Του Σπύρου Τζόκα
Μια τελευταία συνομιλία – Ένα ανεκτίμητο δώρο
(Λίγες μέρες πριν την εισαγωγή του στο Νοσοκομείο για τελευταία φορά)
«Καλημέρα Θανάση…πως πάμε;
«Ωραία. Κάτι ψιλοθεραπείες. Εντάξει όλα καλά.»
Και τέλος.. Ξέχασε αμέσως το γιατρό και τα παρόμοια. Δραπέτευε πάντα από τα δυσάρεστα. Έτσι ήταν πλασμένος. Φευγάτος άνθρωπος. Δεν του ταίριαζαν η θλίψη, η μιζέρια, η γκρίνια. Δεν ήθελε να τον λυπούνται. Πάντα δραπέτευε..
«Να κατέβω στην πλατεία Μεσολογγίου για κανένα τσιπουράκι;»
‘Ναι…ναι. Έχω και κάτι να σου δώσω»
Mου είπε.
«Σε μισή ώρα θα είμαι εκεί»
Τον βρήκα καθισμένο στο τσιπουράδικο να με περιμένει.
Παρήγγειλε ένα μεζέ με τσίπουρα και έκανε καλαμπούρι στο κορίτσι που μας σέρβιρε..
«Θα σου δώσω μια παλιά έκδοση που μου είχε χαρίσει ο πατέρας μου. Είμαι σίγουρος ότι θα την σεβαστείς, όπως έκανα και εγώ…»
Μου έδωσε μια έκδοση του Δελμούζου, το 1926!!!!Με δυσκολία κρατήθηκα να μην κλάψω. Είπα κάτι ασυνάρτητες κουβέντες
«Σε στενοχώρησα ρε μπαγάσα. Είσαι και ευαίσθητος…»
Σαν να φάνηκε ότι μπούκωσε. Λες και κάτι ήξερε.
Ανεκτίμητο δώρο.
«Να είσαι σίγουρος φίλε και σύντροφε ότι θα το φυλάω σαν θησαυρό»
ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΝΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ
Μάιος 2013: Δημόσια απάντηση, δια στόματος Γεωργίου Καραϊσκάκη, προς την κυβέρνηση Σαμαρά για την επιστράτευση των εκπαιδευτικών
«Μόλις πριν λίγο πήρα την πρόσκληση της επιστράτευσης. Ίσως να μην είναι πολύ γνωστό, αλλά είναι απολύτως ακριβές, ότι τεσσαρομάτη αποκαλούσε ο Καραϊσκάκης τον Μαυροκορδάτο, λόγω των γυαλιών που φορούσε. Η πλήρης σήμερα συμβολική ταύτιση του Σαμαρά με τον Μαυροκορδάτο είναι απολύτως ιστορικά επιβεβλημένη. Η απάντησή μου λοιπόν στο φύλλο πορείας δίνεται διά του στόματος του Γ. Καραϊσκάκη :
Μου γράφεις έμνα μπουγιουρντί, Λέγεις να προσκυνήσω, Και γω πασά μου ρώτησα τον μπούτζον μου τον ίδιο Και αυτός μου αποκρίθηκε Να μην σε προσκυνήσω Κι αν έρθεις κατεπάνω μου Ευθύς να πολεμήσω»
Θανάσης Μπαρτσώκας
Εκπαιδευτικός
πρώην Δήμαρχος Καισαριανής
ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΤΩΝ ΦΕΓΓΑΡΙΩΝ………..
Μικραίνουν οι παρέες των φεγγαριών…… Τώρα που τις έχω ανάγκη όσο τίποτε άλλο, τώρα που τις χρειάζομαι όπως το οξυγόνο μικραίνουν….
Έτσι οι αναμνήσεις, οι αναστοχασμοί χρήσιμοι ή όχι αγγίζουν τα όρια της ασημαντότητας.
Βέβαια χαρήκαμε τους αγώνες, τις μικρές νίκες και αντέξαμε τις μεγάλες διαψεύσεις.
Όμως η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική.
Υπάρχουν και θα μεγαλώνουν «παρέες» με παλιές και κυρίως με καινούργιες μορφές που έτσι σε κάποια στιγμή το φεγγάρι θα γίνει ολόγιομο.
Υπάρχουν πάρα πολλοί που αν και η ψήφος τους μπορεί να μη μας άρεσε μπορούν να είναι στις παρέες των φεγγαριών.
Αυτό βέβαια δεν αφορά τις αμαρτωλές ηγεσίες.
Γι΄ αυτούς ισχύει κάτι άλλο που λέγεται στα μέρη μου «όταν το σώβρακο κατέβει μέχρι το γόνατο μετά πέφτει από μόνο του».
Αποφάσισα λοιπόν για μένα ότι δεν θα γίνω απλά ο άνθρωπος που θα βλέπει τα τραίνα να περνούν.
Θα συνεχίσω όσο μπορώ να σεργιανάω.
Θα διαβάζω ξανά και ξανά το «ένα παιδί μετράει τ΄ άστρα» έτσι γιατί εμείς οι μεγαλύτεροι δεν προσέξαμε τα πουλιά δηλαδή τα νιάτα.
ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΛΥΒΑ ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΗ.
Απ’ αυτήν την φτωχική καλύβα, η οποία σώζεται με μερικά συμβολικά κειμήλια, επιγραφές και την χάλκινη προτομή του πρωτοκαπετάνιου, ξεκίνησε, με ηγέτη τον Άρη Βελουχιώτη, την συγκρότηση και δράση του στις 21 Μαΐου 1942 ο ιστορικός ΕΛΑΣ, ως απελευθερωτικό αντάρτικο κίνημα ενάντια στους κατακτητές.
ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΑΚΟΜΑ…..
Τραγουδάμε για τη ψυχή μας, που νομίσαμε πως τη κάναμε σημαία της γης. Για τον κόσμο που δεν χώρεσε στο όνειρό μας. Για την ανατροπή που ξεκινήσαμε και ξεμείναμε. Για την ήττα που δεν υπογράψαμε παρά τις πιέσεις που δεχτήκαμε. Για την παρέα που δεν προδώσαμε. Για την κόκκινη σημαία που υψώσαμε ΠΑΛΙ. Για το στεφάνι που καταθέσαμε. Τραγουδάμε και για το ταξίδι που δεν έγινε. Για τα συντρίμμια που μας το θύμιζαν. Για τις νύχτες που αγκαλιάσαμε. Για τις ταβέρνες που μιλήσαμε. Για τις σφαλιάρες που φάγαμε. Για τις αγωνίες που περάσαμε. Για την κρήνη της Καισαριανής που καταφύγαμε.
Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα… έστω και φάλτσα.
