Γράφει ο Σωτήρης Παπαμιχαήλ
Η «Στάση Βύρωνα» ήταν αντιπολίτευση όταν έγραφε στη σελίδα της στο διαδίκτυο, για την επίσκεψή της στην περιοχή της νεράιδας: “Νεράιδα, γειτονιά της Ισιδώρας Ντάνκαν, στην άκρη της πόλης, γειτονιά με τα δικά της προβλήματα, είναι για μας μια ευκαιρία για συζήτηση και επαφή ώστε να πάρουν το δρόμο τους κάποια πολύ σοβαρά θέματα”. Μέσα σε αυτά τα θέματα, βέβαια, ήταν και το οικόπεδο στο τέρμα του 227, το οποίο όπως λέει στην ιστοσελίδα της, έμεινε εγκαταλελειμμένο λόγω της δημοτικής αδράνειας, παρά το γεγονός ότι υπάρχει πολύ σοβαρό θέμα με τους ελεύθερους χώρους στην περιοχή. Έχει μάλιστα και μια ομάδα μελών της δημοτικής παράταξης να φωτογραφίζονται, μπροστά στο οικόπεδο, με επικεφαλής το σημερινό δήμαρχο, κ. Κατωπόδη.
Πριν πάμε στην ιστορία της υπόθεσης αυτής, θα σας παρουσιάσω κάποια σημαντικά, κατά την άποψή μου, στοιχεία.
- Η Δημοτική Αρχή είχε στα χέρια της, από το 2014 που ανέλαβε, τη δυνατότητα της απαλλοτρίωσης του οικοπέδου, καθώς και τα χρήματα για να την πραγματοποιήσει. Ωστόσο δεν προχώρησε σε μια τέτοια κίνηση, παρά τα όσα διακήρυττε.
- Στο Δημοτικό Συμβούλιο τον Νοέμβρη του 2014, όπου συζητήθηκε το θέμα, ο αντιδήμαρχος τεχνικών υπηρεσιών κ. Καραγιάννης, είχε δηλώσει «πρέπει να ενεργήσουμε άμεσα, χτες, για να μη χαθεί η υπόθεση». Απ’ ότι φαίνεται, προτίμησε να την καθυστερήσει.
- 2 χρόνια μετά, τον Σεπτέμβρη του 2016, και πάλι ο Κος Καραγιάννης σε συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο δηλώνει «κάθε λεπτό καθυστέρησης μπορεί να αποβεί μοιραίο».
- Περνάνε άλλα 2 χρόνια περίπου, κι έχουμε νέα δήλωση: «Η αγορά του οικοπέδου είναι η καλύτερη λύση». Η Δημοτική Αρχή εγκατέλειψε την ιδέα της απαλλοτρίωσης και προσπάθησε, να το αγοράσει, χωρίς όμως επιτυχία, όπως φαίνεται απ’ το αποτέλεσμα.
- Σήμερα, με το φόβο να προχωρήσει ο ιδιοκτήτης σε ενέργειες που θα δημιουργήσουν τετελεσμένα, όπως για παράδειγμα αυτή της έκδοσης οικοδομικής άδειας, ζητά εκ νέου την εντολή απαλλοτρίωσής του, ώστε να παραμείνει δεσμευμένο, μια και η χρονική δέσμευση της προηγούμενης απαλλοτρίωσης έχει πλέον λήξει.
Γιατί όμως δεν προχώρησε στην απαλλοτρίωση και ήταν καλύτερη λύση η αγορά του οικοπέδου; Ο λόγος είναι ο ίδιος για τον οποίο δεν προχώρησαν και οι προηγούμενες διοικήσεις και τον έχει αναφέρει και ο δήμαρχος στο δημοτικό συμβούλιο: Να μη φορτωθούν το κόστος της απαλλοτρίωσης οι κάτοικοι της περιοχής. Κι εξηγώ. Στις περιπτώσεις αυτές το 85% του κόστους της απαλλοτρίωσης το επωμίζονται οι περίοικοι. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει πως οι κάτοικοι, των οποίων οι ιδιοκτησίες γειτονεύουν με το οικόπεδο, θα επιβαρύνονταν με κάποιο ποσό έκαστος και στις δύσκολες εποχές που ζούμε κάτι τέτοιο θα σήκωνε πολλές διαμαρτυρίες. Αντίθετα, σε περίπτωση που το αγόραζε ο Δήμος, θα επιβαρύνονταν ο ίδιος το κόστος και δεν θα πλήρωναν τίποτα οι κάτοικοι. Στην πολιτική αυτό ορίζεται ως «πολιτικό κόστος».
