Του Γιώργου Αληθινού
Διαβάζοντας, αγαπητέ αναγνώστη, το τίτλο του άρθρου, ίσως η πρώτη σκέψη που θα έρθει στο μυαλό σου να είναι «εδώ καιγόμαστε, με φιλοσοφίες θα μπλέξουμε;». Διάβασε το άρθρο και θα δεις ότι αφορά ακριβώς ότι μας καίει.
Ο πρόγονος μας, φιλόσοφος Αριστοτέλης είπε ότι ο άνθρωπος είναι απ’ τη φύση του κοινωνικό και πολιτικό ον (με την έννοια του πολίτη, του μέλους της κοινωνίας μιας πόλης).
Ό,τι έχει πετύχει ο άνθρωπος στην μακρά ιστορία του , το έχει πετύχει ενεργώντας από κοινού, στα πλαίσια μιας κοινωνικής ομάδας, (φυλή, έθνος, κράτος, τάξη). Η δημιουργία των εθνών, η απελευθέρωσή τους από αυτοκρατορίες ή αποικιοκρατικά καθεστώτα, η δημιουργία εθνικών κρατών, η κατάκτηση πολιτικών, κοινωνικών, φυλετικών (γυναικείο ζήτημα) δικαιωμάτων ήταν, ιστορικά αποδεδειγμένα, αποτελέσματα μεγάλων κοινωνικών αγώνων και κινημάτων, ποτέ «κατά μόνας».
Τα κοινωνικά μας δικαιώματα, που σήμερα θεωρούμε δεδομένα, όπως τα εργασιακά (ωράριο, μισθός, υπερωρίες, επιδόματα, άδειες κ.λ.π.), οι συντάξεις, η ιατοφαρμακευτική περίθαλψη, η δημόσια υγεία και η δημόσια παιδεία, τα πολιτιστικά αγαθά και ούτω καθεξής, ήταν αποτέλεσμα κοινωνικών αγώνων των εργαζομένων.
Σήμερα, το παγκόσμιο οικονομικό σκηνικό, κατά συνέπεια και το πολιτικό, αλλάζει ταχύτατα και απάνθρωπα σκληρά, με βασικό οδηγό τα συμφέροντα των μεγάλων εταιρειών, των παγκόσμιων οικονομικών κολοσσών. Απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη των στόχων τους και την ικανοποίηση των συμφερόντων τους αποτελεί η διάλυση κάθε οργανωμένης κοινωνικής αντίστασης στα σχέδιά τους.
Έτσι λοιπόν προκύπτει ότι κύριος στόχος των παγκόσμιων οικονομικών κολοσσών, με την χρησιμοποίηση των πολιτικών «υπαλλήλων» τους (εθνικών κυβερνήσεων και διεθνών οργανισμών) είναι η διάλυση κάθε κοινωνικού ιστού, η κοινωνική αποξένωση του ανθρώπου ή ας το πούμε κι αλλιώς, η κοινωνική απομόνωση ανθρώπου από άνθρωπο. Θυμηθείτε το «Διαίρει και βασίλευε!»
Είναι τελικά «φιλοσοφίες» τα περί κοινωνικής αποξένωσης, αγαπητέ αναγνώστη, ή τελικά είναι η ωμή, σκληρή και απάνθρωπη πραγματικότητα της ζωής μας;
Πάμε να δούμε τώρα πως προωθείται και υλοποιείται αυτός ο στόχος των παγκόσμιων οικονομικών κολοσσών, της κοινωνικής αποξένωσης του ανθρώπου, διεθνώς, συντονισμένα και ταυτόχρονα σ’ όλες τις χώρες.
Ψηφιοποίηση της κοινωνίας συνολικά, κάθε πτυχής και πλευράς της. Τα πάντα που αφορούν την προσωπική και κοινωνική μας ζωή εντάσσονται στον παγκόσμιο ψηφιακό ιστό.
Η ίδια η τεράστια πρόοδος της τεχνολογίας αποτελεί αυτή καθαυτή αποτέλεσμα της κοινής εργασίας μεγάλων κοινωνικών ομάδων σε όλο τον κόσμο, συνεπώς της κοινωνικής υπόστασης του ανθρώπου.
Τα προϊόντα όμως της τεχνολογίας χρησιμοποιούνται εναντίον αυτής της κοινωνικής υπόστασης του ανθρώπου και υπέρ της κοινωνικής του αποξένωσης και απομόνωσης.
