Περπατώντας… ή απλά σκηνές αδιαφορίας!
Της Ήλιας Ιατρού
Πολλές φορές βλέπουμε δίπλα στους κάδους σκουπιδιών τα πιο απίθανα πράγματα: έπιπλα και ρούχα, γλάστρες με φυτά, παιδικά παιχνίδια… Είναι αλήθεια πως, καθώς περνά ο χρόνος, πράγματα που δεν μας χρειάζονται πια συσσωρεύονται στο σπίτι. Ώσπου μια μέρα μας τη δίνει και τα κατεβάζουμε στα σκουπίδια ώσπου κάποιος να τα μαζέψει.
Γιατί;
Γιατί αυτή η τετραπλή επίθεση αδιαφορίας;
Γιατί δε μας σκοτίζει που πιάνουν μια θέση στάθμευσης; Μήπως έχουμε θέση στην πυλωτή και δε μας κόφτει ιδιαίτερα; Γι αυτό δε μας νοιάζει πού θα παρκάρουν οι άλλοι;
Γιατί δεν μας σκοτίζει που κλείνουν το πεζοδρόμιο; Μήπως λόγω της θέσης στην πυλωτή και δεν περνάμε ποτέ απ’ το πεζοδρόμιο; Μήπως δεν έχουμε ούτε παιδιά που πάνε με τα πόδια στο σχολείο, ούτε ηλικιωμένους γονείς, ούτε σκύλο που τον βγάζουμε βόλτα; Γι αυτό δε μας νοιάζει από πού και πώς θα περάσουν οι άλλοι ούτε αν θα τους κόψει κανένα αυτοκίνητο;
Γιατί δε μας σκοτίζει πού θα πάνε αυτά τα πράγματα; Δεν έχουμε ακούσει ότι οι χωματερές μας ξεχειλίζουν; Δεν ξέρουμε ότι οι ψάχνουν για νέες χωματερές και δε βρίσκουν; Ότι αυτή τη στιγμή οι φόροι μας πληρώνουν πρόστιμα στην Ε.Ε. γιατί δεν έχουμε βρει λύση για το σκουπιδομάνι που παράγουμε; Είμαστε τόσο «παραλήδες» που δεν μας νοιάζουν λίγοι φόροι παραπάνω; Γι αυτό ας γεμίσουμε τις χωματερές με ρούχα, παλιά παιχνίδια και καναπέδες;
Και γιατί ένας καναπές που δεν χρειαζόμαστε να γίνει σκουπίδι; Γιατί δεν κάνουμε τον κόπο να αναζητήσουμε έναν άνθρωπο που τον χρειάζεται; Ξέρουμε όλοι ότι φέτος κάηκαν σπίτια, ότι συνάνθρωποί μας έχασαν τα πάντα. Όλοι αγανακτήσαμε, συμπονέσαμε και μετά; Τίποτα; Πώς είναι δυνατόν να πετάμε κρεββάτια και καναπέδες δίχως να σκεφτούμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται στο πάτωμα, ανάμεσα σε καμένους τοίχους; Πώς είναι δυνατόν να πετάμε κουβέρτες και παπλώματα όταν συνάνθρωποί μας τουρτουρίζουν σε πλατύσκαλα;
Σήμερα, στην εποχή του διαδικτύου, δε χρειάζεται παρά μια αναζήτηση για να βρούμε φορείς αρωγής ή να βάλουμε μια αγγελία «χαρίζεται διθέσιος καναπές» «χαρίζονται μωρουδιακά». Γιατί δεν το κάνουμε; Είναι τόσο δύσκολο; Τόσο ζόρικο να νοιαστούμε λίγο;