Ας ξεπεράσουμε όμως το θέμα του πολιτικού κόστους κι ας δούμε τα δεδομένα για την αγορά του οικοπέδου, που ήταν η επόμενη αποτυχημένη κίνηση της διοίκησης. Διαπραγματεύεται την αγορά ενός δεσμευμένου οικοπέδου, στο οποίο ο ιδιοκτήτης δεν μπορούσε να κάνει απολύτως τίποτα. Οι τιμές των οικοπέδων, εκείνο τον καιρό, που το διαπραγματευόταν ο δήμος, έχουν πέσει πολύ χαμηλά, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, λόγω της κρίσης (για να έχετε μια ιδέα σχετικά με την αξία του οικοπέδου, σήμερα, που έχουν ανέβει ξανά οι τιμές, η αντικειμενική του αξία βάσει της οποίας υπολογίζεται το κόστος της απαλλοτρίωσης, ανέρχεται στις 280.000 ευρώ, όπως κατέθεσε η διοίκηση στο δημοτικό συμβούλιο του 9/21) και η Δημοτική Αρχή διαθέτει 400.000 ευρώ για το σκοπό αυτό, αλλά δεν μπορεί να το αγοράσει (?). Δηλώνει πως τον κοροϊδεύει η ιδιοκτήτρια και ο δικηγόρος της, λέγοντας πως έχει κάνει πολλές «οδυνηρές» συζητήσεις μαζί τους αλλά δεν φέρνει κανένα στοιχείο στο δημοτικό συμβούλιο, παρά το ότι δεσμεύτηκε πολλάκις να φέρει τη σχετική αλληλογραφία, όλων αυτών των χρόνων.
Οι διοικήσεις κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Όταν δεν μπορείς να φέρεις αποτέλεσμα, όσα λόγια κι όσες υποσχέσεις κι αν δώσεις, όσο καλές προθέσεις κι αν έχεις, είναι χωρίς καμιά αξία.
Η υπόθεση της απαλλοτρίωσης του οικοπέδου της Νεράιδας, όπως κι αυτού της Βουτζά, οι οποίες εκκρεμούν για περισσότερο από 20 χρόνια, μας δείχνουν την «ικανότητα» ή τη «διάθεση» των διοικούντων.
Και φτάνουμε στο σήμερα, όπου η διοίκηση του δήμου, ζητά εκ νέου εντολή απαλλοτρίωσης. Όμως όλο αυτό το διάστημα, από το 2014 που ανέλαβε η δημοτική αρχή, τι κινήσεις έκανε;
- Μίλησε με τους γείτονες να δει τις προθέσεις τους; Προχώρησε σε κάποια διαβούλευση με τη γειτονιά;
- Τους ενημέρωσε τι ποσό αναλογεί στον καθένα και ποιοι είναι υποχρεωμένοι να πληρώσουν σε περίπτωση απαλλοτρίωσης;
- Ενημέρωσε με στοιχεία το δημοτικό συμβούλιο για τις κινήσεις που έκανε μετέπειτα, στην προσπάθειά της να το αγοράσει;
Δυστυχώς, όσο κι αν ψάξαμε δεν βρήκαμε να έκανε τίποτα από τα παραπάνω. Ο τρόπος που λειτούργησε ακόμη μια φορά ήταν εν κρυπτώ, με τη λογική του παντογνώστη και του Λουδοβίκου ΙΔ’ που δήλωνε «Το κράτος είμαι ΕΓΩ»
Και δυο ακόμη χαρακτηριστικά στοιχεία της υπόθεσης: Στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο, τον Σεπτέμβρη του 2021, στο οποίο ζητήθηκε εκ νέου εντολή απαλλοτρίωσης, ο κος Σωτηρόπουλος ζήτησε, για να δώσει θετική ψήφο στην απαλλοτρίωση, τη δέσμευση του δημάρχου, πως δεν θα επιβαρυνθούν οι περίοικοι το κόστος της. Ο δήμαρχος δήλωσε πως θα κάνει ότι μπορεί για να μην πληρώσουν αλλά αρνήθηκε να δεσμευτεί. Η δε κα Σάρολα ανέδειξε, ένα ακόμη ζήτημα, που ίσως βρούμε μπροστά μας. Η νομική υπηρεσία του δήμου, στην εισήγησή της, μιλά για δεύτερη απαλλοτρίωση, ενώ πρόκειται για τρίτη, κάτι που ίσως δεν επιτρέπει ο νόμος. Η απάντηση της δημοτικής αρχής ήταν πως δεν υπάρχει πρόβλημα.
Επί της ουσίας, το οικόπεδο αυτό απαλλοτριώνεται και απαλλοτριώνεται και βέβαια παραμένει ανεκμετάλλευτο, αναξιοποίητο και μη απαλλοτριωμένο. Απ’ τους κατοίκους της περιοχής θεωρείται εστία μόλυνσης, σκουπιδότοπος και πάρκο αρουραίων, στο οποίο κάνουν βόλτες. Ελπίζω στις επόμενες δημοτικές εκλογές να έχει βρεθεί η λύση για το οικόπεδο και να μη ξαναδούμε τον δήμαρχο στη Νεράιδα να μιλά για ελεύθερους χώρους και αγώνες για να αποδοθεί το οικόπεδο στους δημότες ως χώρος πρασίνου.
