Ο ρόλος των Νοσηλευτών & Νοσηλευτριών σε ένα αντικαρκινικό Νοσοκομείο: Οι ήρωες για τους δικούς μας ήρωες
Συνέντευξη της Παναγιώτας Κωστέλλου, στον Σωτήρη.
Σε μια από τις τελευταίες του εισαγωγές στον Άγιο Σάββα, ο Σωτήρης ζήτησε από την αγαπημένη του νοσηλεύτρια και «συνοδοιπόρο» του σε αυτό το πολύμηνο και δύσκολο ταξίδι,να του μιλήσει για τον τρόπο που οι νοσηλευτές βιώνουν τη σχέση με τους ασθενείς, τη σκληρή πραγματικότητα αυτής της ασθένειας αλλά και τα περιθώρια βελτίωσης και εξέλιξης σε αυτές τις -υψηλών απαιτήσεων- νοσηλευτικές μονάδες.
Σωτήρης: Είμαι στον Άγιο Σάββα και μιλάω με μια από τις αγαπημένες μου νοσηλεύτριες, την Παναγιώτα… Παναγιώτα πόσο καιρό εργάζεσαι στον Άγιο Σάββα;
Π: Από το 2007. 15 χρόνια τώρα.
Σ: Είναι πολλά τα χρόνια αυτά! Μου έχει κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζετε τους ασθενείς. Κάθε πρωί μπαίνετε στο θάλαμο χαρούμενες, ευτυχισμένες, τραγουδώντας… Φτιάχνετε κέφι και διάθεση. Είναι μια προσπάθεια που κάνετε στο πλαίσιο του επαγγελματικού σας ρόλου, για να βοηθήσετε τους νοσηλευόμενους ή είναι κάτι που σας βγαίνει από μέσα, αυθόρμητα ή και τα δύο τελικά;
Π: Καταρχάς έχουμε μια πολύ καλή ομάδα. Έχουμε καλή μεταξύ μας συνεργασία και αυτό αντανακλάται και στους ασθενείς μας. Αφετέρου, με τους περισσότερους ασθενείς εδώ έχουμε αποκτήσει μια σχέση και μια οικειότητα η οποία κτίζεται με το χρόνο. Οι περισσότεροι ασθενείς μας, μπαίνουν, βγαίνουν, ξαναμπαίνουν καθώς ο καρκίνος είναι μια νόσος που έχει διάρκεια, άρα μέσα σε αυτή την πορεία έχουμε την ευκαιρία να γνωριστούμε λίγο καλύτερα.
Σ: Πόσο σε βαραίνει όλη αυτή η κατάσταση, ως συνθήκη εργασίας, εσένα προσωπικά;
Π: Έχω πάρει πολλά μαθήματα ζωής τόσο από τους ασθενείς όσο και από τη δουλειά μου. Είναι μια δουλειά που την κάνεις μόνο αν αγαπάς πολύ τον συνάνθρωπό σου. Να μπορείς να τον κοιτάς στα μάτια, να έχεις ενσυναίσθηση και να προσπαθήσεις να τον κάνεις να νιώσει όσο πιο καλά μπορεί.
Σ: Αυτό βοηθάει κι εσένα. Σωστά;
Π: Ναι. Μου δίνει μαθήματα για τη ζωή μου έξω. Ότι η ζωή είναι μικρή, έχει ουσία, πρέπει να ζούμε τη στιγμή και να μην κοιτάμε μακριά.
Σ: Έχεις περάσει κάποια σχετική εκπαίδευση ψυχολογίας ή είναι κάτι που το απέκτησες μέσα από τη διαδικασία της εργασίας;
Π: Το αποκτάς με την εμπειρία, με τα χρόνια. Εγώ έχω και προσωπική εμπειρία, καθώς έχασα την μητέρα μου από καρκίνο. Αλλά όλη αυτή η πορεία μέχρι σήμερα, με βοήθησε να αντιμετωπίζω τον κάθε ασθενή με ιδιαίτερο τρόπο. Με έχει βοηθήσει βέβαια και το δεύτερο πτυχίο που έχω, στην εργοθεραπεία, η οποία στοχεύει στην καλύτερη ποιότητα ζωής και στη μέγιστη αυτονομία του ασθενή. Αντίστοιχη στήριξη προσπαθούμε, τέλος, να παρέχουμε και στους φροντιστές των ασθενών.
Σ: Οι ασθενείς πως σας αντιμετωπίζουν;
Π: Παίρνουμε πολύ αγάπη από τους ασθενείς.
Σ: Αισθάνεστε λοιπόν δικαιωμένοι για την προσφορά σας.
Π: Προσωπικά αισθάνομαι ευγνώμων.
Σ: Η ομάδα;
Π: Και η ομάδα το ίδιο. Η αγάπη που παίρνουμε μας δίνει δύναμη για να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε και να λειτουργούμε έτσι όπως πρέπει, να έχουμε αυτή τη σχέση και μεταξύ μας και με τους ασθενείς.
