…ή το παντεσπάνι;
Γράφει η Άννα Δημάκη
Μια φορά κι έναν καιρό, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, η ανθρωπότητα είχε τεθεί σε κατάσταση καραντίνας λόγω ενός φονικού ιού! Όχι, μην εγκαταλείπετε την ανάγνωση, δεν θα μιλήσω για αυτό το θέμα… Στη διάρκεια της πρώτης αυτής καραντίνας, λοιπόν, δοκιμάστηκαν οι ανθρώπινες αντοχές αλλά και οι αξίες, η αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο αλλά και η δυναμική κρατών και δήμων, ως προς τις δυνατότητες προσφοράς τους στο κοινωνικό σύνολο. Έτσι, οι περισσότεροι Δήμοι έκαναν ό, τι ήταν δυνατόν προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους δημότες τους, οι οποίοι έμειναν απροστάτευτοι, ανοχύρωτοι και ευάλωτοι μπροστά στο μεγάλο αυτό κακό.
Δεν μιλάμε για μεγάλα πράγματα… μιλάμε για την προσφορά ενός πιάτου φαγητού! Όλοι γνωρίζουμε την έκφραση : «του έδωσε ένα πιάτο φαΐ» αλλά πώς την χρησιμοποιούμε; Από ό, τι φαίνεται την χρησιμοποιούμε απαξιωτικά! Τρανή απόδειξη οι διαπιστώσεις των «ειδημόνων» της λειτουργίας των δήμων αλλά και των οικονομικών τους ότι ο δήμος δεν προσφέρει ικανοποιητικό φαγητό στους δημότες που έχουν αυτή την ανάγκη… Ανθρώπων που κρύφτηκαν πίσω από το πρόσχημα του ιού για να μην βοηθήσουν αλλά ταυτόχρονα κουνούσαν το δάχτυλο – στην καλύτερη περίπτωση, γιατί στην χειρότερη σαμποτάριζαν – επισημαίνοντας τις ελλείψεις και τις παραλείψεις… Ανθρώπων που δεν είδαν την ευγνωμοσύνη στα πρόσωπα των ωφελουμένων γιατί πολύ απλά δεν ήταν εκεί… Ανθρώπων που δεν γύρισαν κλαίγοντας στο σπίτι τους μετά από μία μέρα προσφοράς για την αδικία που συμβαίνει στον κόσμο… Ανθρώπων που δεν ένιωσαν την ευλογία ενός χαμόγελου και την ικανοποίηση της λέξης ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, γιατί πολύ απλά δεν είναι ευχαριστημένοι με τίποτα… Με αυτό το τίποτα που, όμως, ήταν κάτι τελικά!!!
Αυτή η ανάρτηση, λοιπόν, είναι αφιερωμένη σε αυτούς τους τιποτένιους που το μόνο που κάνουν είναι να κρίνουν από καθέδρας και που ποτέ δεν είπαν σωστά το Πάτερ Ημών!!!