Για να μπορέσει ο αναγνώστης να σχηματίσει τη δική του άποψη σας παραθέτω με λίγα λόγια το ιστορικό της υπόθεσης
Η υπόθεση αυτή ξεκινά πριν από το 2000. Για πρώτη φορά, επί δημαρχίας Ρογκάκου, είχε κατατεθεί πρόταση απαλλοτρίωσης με σκοπό τη δημιουργία πλατείας και υπόγειου παρκινγκ. Για τον σκοπό αυτό (την απαλλοτρίωση του οικοπέδου) είχε κατατεθεί στην τράπεζα παρακαταθηκών και δανείων το ποσό των 368.594. Η μη έγκαιρη τροποποίηση του ρυμοτομικού, απ’ την τεχνική υπηρεσία του δήμου, οδήγησε στην ακύρωση της απαλλοτρίωσης.
Στη συνέχεια έχουμε νέα απόφαση απαλλοτρίωσης, επί δημαρχίας Χαρδαλιά, όπου όριζε τη χρήση του ως κοινόχρηστου χώρου (αφαιρέθηκε το παρκινγκ). Προστέθηκε στον λογαριασμό το ποσό των 58.000 ευρώ, το οποίο εγκρίθηκε με τον προϋπολογισμό του 2006.
Αυτή την απαλλοτρίωση είχε στα χέρια της, η σημερινή δημοτική αρχή το 2014 που ανέλαβε, αλλά ποτέ δεν την προχώρησε. Το θέμα συζητήθηκε 2 φορές χωρίς να δοθούν στοιχεία για τις κινήσεις της διοίκησης. Στο Δημοτικό συμβούλιο τον Νοέμβρη του 14 και τον Σεπτέμβρη του 2016. Και στα δυο αυτά συμβούλια οι τοποθετήσεις του κου Καραγιάννη είναι «πρέπει να ενεργήσουμε άμεσα, χτες, για να μη χαθεί η υπόθεση» και «κάθε λεπτό καθυστέρησης μπορεί να αποβεί μοιραίο» Φτάνουμε στο 2018, όπου έχουν ξεκινήσει οι συζητήσεις με την ιδιοκτήτρια και τον δικηγόρο της, για την αγορά του οικοπέδου. Ομάδα πολιτών επισκέπτεται τον αντιδήμαρχο και ενημερώνεται ότι το θέμα «βρίσκεται σε διαβούλευση με τον πληρεξούσιο δικηγόρο της ιδιοκτήτριας», αλλά δεν δίνει κανένα στοιχείο παρά μόνο λόγια τύπου «έτσι μου είπε… αυτό του είπα… μετά μου είπε εκείνο… και του είπα το άλλο…» Τον Σεπτέμβρη του 2019 έρχεται νέα αίτηση πολιτών αλλά και πρώην δημοτικών συμβούλων για να συζητηθεί το θέμα. Περνάει η προθεσμία του ενός μήνα, χωρίς το θέμα να συζητηθεί. Στις 21 του Οκτώβρη του 2019 κατατίθεται έγκαιρα και πάλι αίτημα πολιτών και ερωτήσεις σχετικά με το οικόπεδο. Δεν γίνεται συζήτηση, αλλά ο δήμαρχος δεσμεύεται ότι θα συζητηθεί στις 4 Νοεμβρίου, στο επόμενο δημοτικό συμβούλιο. Όμως το συμβούλιο αναβάλλεται για τις 11 Νοεμβρίου, χωρίς να συζητηθεί το θέμα ούτε αυτή τη φορά, διότι -παρά τις δεσμεύσεις του δημάρχου- το θέμα δεν συμπεριλαμβανόταν στην ημερήσια διάταξη!!! Ο δήμαρχος όμως δεσμεύεται ξανά (ένα θεματάκι, να αθετεί με συνέπεια τις δεσμεύσεις, το έχει) ότι θα το φέρει σε διαβούλευση ως μονοθεματικό. Φυσικά δεν το έφερε ποτέ. 25 Μαΐου 2020, αίτημα της δημοτικής παράταξης της ΡΕΚ για συζήτηση του θέματος στο Δημοτικό Συμβούλιο. Νομίζω πως δεν χρειάζεται να πούμε τι έγινε!!! Αποκτήσαμε όμως την ατάκα της Νεράιδας…«Μην το ανακινήσετε το ζήτημα, βρισκόμαστε σε καλό δρόμο» Και φτάνουμε στον Ιανουάριο του 2021, όπου τίθεται ερώτηση του Τάσου Μαυρόπουλου αναφορικά με το οικόπεδο. Ο δήμαρχος αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι πολύ σύντομα «σε λιγότερο από ένα μήνα θα το φέρω για συζήτηση στο δημοτικό συμβούλιο». Μέχρι που φτάσαμε στον Σεπτέμβρη του 2021, όπου ο δήμαρχος ζητά την έγκριση του δημοτικού συμβουλίου για νέα απαλλοτρίωση.
Τα ερωτηματικά που υπάρχουν στη Νεράιδα χρειάζονται απαντήσεις και μέσα σε όλα αυτά τα ερωτηματικά προστίθεται ακόμη ένα.
Μήπως μας κοροϊδεύετε κύριοι της δημοτικής αρχής;
