Του Γιώργου Βούλγαρη, Ηθοποιού – Θεατρικού Σκηνοθέτη
Η σουρεαλιστική συνθήκη που ζούμε εδώ και δύο χρόνια σχεδόν (βλέπε πανδημία), κατάφερε να αναδείξει συναισθήματα ανασφάλειας, φόβου αλλά και την ανάγκη «να προλάβουμε» (φυσικό επακόλουθο).
Μας έφερε αντιμέτωπους με την θνητότητα της φύσης μας, κάτι που η καθημερινή και έντονη ζωή μας, την είχε αποσύρει από την σκέψη όλων μας. Όμως το «Θνητών όλβιος εις το τέλος ουδείς» («Κανένας άνθρωπος δεν είναι τυχερός στο τέλος», Ευριπίδης, Ιφιγένεια εν Αυλίδι) ήταν και είναι πάντα εκεί.
Και τώρα συνυπάρχει περισσότερο από κάθε φορά με την φθαρτή μας υπόσταση. Με τον πιο παράδοξο και άχαρο τρόπο, συνειδητοποιήσαμε ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα.
Δυστυχώς, οι περισσότεροι από εμάς, δεν μπορέσαμε να «εκμεταλλευτούμε» αυτή τη συνθήκη ως προς την αυτοβελτίωσή μας. Όπως είπε και ο Σαίξπηρ στον Άμλετ: «Ο Θεός σου δίνει ένα πρόσωπο και εσύ φτιάχνεις μόνος σου ένα άλλο». «Φτιάξαμε πρόσωπα» ποτισμένα στην αγένεια, τη χυδαιότητα, τη μιζέρια και την ανθρωποφαγία.
Ως άλλοι «Φιλοκλέοντες» (ήρωας στις «Σφήκες» του Αριστοφάνη) μας αρέσει «να δικάζουμε, να καταδικάζουμε». Γίναμε δικαστές για το οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας, μέσα από την ασφάλεια του διαδικτύου, κλειδαμπαρώνοντας τις ψυχές μας όπως τις εξώπορτες των σπιτιών μας, εκφράζοντας συναισθήματα και πεποιθήσεις μας, καταπατώντας ολοκληρωτικά την ουσία της «ελευθερίας του λόγου».
Ορίσαμε τους εαυτούς μας τιμωρούς, απελευθερώνοντας με τον πιο χυδαίο τρόπο τα κατώτερά μας ένστικτα. Αρχές όπως ο σεβασμός, η διακριτικότητα, η ευγένεια, θυσιάζονται στην πυρά της μικρότητάς μας. Χάσαμε το θάρρος και τη λεβεντιά μας να λέμε «Συγνώμη έκανα λάθος!». Το αντικαταστήσαμε με το «Αυτός φταίει!»
Την αγωνιστικότητά μας, ενωμένοι σαν μία γροθιά, από τους δρόμους τη μεταφέρουμε στο διαδίκτυο και πολεμάμε για ένα καλύτερο αύριο με hashtags που κρατούν το πολύ δύο μέρες.
Είμαστε όμως ικανοί να αντιληφθούμε και να ελέγξουμε τον τρόπο σκέψης και τις πράξεις μας; “Εδώ που φτάσαμε, κρύβουν μαχαίρια των ανθρώπων τα χαμόγελα” (Μάκβεθ- Σαίξπηρ).
Αναρωτιέμαι…
Εσύ;
ΥΓ: Ρε, η ζωή δεν είναι τέλεια. Ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα γίνει. Το κυνήγι της ζωής με την καταδίκη του διπλανού μας είναι άσκοπο και ατέρμονο. Αν είμαστε ευγνώμονες για όλα αυτά που έχουμε, θα καταλήξουμε να έχουμε περισσότερα. Πάρ’ το αλλιώς. Μπορείς…
