Γράφει η Άννα Δημάκη
Καθηγήτρια φιλόλογος
(Ανιδιοτέλεια: απουσία ιδιοτέλειας, χαρακτηριστικό του ανθρώπου του οποίου οι πράξεις δεν υπαγορεύονται από προσωπικό όφελος)
Αχ, αυτή η μαγεία της ελληνικής γλώσσας! Εκεί που κάθεσαι και, υποτίθεται, χαλαρώνεις με τη σκέψη, την μουσική και οτιδήποτε άλλο, έρχεται μια λέξη που άκουσες από κάποιον, κάπου, κάποτε, και σου καρφώνεται στο μυαλό… Μια λέξη που ακούγεται, θεωρητικά τουλάχιστον, πολύ ελκυστική… Μια λέξη που σε κάνει να αισθάνεσαι πολύ μικρός και τιποτένιος που κάπου, κάπως, κάποτε θέλησες ίσως την ελάχιστη ανταπόδοση στα αισθήματά σου ή στην προσφορά σου… Μια λέξη που αρχίζει από στερητικό α-, μαζί με ένα ευφωνικό –ν- που σε κάνει να αναρωτιέσαι ΑΝ τελικά είναι εφικτή η ανιδιοτέλεια, και, κυρίως, αν αυτοί που σου την είπαν είναι ικανοί να την κάνουν βίωμα…
Και κάπως έτσι αρχίζει η δική σου ενδοσκόπηση, ο αυτοέλεγχος και ίσως, αν είσαι και λίγο ενοχικός τύπος, η αυτομαστίγωση: «έδωσα όσα μπορούσα; Μήπως μπορούσα περισσότερα; Πόσα μπορούσα; Μπόρεσε ο άλλος να τα πάρει; Μήπως έπρεπε να δώσω περισσότερα:» Και πάλι αυτό το «περισσότερα» να σου τριβελίζει το μυαλό, λες και υπάρχει ακριβής μονάδα μέτρησης για τα πολλά που δίνεις ή για όσα μπορεί να πάρει ο άλλος…
Και κάπου εκεί, αν δεν είσαι η Μητέρα Τερέζα, μπορεί να αναρωτηθείς: «Και εγώ τι πήρα;»… Περνούν μερικά δευτερόλεπτα… Είσαι έτοιμη, με την γραφίδα της καρδιάς να αρχίσεις να σημειώνεις γρήγορα, μην τυχόν σού ξεφύγει κάτι και αδικήσεις τον άλλον, τους άλλους, μια ολόκληρη κοινωνία που περιμένει από ΣΕΝΑ να είσαι ανιδιοτελής… και σπας το μυαλό σου … και δεν βρίσκεις πολλά να σημειώσεις… Ίσως την παρότρυνση, εμμέσως αλλά με κεφαλαία γράμματα, να είσαι ΕΣΥ ανιδιοτελής… αυτήν που σε έκανε καλύτερο άνθρωπο!
Καλύτερο, αλλά άνθρωπο!!! Με όλες τις αδυναμίες ενός ανθρώπου! Με τη δύναμη να καταλαβαίνεις την αξία της αμοιβαιότητας και την παράλογη απαίτηση να είσαι εσύ πάντα ο ανιδιοτελής!
Η ανιδιοτέλεια έχει μέσα της το –λ- που έχει και η λέξη τέλος (=σκοπός), τέλειος, τέλεια… η αλήθεια… ακόμα και η ίδια η ιδιοτέλεια… θα μπορούσα να πω κι η τελεία! Και η παύλα!
