Του Αντώνη Ι. Αντωνόπουλου
Ο Μακρόν το φυσάει και δεν κρυώνει.
Ακόμη δεν έχει καταλάβει από του ήρθε και του “κατσικώθηκαν” από τη μια μεριά η Αριστερά και από την άλλη η Ακροδεξιά.
Το θέμα δεν είναι η κυβέρνηση μειωμένης αυτοδυναμίας με την οποία θα επιχειρήσει να πορευτεί αλλά αυτό που επανειλημμένως σημειώναμε ορισμένοι, ότι το φάντασμα της ακροδεξιάς έκανε και πάλι την εμφάνιση του πάνω από την Ευρώπη.
Οι προϋποθέσεις δυστυχώς είναι κάτι παραπάνω από επαρκείς : Ακρίβεια, ανεργία, πόλεμος, ανεπαρκείς πολιτικές ηγεσίες. Είναι το μείγμα που ιστορικά έχει βάλει σε μεγάλες περιπέτειες ολόκληρο τον κόσμο.
Η χώρα μας δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση από αυτόν τον κανόνα. Με φόντο ένα πολιτικό καμβά που τα “χρώματα” μπαίνουν από τις “μόνιμες φίλες μας”, την “αβεβαιότητα” και τη “φαγωμάρα” κινούμαστε όπως όλα δείχνουν σε προεκλογική τροχιά. Θα τολμούσα να πω ότι ευτυχώς που στη χώρα μας είναι νωπό το μελάνι που γράφτηκε η θλιβερή σελίδα της Χρυσής Αυγής στη σύγχρονη πολιτική μας ιστορία. Οι απόγονοι αυτού του πολιτικού μορφώματος κινούνται πλέον σε σφαίρα γραφικότητας. Αυτό όμως δεν τους κάνει λιγότερο επικίνδυνους. Θα ήταν τραγικό λάθος τόσο για μας αλλά κυρίως για το πολιτικό σύστημα να τους υποτιμήσουμε. Δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες. Δεν πρέπει να μπει και αυτή τη φορά το “αυγό του φιδιού κάτω από το χαλί”. Το “γαμώτο” που ξεστομίζουμε όλοι καθημερινά δεν είναι ορθό να αποτελεί πυξίδα για το πολιτικό μας μέλλον.
“Το χαστούκι” (La giffle) για το οποίο μίλησε η Liberation στη πρώτη της σελίδα μετά το άνοιγμα της κάλπης, δεν το έφαγε μόνο Μακρόν. Το έφαγε κατ΄αρχάς η πολιτική και το “σύστημα Μακρόν”. Το κερασάκι στη γαλλική τούρτα ήταν η αλλαγή στα όρια συνταξιοδότησης. (σ.σ.μήπως θυμάστε που έχουν πάει τα δικά μας; ). Οι Γάλλοι δεν το κατάπιαν αμάσητο. Δεν γύρισαν και το άλλο μάγουλο στα πολιτικά χαστούκια και πέρασαν στην αντεπίθεση με ένα πιο ηχηρό ράπισμα.
Πέρα από τα γαλλικά σύνορα όμως τα “χαστούκια πέφτουν βροχή”. Το θέμα είναι να μη τη πατήσουμε όπως ο Μακρόν που υπνωτισμένος από τη γοητεία της εξουσίας έσκασε με τη μούρη πάνω στο τοίχο και τώρα τρέχει να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.
Το αντίδοτο σε αυτόν τον αιωρούμενο σκοταδισμό είναι το όραμα, ο σχεδιασμός, η αξιοποίηση του ταλέντου ακόμη και εκείνη η αστερόσκονη που αφήνει πίσω το όνειρο….
Όμως …με συγχωρείτε… έπιασε ψύχρα και ξεσκεπάστηκα…!
Καληνύχτα και πάλι!
