Οκτώβρης 2022
Του Γιώργου Τζανίνη – www.geotzan.com
Ήμουν στο λιμάνι του Πειραιά στη G9 μια ώρα πριν την αναχώρηση. Λίγο πριν τις 10πμ. Έτσι έλεγαν οι οδηγίες για τους εποχούμενους. Όμως κάτι δε μου βγήκε όταν αντίκρισα τον καταπέλτη του Seajet . Από τη μια η φωτεινή πινακίδα στη πρίμα έλεγε αναχώρηση 11μμ. για Σέριφο, από την άλλη οι κορύνες δεν άφηναν περιθώριο επιβίβασης για τα οχήματα. Ρωτώ έναν “μαγκάκο” με φόρμα τι συμβαίνει και μου απαντά,” ότι δε φεύγει το πλοίο γιατί έχει μποφόρια”…μάλιστα λέω και τι κάνουμε; ξανά ρωτώ … και μου απαντά “ξέρω γω”.
Παίρνω την εταιρία… αλλά το μόνο που άκουγα ήταν διαφημίσεις… πρέπει να περίμενα περίπου είκοσι λεπτά. Τα παράτησα και σκεπτόμουν να σηκωθώ και να φύγω… από την άλλη ωστόσο, κανένας δε το κούναγε από την προβλήτα. Η ώρα έχει πάει έντεκα παρά και μια κυρία βαθμοφόρος έρχεται προς εμάς και μας λέει ότι “έχει απαγορευτικό και θα ενημερωθούμε με νέο δελτίο καιρού στις 1μμ”. Οπότε μέχρι τότε πιάστε τις καφετέριες λέω εγώ… περνάω απέναντι στην 2ας Μεραρχίας (δεν τη ξέρω τη κυρία) και επισκέφτηκα το “BELOUGA ART” . Πολύ ωραίο μαγαζί, αλλά πόσο να κάτσεις. Είναι κι από αυτά που σε “παρακολουθούν”. Μόλις κατεβάσεις τη τελευταία γουλιά καφέ, σου “αρπάζουν το φλιτζάνι” και …
Τέλος πάντων, να μη σας τα πολυλογώ, στις 11:55πμ. δέχομαι sms από την εταιρία ότι το πλοίο θα φύγει στις 2:45μπ. ΜΠΡΑΒΟ ρε παιδιά. Ένα πλοίο που θα έφευγε στις 11πμ. ενημερώνονται οι επιβάτες στις 11:55πμ. ότι η αναχώρηση θα γίνει στις 2:45μμ.
Έφυγε στην ώρα του (;) και στις 5:15μμ. πιάσαμε το Λιβάδι. Αέρας, ο ηλιάτορας έπαιζε με τα σύννεφα και το TJ πήρε τα ΝΔ περάσματα. Γνώριμα μέρη από τις μέρες του Σεπτέμβρη του 2018 και τα καλωσορίσματα από το “φίλο” μου χαρακτηρίστηκαν από βαθειά συγκίνηση και περισσή αγάπη. Τα μηνύματα δε “φεύγουν”. Τα παίρνει ο αέρας και τρέχα γύρευε που τα πάει. Ίσως κατά το Νότο.
