Του Γιώργου Αληθινού
Η περίφημη ταινία των αδελφών Κοέν «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους», θα μπορούσε κάλλιστα να γυριστεί στη χώρα μας με φόντο, σκηνικό και σενάριο τα όσα ζούμε τα τελευταία δύο περίπου χρόνια.
Το κυνηγητό του χρήματος με αφορμή και πρόσχημα το υπαρκτό πρόβλημα του κορονοϊού, η εξάπλωση της βίας και του καταναγκασμού, η έλλειψη εμπιστοσύνης και το βάθεμα της αποξένωσης μεταξύ των ανθρώπων, η καταπάτηση κάθε έννοιας αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης, ο εξευτελισμός της αξίας και της υπόστασης του ανθρώπου ως πολίτη και ως εργαζόμενου.
Το πως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση σχετικά με την διαχείριση της πανδημίας του κορονοϊού, όλοι το γνωρίζουμε μιας και το ζούμε καθημερινά στο πετσί μας. Και έχουμε φτάσει σ’ ένα τόσο σημαντικό, όσο και οριακό θα έλεγα, σημείο του λεγόμενου «πολέμου» κατά του κορονοϊού: στο ζήτημα του εμβολιασμού.
Ο εμβολιασμός κατά του κορονοϊού και η διαχείριση εκ μέρους των αρμοδίων όλων των σχετικών μ’ αυτόν θεμάτων, επηρεάζει πλέον όλες τις πλευρές της κοινωνικής και οικονομικής ζωής της χώρας και του κάθε πολίτη ξεχωριστά.
Οι θριαμβολογίες περί υψηλού ποσοστού εμβολιασμού, τη δημιουργία «τείχους ανοσίας» τον Ιούνιο και ένα κανονικό καλοκαίρι, αποδείχθηκε ότι ήταν αερολογίες, με απόλυτη ευθύνη των ίδιων των αρμόδιων διαχειριστών.
Οι πολυδάπανες καμπάνιες για την αναγκαιότητα του εμβολιασμού, με απόλυτη ευθύνη των διαχειριστών, απέτυχαν. (Τα λεφτά εννοείται «φαγώθηκαν»). Η ευθύνη και για τις δύο παραπάνω αποτυχίες των διαχειριστών, αποδόθηκε στους ίδιους τους πολίτες με την θεωρία της περίφημης «ατομικής ευθύνης».
Η αποτελεσματικότητα των εμβολίων, όσον αφορά την προστασία των εμβολιασμένων από τον κορονοϊό, έχει πλέον και επίσημα αποδειχθεί ότι δεν ισχύει. Και οι εμβολιασμένοι νοσούν και μεταδίδουν τον ιό. Δεν θα μπούμε σε «βαθιά» ιατρικά ζητήματα, αλλά η «επιβαλλόμενη» τρίτη δόση, αποτελεί μια ακόμη απόδειξη της αναποτελεσματικότητάς τους.
Τα μέτρα για την αύξηση του ποσοστού των εμβολιασμών, αντί να είναι μέτρα απόδειξης της αξιοπιστίας του εμβολίου και εμπέδωσης, εδραίωσης της εμπιστοσύνης των πολιτών έναντι του εμβολιασμού, μέτρα που να καταδεικνύουν την αναγκαιότητά του, είναι μέτρα βίαια, καταναγκαστικά, τιμωρητικά, μέτρα διχαστικά που οδηγούν στη δημιουργία πολιτών Α’ και Β΄κατηγορίας, στη δημιουργία δύο στρατοπέδων διαβίωσης στα όρια της ίδιας χώρας, μέτρα κοινωνικής αποξένωσης των ανθρώπων και στρέφουν τον έναν εναντίον του άλλου.
Κορωνίδα αυτών των βίαιων, καταναγκαστικών, τιμωρητικών μέτρων αποτελεί η νομοθέτηση της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού, αρχικά για κάποιες κατηγορίες πληθυσμού, όπως οι εργαζόμενοι στον χώρο της υγείας, αλλά στην συνέχεια σχεδιάζεται, όπως στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, η σταδιακή γενίκευσή του.
