Tης Ηλιάννας Πεσσάρη
Ψυχολόγος, ειδικευμένη στην βιωματική ψυχοθεραπεία μέσω ψυχοδράματος, καθοδηγήτρια yoga
Το σώμα που έμεινε μόνο, μέσα στον κορονοϊο, έμεινε μόνο χωρίς λόγο μέσα στην καραντίνα, αφύσικα, χωρίς να κάνει αυτό που έκανε πριν.
Έμεινε μόνο του χωρίς να αγκαλιάζει, χωρίς να αγγίζει, χωρίς να δείχνει την αγάπη του.
Και αν αρρώστησε με κορονοϊο έμεινε μόνο του χωρίς φροντίδα, χωρίς χάδι, χωρίς αγκαλιά, εντελώς αφύσικο και αυτό. Πως θα αναρρώσεις χωρίς άγγιγμα δεν μας είπε κανεις. Όποιος όμως το έκανε, θα κατάλαβε σίγουρα ότι είναι πιο δύσκολο να αναρρώσεις έτσι. Ότι είναι πιο απαιτητικό τις στιγμές που είσαι τόσο ευάλωτος να χρειάζεται να είσαι και μόνος.
Το σώμα μας, πόσο μόνο του τ αφήσαμε, το μαλώσαμε, το ενοχοποίησαμε, του είπαμε ότι φταίει που μπορεί και να μεταδίδει, φταίει που θέλει να ζήσει… !
Ποτέ δεν του είπαμε τι καλά που τα κάνει όλα και μας έφτασε μέχρι εδώ. Δεν του αναγνωρίσαμε την σκληρή δουλειά που κάνει για μας καθημερινά, χτίζοντας ανοσοποιητικό, δημιουργώντας κάθε μέρα νέα κύτταρα, βρίσκοντας ισορροπία ξανά και ξανά, κάνονταςτην καρδιά μας να χτυπά…
Το σώμα αυτό βγαίνει μετά από όλον αυτόν τον καιρό και ξαναζεί. Είναι στερημένο, πεινασμένο, θέλει πολυ να ζήσει, να δημιουργήσει, να χορέψει, να χαρεί.
Θέλει να θυμηθεί, να είναι μαζί με άλλα σώματα, να συνωστιστεί, να αγγίξει χωρίς πολλή σκέψη, χωρίς πρέπει, να χορέψει μαζί με τους άλλους, δίπλα τους, ανάμεσα τους. Να τραγουδήσει, να φωνάξει, να μυρίσει, να κουνηθεί.
Θέλει να περπατήσει, να νιώσει, να φλερτάρει, να μην φοβάται πια.
Έχει μία υπερένταση το σώμα μας, το νιώθετε κι εσείς;
Σαν να βρίκεται σε μία άνοιξη μόνιμη. Δεν θέλει άλλο να στερηθεί, δεν θέλει να πάει προς τα μέσα, δεν θέλει να ενοχοποιηθεί ξανά. Θέλει να νιώθει με όλα όσα είναι εφοδιασμένο για να το κάνει αυτό. Θέλει να ζει, ανοιχτό και ελεύθερο, θέλει να δημιουργεί όπως δημιουργούν τα φυτά στην φύση λουλούδια και σπόρους νέους την άνοιξη.
Θα ξανάρθει ο χειμώνας. Σίγουρα . Πάντα έρχεται.
Και η υπερένταση θα πέσει, θα ηρεμήσουν τα πράγματα ξανά.
Αλλά μπορούμε να μάθουμε ότι είναι να μάθουμε μέχρι τότε και να μην το ξεχάσουμε την επόμενη φορά που θα μας χρειαστεί. Να μην ξεχάσουμε τις αξίες μας και τη σχέση μας με τη ζωή.
- Ας μην ενοχοποιήσουμε ξανά το σώμα μας, την αγκαλιά ή το άγγιγμα επειδή φοβόμαστε.
- Ας μην απομονώσουμε περισσότερο απ όσο χρειάζεται το σώμα μας ξανά, και αν χρειάζεται.
- Ας το θρέφουμε καλά, όχι μόνο με καλό φαγητό αλλά και με εμπειρίες, μυρωδιές, ανθρώπους, κινήσεις, συναισθήματα, μουσικές….
- Ας μην το αφήσουμε χωρίς αγκαλιά να μαραζώνει και να προσπαθεί μόνο του.
- Ας είμαστε μαζί του, ας του δώσουμε αξία, ας το αγαπήσουμε όπως του αξίζει.