Και αντί να καρπώνεται ο κάθε άνθρωπος τα επιτεύγματα της τεχνολογικής προόδου – βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας, περισσότερος ελεύθερος χρόνος, καλύτερη υγεία, αναβαθμισμένη παιδεία, περισσότερα πολιστικά αγαθά – βλέπουμε και διαβάζουμε για τα τεράστια κέρδη εταιρειών και τα τρισεκατομύρια των ιδιοκτητών τους.
Εργασιακά. Όλοι ζούμε την κατάσταση στην αγορά εργασίας.
Σε συνθήκες μεγάλης ανεργίας νομοθετούνται ρυθμίσεις που εντείνουν την κοινωνική αποξένωση του ανθρώπου:
- κατάργηση συλλογικών και θέσπιση ατομικών συμβάσεων εργασίας,
- διευθέτηση του χρόνου εργασίας σε ατομική βάση σύμφωνα με τις ανάγκες του εργοδότη,
- ψηφιακή ατομική κάρτα εργασίας
- ουσιαστική διάλυση των συνδικάτων και υποβάθμιση της Επιθεώρησης Εργασίας
Τηλεργασία. Η συνεχιζόμενη διεύρυνση της τηλεργασίας αυξάνει και εντείνει την απομόνωση του εργαζόμενου, του δημιουργεί την αίσθηση και παγιώνει σιγά-σιγά την αντίληψη «ο καθένας μόνος του».
Τηλεκπαίδευση. Η ίδια διαδικασία, η ίδια τακτική στην εκπαιδευτική κοινότητα. Μακρυά ο ένας απ’ τον άλλον μαθητές, φοιτητές, καθηγητές.
Όλοι σας βέβαια γνωρίζετε, γιατί το ζείτε, ότι τηλεργασία και τηλεκπαίδευση επιβαρύνουν τον ατομικό ή τον οικογενειακό προϋπολογιαμό του εργαζόμενου ή εκπαδευόμενου.
Ακόμα και για την αποξένωσή μας εμείς οι ίδιοι πληρώνουμε!
Υγεινομική απομόνωση – καραντίνες – λοκντάουν. Αυτό κι αν είναι απροκάλυπτη προσπάθεια κοινωνικής απομόνωσης του ανθρώπου. Χρησιμοποιείται το πραγματικά υπαρκτό, μεγάλο πρόβλημα με τον κορονοϊό για να «εκπαιδευτεί» ο άνθρωπος και να συνηθίσει την απομόνωσή του. Να φοβάται και να αποστρέφεται τον συνάνθρωπό του, να επιδιώκει ο ίδιος την αποξένωσή του.
Περιορισμός και τηλεδιοργάνωση κοινωνικών εκδηλώσεων. Ο καθένας μόνος του ή σε μικρές ομάδες θα χαίρεται και θα πενθεί, θα διασκεδάζει, θα παρακολουθεί θέατρο, κινηματογράφο και μουσικές συναυλίες, θα βλέπει αθλητικούς αγώνες, μόνος του θα αθλείται.
Ατομική ευθύνη. Είναι ατομική ευθύνη όλων μας, όπως λυσσαλέα προσπαθούν να μας εμφυσήσουν και να το «φυτέψουν» βαθειά στο μυαλό μας, όχι μόνο για την υγεία μας, αλλά για οτιδήποτε μας συμβαίνει, για οποιοδήποτε πρόβλημα αντιμετωπίζουμε. Αποτελεί ατομική μας ευθύνη η απομόνωσή μας, η κοινωνική μας αποξένωση!
Είναι τελικά «φιλοσοφίες» τα περί κοινωνικής αποξένωσης, αγαπητέ αναγνώστη, ή τελικά είναι η ωμή, σκληρή και απάνθρωπη πραγματικότητα της ζωής μας;
Προσπαθούν, και δυστυχώς μου φαίνεται ότι αρχίζουν και τα καταφέρνουν, να μετατρέψουν τους όρους και τις συνθήκες της ζωής μας σε ζούγκλα.
Όπως οι ύαινες: να απομονώνουν τα θύματά τους, ένα – ένα, για να τα κατασπαράξουν εύκολα και γρήγορα!
Και το ερώτημα είναι αμείλικτο. Τι κάνουμε; Θα δεχτούμε τη μοίρα του απομονωμένου θύματος της ύαινας ή θα παραμείνουμε κοινότητα, κοινωνική ομάδα για ν’ αντιμετωπίσουμε και να νικήσουμε τις ύαινες, να κερδίσουμε τη ζωή μας;