1η μέρα
Για το Κάβο του Κύκλωπα – O θρόνος , η σπηλιά του Κύκλωπα τα “Γύφτικα” και ο κάβος με το φάρο
Ξημέρωσε με έναν αέρα από αυτούς που γνωρίζουν πολύ καλά οι Κυκλάδες. Πέρασα τη Βαγιά, το Γάνεμα, το Κουταλά και στη διασταύρωση για Μεγάλο Λιβάδι έκανα αριστερά, μετά πάλι αριστερά για τη μονή Ευαγγελίστριας, το θρόνο του Κύκλωπα και μετά από 4Km… “χώμα καλό και κακό” έφτασα μπροστά σε μια κλειδωμένη συρόμενη πόρτα που εμπόδιζε τη διέλευση του αυτοκινήτου. Ο προορισμός μου ήταν ο κάβος του Κύκλωπα στις απολήξεις του “Τρουλί”. Την προηγούμενη είχα παρατηρήσει από το Sea Jet ότι υπάρχει ένας μικρός φάρος λευκός και υπέθεσα ότι κάποιος δρόμος η μονοπάτι θα τον προσεγγίζει. Τέλος πάντων ξεπέζεψα και πήρα στο κατόπι δεξιά μου την περίφραξη από μεταλλικό πλέγμα. Κάποια στιγμή τον αντίκρισα από ψηλά, αλλά μου φάνηκε αδύνατο να τον πλησιάσω από τη θέση που ήμουν. Εκεί που λέω γυρνάω πίσω, βλέπω λίγο χαμηλότερα ότι η περίφραξη είχε μια τρύπα. Περνάω, ακολουθώ τη γιδόστρατα και βγαίνω σε ένα εξωκλήσι ( ναός Αγίας Τριάδας). Τώρα είναι καλύτερα τα πράγματα… ακολουθώ για λίγο το χωματόδρομο που ερχόταν από τη συρόμενη και μετά το μονοπάτι που σε οδηγεί στο φάρο…Είναι σε κακό χάλι και το μονοπάτι και ο φάρος. Στη πλαγιά δεξιά μου ένα φορτηγό “πάλευε να φτάσει στη θάλασσα”. Αναρωτήθηκα αν πάνε για ψάρεμα τα φορτηγά; H διαδρομή μου πήρε 45′ περπάτημα πηγαινέλα και η υψομετρική διαφορά είναι περίπου 100m. Μα γιατί εδώ; Για να κάνω λίγο παρέα στο φάρο, για να αγναντέψω τα δυτικά περάσματα, για την εσχατιά της άκρας και για την γοητεία που ασκούν στο Horizon Levante αυτές οι “μοναδικές” κατασκευές. Πληροφορίες δε βρήκα από το φαρικό δίκτυο του Πολεμικού Ναυτικού για το συγκεκριμένο φάρο .
Επιστρέφοντας έκανα μια στάση στο θρόνο και την σπηλιά του Κύκλωπα. Εκεί δίπλα πριν τη μονή της Ευαγγελίστριας στον αυχένα του ορεινού όγκου υπάρχουν διάσπαρτα εγκαταλελειμμένα πέτρινα οικήματα που κάποια από αυτά τα χρησιμοποιούσαν οι μεταλλωρύχοι για την καμίνευση των εργαλείων τους… τα “Γύφτικα”. Δεν ξέρω ποιά από αυτά που θα δείτε στις φωτογραφίες έπαιζαν αυτό το ρόλο, αλλά σήμερα είναι μια χαρά καταλύματα για τα αρνοκάτσικα των κτηνοτρόφων.
Για το Μεγάλο Λιβάδι
Έκανα αριστερά στην άσφαλτο για το Μεγάλο Λιβάδι… η κ. Δέσποινα με την κ. Κική έγδερναν κάτι κυδώνια για να κάνουν γλυκό. “Δεν έχουμε τίποτα, είμαστε κλειστά” Ένα τσιπουράκι μόνο για το καλημέρα, τους είπα… μέχρι να το βάλετε στο ποτήρι πάω να ρίξω μια ματιά.
Άφησα μερικά αγριολούλουδα στο μνημείο των νεκρών εξεγερμένων μεταλλορύχων του 1916,(ναι το οκτάωρο δε χαρίστηκε) “χαιρέτησα” το Σπέρα και τράβηξα για τα “Λουτρά” . Για μια ακόμα φορά όπως τότε το 2018 δεν κατάφερα να τα προσεγγίσω. Θέλει μπουνάτσα, μου είπαν, πας βράχο βράχο και θέλει κάλμα. Πότε έχει κάλμα εδώ πέρα;…Χαμογέλασαν και που πρόσφεραν και το τσιπουράκι. Πριν φύγω πρόσεξα ότι το κτίσμα του διοικητηρίου της Μεταλλευτικής Εταιρίας είναι σε συντήρηση από το υπουργείο πολιτισμού… Μπράβο (το 2018 το είχα βρει σε κακό χάλι από πυρκαγιά).
