Γράφει η Άννα Δημάκη
Καθηγήτρια φιλόλογος
Σαν τώρα ακούω στα αφτιά μου τις φωνές συγγενών και φίλων όταν την τελευταία χρονιά του Λυκείου με συμβούλευαν να σπουδάσω Οικονομικά, Μαθηματικά, ή κάποια τέλος πάντων από τις λεγόμενες «σύγχρονες επιστήμες». Καλοπροαίρετοι άνθρωποι που αγωνιούσαν για το επαγγελματικό μου μέλλον αλλά κυρίως για τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου και του κριτηρίου με το οποίο θα αντιμετώπιζα τον κόσμο. Μοντέρνες σπουδές, μοντέρνα μυαλά, σού λέει… Αλλά εγώ εκεί! Ξεροκέφαλη και ακλόνητη στην από το νηπιαγωγείο επιλογή μου να περάσω στην Φιλοσοφική! Ίσως από αγάπη για τους αρχαίους πολιτισμούς, ίσως από την ανάγκη εξερεύνησης της ιστορικής μας συνέχειας, ίσως από εκτίμηση στην Αρχαία Ελληνική Γλώσσα και Γραμματεία, ίσως από την βεβαιότητα ότι κάτι πολύ δικό μας, σύγχρονο, μοντέρνο κρύβεται μέσα στα «αραχνιασμένα» -στην συνείδηση πολλών- Αρχαία… Και επιβεβαιώθηκα!
Τα τελευταία χρόνια που ασχολούμαι πιο ενεργά με την αυτοδιοίκηση, είναι σαν να έχω κάνει χιλιάδες τεστ DNA, όσες και οι διαψεύσεις ότι τα πράγματα πηγαίνουν προς το καλύτερο! Μετά από κάθε Δημοτικό Συμβούλιο επιβεβαιώνω την ελληνική μου καταγωγή και, ταυτόχρονα, κάνω μια γερή επανάληψη στους Κλασσικούς μας, κυρίως στον Πλάτωνα, τον Θουκυδίδη και τον Αριστοφάνη! Πρόσφατα, λοιπόν, θυμήθηκα έναν από τους τρεις, τον Θουκυδίδη, και το κεφάλαιο στο οποίο αναφέρεται στα «πάθη της γλώσσας στον πόλεμο». Εκεί, πολύ εύστοχα αναλύει με παραδείγματα ότι στον πόλεμο δεν πεθαίνουν μόνον άνθρωποι αλλά ακρωτηριάζονται συνειδήσεις και κακοποιούνται λέξεις και έννοιες. Και μήπως δεν είναι αλήθεια;
Αρκεί η παρακολούθηση μιας τυχαίας (;) συνεδρίασης Δημοτικού Συμβουλίου για να διαπιστώσει κανείς την ανεπανόρθωτη κακοποίηση στην οποία υπόκεινται αρετές και «αξιακοί κώδικες», που ανάθεμα και αν ξέρουν τι σημαίνουν όσοι τους επικαλούνται… «Ηθικές» και ανηθικότητες εκτοξεύονται δεξιά και αριστερά και όποιον πάρει ο χάρος… «Νόμοι» επιστρατεύονται για να διαφυλαχθεί μια «νομιμότητα» κομμένη και ραμμένη στα μέτρα όσων την κραδαίνουν σαν όπλο κατά των «ανήθικων» αντιπάλων τους, τους οποίους θα ήθελαν να βγάλουν εκποδών προκειμένου να γίνουν αυτοί «βεζίρηδες στη θέση του βεζίρη» (να τη και η Τουρκοκρατία, με τα άλλα κατάλοιπα).
Και με αυτά και με κείνα η Γλώσσα υποφέρει στα χέρια των κακοποιητών της, και ο μέσος ψηφοφόρος αισθάνεται ένα μηδενικό μπροστά στα ιερά τέρατα της (δικής τους) ηθικής… Μιας ηθικής ανήθικης και στρεβλής, όπως η χρήση της γλώσσας από αυτούς που την κάνουν σημαία τους! Για αυτό, φίλοι αναγνώστες, ας μελετήσουμε λίγο παραπάνω τους Αρχαίους! Αυτοί έχουν όλες τις απαντήσεις και τα φάρμακα για να γιατρέψουν όσους μεγαλομανείς φαντάζονται ότι μπορούν να επέμβουν στην ελεύθερη έκφραση, στον λόγο και τις συνειδήσεις, στη γλώσσα της πολιτικής…