Σ: Αυτή η δύσκολη και εξαιρετικά κοστοβόρα, ψυχολογικά, δουλειά, πόσο επιδρά στην προσωπική και οικογενειακή σου ζωή; Πως το διαχειρίζεσαι;
Π: Το διαχειρίζομαι κάνοντας πράγματα για εκτόνωση και ασχολούμενη με πράγματα που μου αρέσουν. Έχω δηλαδή δραστηριότητες, εκτός εργασίας, που γεμίζουν την καθημερινότητά μου και με ευχαριστούν. Έτσι αισθάνομαι δυνατή και μπορώ ύστερα να δώσω κι εδώ πράγματα.
Σ: Άρα μπορείς να τα ξεχωρίζεις.
Π: Ναι, μπορώ να τα ξεχωρίσω. Αυτή είναι η νόσος, υπάρχει στη ζωή μας και πρέπει να την αντιμετωπίσουμε.
Σ: Ήταν επιλογή σου να δουλέψεις σε αντικαρκινικό νοσοκομείο;
Π: Ήταν ο πρώτος μου διορισμός κι έμεινα εδώ. Ήμουνα ευχαριστημένη από τη δουλειά και τη συνεργασία, οπότε δεν ζήτησα να μετακινηθώ. Είναι μικρό Νοσοκομείο και έχουμε καλές σχέσεις. Βοηθάει ο ένας συνάδελφος τον άλλο.
Σ: Η δουλειά είναι σκληρή. Οι ώρες πολλές. Η αίσθησή μου είναι ότι είστε λίγες. Τρέχετε πολύ για να ανταπεξέλθετε.
Π: Αυτό είναι αλήθεια. Βάζουμε όμως προτεραιότητες. Μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας ξέρουμε να ξεχωρίζουμε τις ανάγκες και τι να αντιμετωπίσουμε πρώτα. Έχουμε μάθει να δουλεύουμε σε αυτούς τους ρυθμούς και δεν μας φαίνεται περίεργο. Σίγουρα πάντως χρειάζεται κι άλλο νοσηλευτικό προσωπικό, γιατί οι ανάγκες των ασθενών είναι πολύ μεγάλες. Ειδικά σε αυτό το τμήμα αυξημένης φροντίδας. Είναι ένα τμήμα πολύ βαρύ, με μεγάλο ποσοστό ασθενών τελικού σταδίου, οι οποίοι είναι κλινήρεις και έχουν ανάγκη αυξημένης φροντίδας.
Σ: Όταν ξεκίνησε η ιστορία με τον COVIDθυμάμαι να βγαίνουμε στα μπαλκόνια και να φωνάζουμε «ζήτω» στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Λίγο καιρό μετά, όταν συνηθίσαμε την κατάσταση, σας ξεχάσαμε…
Π: Ήμασταν στην πρώτη γραμμή τότε, γι’ αυτό.
Σ: Παραμένετε ωστόσο μόνιμα στην πρώτη γραμμή… Δεν σας δημιουργεί ένα παράπονο αυτό απέναντι στην κοινωνία;
Π: Συνήθως κάποια τέτοια γεγονότα υπενθυμίζουν κάποιες ειδικότητες, φέρνουν στην επιφάνεια τη δουλειά κάποιων. Ωστόσο πάντα είσαι ήρωας, όταν έχεις να διαχειριστείς μια τέτοια ασθένεια
Σ: Το θέμα είναι αν το εισπράττει η κοινωνία και αν στο επιστρέφει.
Π: Δεν με ενδιαφέρει αυτό. Ούτε με πληγώνει. Εισπράττω το καθημερινό χαμόγελο των ασθενών και την ευγνωμοσύνη που νιώθουν και αυτό με γεμίζει.
Σ: Πες μου και κάτι το οποίο θα ήθελες να ακουστεί προς τα έξω.
Π: Σαν εργοθεραπεύτρια θα ήθελα να διαμορφωθεί εδώ ένας χώρος δημιουργίας και έκφρασης για τους ασθενείς, που θα μπορεί ταυτόχρονα να λειτουργεί και σαν χώρος εκπαίδευσης των φροντιστών. Είναι ένα κομμάτι που λείπει από το Νοσοκομείο μας. Είναι το όνειρό μου και θα ήθελα να το δω να υλοποιείται. Θα ήθελα επίσης να γράψω μελλοντικά ένα βιβλίο για τη φροντίδα του ασθενή και την εκπαίδευση του φροντιστή.
Σ: Γιώτα χάρηκα πολύ για αυτή την συζήτηση και θα ήθελα να σου κάνω και μια παραγγελιά για το επόμενο τραγούδι που θα πεις μπαίνοντας…
Π: Ποιο θέλεις;
Σ: Τo Jumping Jack Flash…
(Γέλια και από τους δύο)