Πήγε απόγευμα, φτάνει για σήμερα… το βράδυ “Ηδονικό” Λαζαρίδη και Anouar Brahem.
2η μέρα
Αέρας.
Για Αβεσσαλό – “Σκουριές”
Προσπέρασα τη διασταύρωση για Μεγάλο Λιβάδι και στο 1,5Km έκανα αριστερά σε χώμα για Αβεσσαλό. Ήμουν στους Αγίους Αναργύρους περασμένες 10πμ. Έκανα μεταβολή και έφτασα στη Παναγία του Βουνού στις 10:25πμ. “Σκουριές” λένε τον τόπο, εδώ στις πλαγιές της Αγριομέλισσας. Κινείσαι σ΄ ένα καμβά με τις αποθέσεις καταλοίπων καμίνευσης
που υπολογίζονται στις 100.000ton. Πήρα ένα μονοπάτι από τη Παναγία προς τα δυτικά. Κάτω ο Αβεσσαλός, στα δεξιά μου ο μικρός οικισμός , στα ανατολικά και βόρεια να “φεύγουν” οι σκουριές κατά τη θάλασσα.
Ξαναβγήκα στην άσφαλτο και μετά από 2,3Km έκανα αριστερά πάλι σε χώμα για Αγία Θέκλα και Λιόμαντρα. Έφτασα στα ριζά του λόφου της Αγίας Θέκλας στις 12 παρά είκοσι. Ο ναός ήταν ξεκλείδωτος. Ήταν εξαίρεση απ΄ όσους επισκέφτηκα. Η θέα μοναδική από τα 418m. Λίγο παρακάτω είναι η Παναγία η Λιόμανδρα (1711). Το αγνάντι έφτανε μέχρι τη παραλία του Αβεσσαλού.
Έψαξα το μονοπάτι για τον πύργο του Άη Γιώργη… φεύγει από τα δεξιά του λόφου της Αγίας Θέκλας… αύριο αυτά.
Ξανά άσφαλτος και έφτασα μέχρι την παραλία της Συκαμιάς. Ψυχή ζώσα…έκατσα σ΄ ένα παγκάκι κάτω από τις Αρμύρες. “Τα καφενεία όλα κλειστά και οι φίλοι μου ξενιτεμένοι” .Το κύμα έσκαγε στα ποδάρια μου… “που είσαι ρε γαμώτο;”
Ανηφορίζοντας φωτογράφισα τη Γαλανή από τα δυτικά…κάτασπρα σπίτια σ΄ ένα βαθύ καφέ φόντο με πράσινες πινελιές από σκόρπια λιόδεντρα. Στο βάθος της ρεματιάς τρείς πανέμορφοι περιστερεώνες. Θα πάω…
Άφησα το TJ στη είσοδο του χωριού και έπιασα το περπάτημα…ψυχή ζώσα. Κάτι οικοδόμοι, μια κυρία που με ρώτησε από που είμαι και την ομορφιά από τα δυτικά την κατάπιε η εγκατάλειψη… της εποχής;
Το βράδυ Stefan Micus και “Πέρδικα” στο ποτήρι…
3η μέρα
Αέρας.
Σήμερα θα “βάλω” για το πύργο του Άη Γιώργη. Είναι ένα μνημείο που ανάγεται στα αρχαία χρόνια. Βρίσκετε στο νότιο αντέρεισμα της Κεφάλας (κορφή 222m) στα 150m, πάνω στο διάσελο που καταλήγει στη θέση “Αμουργιανός”. Η περιοχή φημίζεται για τις ποικιλίες αμπελιών που καλλιεργούνται στα “σκαλοπάτια” των ορεινών όγκων.
Το OREGON 300 είχε τη χάραξη από το TOPO και με αφετηρία τα 400m πάνω από την επιφάνια της θάλασσας ,στις 10:30πμ. άρχισα το περπάτημα. Έφτασα στη θέση “Αμουργιανός” περίπου στις 11:10πμ. Διάσπαρτες πέτρινες κατοικίες άλλες εγκαταλειμμένες, άλλες κατοικήσιμες. Μέχρι εδώ το μονοπάτι είναι συνεχώς κατηφορικό (δύσβατο από τη βλάστηση, αλλά ευδιάκριτο) και η υψομετρική είναι στα 300m. Συνέχισα το κατέβασμα αλλά όσο προχωρούσα η βλάστηση (βασικά αγκάθια και θάμνοι) έκρυβε το μονοπάτι . Μετά στις 11:26πμ. σταμάτησα. Το μνημείο το έβλεπα από τη θέση που ήμουν αλλά μου ήταν αδύνατον να βρω τρόπο να φτάσω. Το αλτίμετρο γράφει 244m υψομετρική έχοντας μέχρι εδώ μία ώρα περίπου περπάτημα. Στο βάθος στα βόρεια η παραλία “Καραβάς” και ο ορεινός όγκος της Κεφάλας. Στις 12 και τέταρτο ήμουν πίσω. Η σημερινή μου διαπίστωση για την κατάσταση των μονοπατιών δεν περιορίζεται μόνο σε αυτό…που στο κάτω κάτω δεν προτείνεται από το δήμο Σερίφου. Το ίδιο μου συνέβη και στο “Λευκός Πύργος – Κουταλάς “. Αν σας αρέσει το περπάτημα επιλέξτε διαδρομές που είναι πλακόστρωτες για σιγουριά. Θα τις βρείτε στη περιοχή της Χώρας
4η μέρα
Αέρας.
Για τον Ευρηνό
Σήμερα θα ψάξω το “Στρογγυλό Πύργο” στον Ευρηνό. Ο Ευρηνός είναι μία χερσόνησος στο βορειότερο τμήμα της Σερίφου και στη ράχη της (110m) δεσπόζει ο πύργος…Προσπερνάς τη Γαλανή και μετά με ήπιο χώμα φτάνεις στους Άγιους Αναργύρους .
Έψαξα το μονοπάτι στο Garmin… το “έβλεπα” στην οθόνη , αλλά στην πραγματικότητα ήταν ένα “κανάλι” από αγκάθια. Στη μέση λοιπόν του πουθενά εμφανίζεται η κ. Μαίρη (καλλιεργούσε ένα μικρό χωραφάκι) και με έσωσε από μια νέα αποτυχία… μου υπέδειξε από που θα πάω και έτσι τα κατάφερα αυτή τη φορά. Κινήθηκα πάνω στην ισοϋψή των 100, παραβίασα ένα φράκτη, σκαρφάλωσα μερικές μάντρες και έτσι έφτασα “πολύ εύκολα” στο μνημείο. Το κτίσμα είναι κυκλικό με διάμετρο περίπου 7m, πάχος τοίχου 0,90m και σωζόμενο ύψος 2,60m. Έχει μια περιτοίχιση χωρίς συνδετικό υλικό εκπληκτική, κάποιες οικίες που μου θύμισαν τα δρακόσπιτα της Εύβοιας και αγνάντι στον όρμο Παρασπάριο, στην ακατοίκητη Σεριφοπούλα και το Πιπέρι. Μου πήρε περίπου 40′ η περιήγηση.
Γύρισα στην άσφαλτο και κατευθύνθηκα προς στη μονή Ταξιαρχών. Είναι ένα εξαιρετικό δήγμα καστρομονάστηρου του 1572. Είναι επισκέψιμο, με συγκεκριμένο ωράριο. Έχει δύο μοναχούς… γνώρισα τον ένα και με είχε “σούζα”. Δεν με άφησε να φωτογραφίσω το ναό εσωτερικά και με κράταγε σε απόσταση από το τέμπλο. Ο αύλιος χώρος είναι γεμάτος πινακίδες “απαγορεύεται η είσοδος” , αλλά τέλος πάντων κάτι μένει για φωτογράφιση… μη ξεχάσετε φεύγοντας να παρατηρήσετε την πίσω όψη της κεντρικής πύλης.
Το βράδυ στο Λιβάδι με nachos και Fischer .