Κατ’ αρχάς, προκύπτει το θεμελιώδες ερώτημα περί της νομιμότητας της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού. Δεν είμαστε νομικοί, αλλά να διαβάζουμε και να σκεφτόμαστε ξέρουμε. Η Χάρτα του Ο.Η.Ε. περί των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου, οι διακηρύξεις της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης της Ε.Ε. (με υπογραφές εκπροσώπων όλων των ελληνικών κομμάτων), το ελληνικό Σύνταγμα, όπως και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, διακηρύσσουν και υποτίθεται διασφαλίζουν το δικαίωμα του πολίτη στην ελεύθερη διάθεση του σώματός του για ιατρικούς λόγους.
Για την μη συνταγματικότητα του υποχρεωτικού εμβολιασμού μιλούσαν, πριν μερικούς μήνες, προβεβλημένα στελέχη και της ελληνικής κυβέρνησης, εκ των διαχειριστών της πανδημίας του κορονοϊού, καθώς και γνωστοί συνταγματολόγοι και επιφανείς νομικοί.
Και ω του θαύματος! Ξαφνικά (?) και απολύτως συντονισμένα, στην Ελλάδα και στις περισσότερες χώρες του κόσμου, όλοι άρχισαν να μιλούν για την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού. Οι «αστέρες» του νομικού κόσμου, με ακροβατικές ερμηνείες, διερμηνεύουν τα Συντάγματα και τις Διεθνείς Συμβάσεις και Διακηρύξεις και γνωμοδοτούν περί της νομιμότητας και συνταγματικότητας της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού. Τα δικαστήρια με πανομοιότυπες αποφάσεις απορρίπτουν τις όποιες προσφυγές πολιτών, οι οποίοι δεν επιθυμούν να εμβολιαστούν.
Σημειώστε εδώ, ότι η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού τέθηκε επί τάπητος, ειδικά για την Ευρώπη, την χρονική περίοδο που «ξεκαθάρισε» το τοπίο στον πόλεμο των φαρμακευτικών εταιρειών και υπογράφηκαν τα μεγάλα συμβόλαια.
Κι εδώ αρχίζει η δαιμονοποίηση των πολιτών που δεν επιθυμούν να εμβολιαστούν, των ανεμβολίαστων. Για όλα τα κακά και άσχημα σ’ αυτή τη κοινωνία φταίνε και θα φταίνε αυτοί!
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, την κοινωνία και τους πολίτες, οι διαχειριστές της πανδημίας του κορονοϊού, συντονισμένα σ’ όλες τις χώρες, τους διαχωρίζουν καταναγκαστικά σε δύο κατηγορίες: τους εμβολιασμένους και τους ανεμβολίαστους.
Σύμφωνα με τις υποσχέσεις των κυβερνήσεων των διαχειριστών προς τους εμβολιασμένους όλα θα είναι ανοιχτά και προσβάσιμα σ’ αυτούς.
Για τους ανεμβολίαστους;
ΚΑΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΕΜΒΟΛΙΑΣΤΟΥΣ
Οι ανεμβολίαστοι! Τα νέα μιάσματα της ελληνικής κοινωνίας! Να απολυθούν απ’ τις δουλειές τους, έξω απ’ τα μέσα μεταφοράς, έξω απ’ τα εστιατόρια και τα μαγαζιά, να περπατάνε σε ξεχωριστά πεζοδρόμια, να μην μπαίνουν στη θάλασσα, να μην γεννάνε και να θάβονται ξεχωριστά κι’ αδιάβαστοι!
Αυτοί θα φταίνε για όλα από δω και μπρος! Για τη φτώχεια και την ανεργία, για τους τσουρούτικους μισθούς και συντάξεις, για την κατάντια της υγείας και της παιδείας, ακόμα και για τον καύσωνα και τις πυρκαγιές!
Κι απ’ την άλλη θα αυξάνονται τα κέρδη των φαρμακευτικών εταιρειών, θα ξεπουλούνται σημαντικές ελληνικές επιχειρήσεις και ξενοδοχεία, καταργούνται εργασιακά δικαιώματα. Μας πάνε ολοταχώς σε μια σύγχρονη «ψωροκώσταινα».
Η κοινωνική αποξένωση, ο κοινωνικός αυτοματισμός και η δημιουργία πολιτών Β’ κατηγορίας μόνο δεινά μπορούν να φέρουν στους πολίτες και στην κοινωνία.
Να προασπίσουμε την υγεία όλων μας, αλλά και την κοινωνική μας υπόσταση!
