαιώματα και λαϊκές κατακτήσεις τέθηκαν σε αμφισβήτηση ούτως ή άλλως, συρρικνώθηκαν δε μέσω των μνημονίων που κινήθηκαν εντελώς έξω από τις πρόνοιες του Συντάγματος, που κυριολεκτικά έγινε λάστιχο για να κριθούν συνταγματικά από το ανώτατο δικαστήριο τα Μνημόνια που δέσμευσαν τους πόρους της χώρας (ανθρώπινους και υλικούς) για 100 χρόνια, προκειμένου να εξυπηρετηθεί ένα παράνομο και τοκογλυφικό προς τις ευρωπαϊκές τράπεζες και τα ιδιωτικά κεφάλαια αρχικά και τώρα πια στα κράτη και τους θεσμούς της ευρωζώνης.
Υπάρχει λοιπόν κάποια διαφορά στη σημερινή συγκυρία που αξίζει να σημειώσουμε, ή το σύστημα παίζει με τους κανόνες του όπως πάντα;
Το σύστημα γνωρίζει πολύ καλύτερα από εμάς που παλεύουμε να διευρύνουμε τις ρωγμές του, ότι η ύφεση φέρνει ανεργία και καθιστά ακόμη πιο ευάλωτο τον κόσμο της εργασίας που, όταν τελειώσει ο εφιάλτης της πανδημίας, θα βρεθεί στη ζούγκλα αντιμετωπίζοντας νέους εφιάλτες. Και έχοντας μόλις αφήσει πίσω του την υγειονομική κρίση, μετά από δέκα χρόνια στα μνημόνια, μπορεί να μην έχει πια κουράγιο.
Πάνω εκεί δουλεύει:
Με το καρότο των φτωχοεπιδομάτων και το «εμβόλιο ελπίδας» (σχέδιο «ελευθερία» το ονόμασαν, σαρκάζοντάς μας) από τη μια και το μαστίγιο του νόμου και της τάξης από την άλλη, στοχεύει στην πλήρη αδρανοποίηση του λαϊκού παράγοντα, στην αποδοχή της μόνιμης κατάστασης «εξαίρεσης», σε ένα μόνιμο μαγγανοπήγαδο επιβίωσης και όχι σε αγώνα πραγματικής ζωής.
Για την άρχουσα τάξη επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ότι η Κρίση είναι πάντοτε Ευκαιρία.
Τελειώνοντας λοιπόν η πρώτη δεκαετία του 21ου αι., μπορούμε να πούμε ότι αποτέλεσε μια δεκαετία ελπίδας αλλά και ματαίωσης.
Άρχισε με μία οικονομική κρίση και τελειώνει με μία υγειονομική που μεταμορφώνεται και σε οικονομική. Ισως χειρότερη από την πρώτη.
Αποτελεί αντικείμενο άλλου σημειώματος να σταθούμε στο τί συνέβη ακριβώς την προηγούμενη δεκαετία και πώς η ελπίδα ματαιώθηκε.
Όπως άλλο θέμα, τεράστιο είναι η διάταξη των λοιπών πολιτικών δυνάμεων μετά την πλήρη και ολοκληρωτική συγχώνευση του ΣΥΡΙΖΑ με τις συστημικές δυνάμεις.
Όμως το τί συμβαίνει, πώς παρεμβαίνει στη συγκυρία και ποιος ο ρόλος των κομμουνιστικών και αριστερών αντισυστημικών δυνάμεων, ανάγεται πλέον σε τεράστιο ζήτημα επιβίωσης του λαού και της κοινωνίας.
Θεωρώ δε πως εάν το ζήτημα της υπεράσπισης της Δημοκρατίας και του Συντάγματος δεν αγκαλιαστεί από τον ίδιο το λαό και δεν γίνει πόλος αγωνιστικής συσπείρωσης (ένα καινούργιο, σύγχρονο, ταξικό 1-1-4), το κίνημα θα μετεξελιχθεί σε διαδήλωση – πικετοφορία των λίγων αριστερών που θα περπατάει στο πεζοδρόμιο, ενώ η λεωφόρος θα καταλαμβάνεται από χιλιάδες πολίτες που θα τρέχουν με κατεβασμένο το κεφάλι για ένα μεροκάματο το τρόμου.
Κι αυτό το ζήτημα ή θα συζητηθεί με την ίδια την κοινωνία και με τους δικούς της όρους για να καταλήξει σε νικηφόρες μάχες, ή στο τέλος του χρόνου (ποιού άραγε) θα μετράμε τα θύματα ενός ανελέητου ταξικού πολέμου, στον οποίο δεν μπορέσαμε να βάλουμε τη δική μας σφραγίδα.
Ελπίζω στην πρώτη εκδοχή.
ΠΗΓΗ: kommon, ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ
