Τι λέτε πως είναι πιο πολύτιμο για τον Βυρωνιώτη; Το παιδί του ή το αμάξι του;
Τείνω να πιστέψω το δεύτερο.
Είμαι σίγουρη ότι πολλοί θα διαμαρτυρηθείτε.
Διαβάστε όμως λίγο παρακάτω και θα δείτε πως δεν έχω και τόσο άδικο.
Τα παιδιά του Βύρωνα πηγαίνουν στο σχολείο περπατώντας στον δρόμο, δίπλα στ’ αυτοκίνητα. Και παρόλο που όλοι ξέρουμε πως σε μια στραβοτιμονιά του οδηγού δεν θα έχει καμία ελπίδα, οι γονείς δεν επαναστατούν. Δεν πηγαίνουν στο Δημαρχείο να διαμαρτυρηθούν, όπως έγινε με το κλείσιμο του 12ου Δημοτικού. Ούτε καν κάνουν οργισμένα σχόλια στο Facebook, όπως έγινε με το 1ο Λύκειο, όταν έπεσαν οι σοβάδες. Σχολίαζαν όμως με πάθος όταν γίνονταν τα έργα στη Βουτζά. Γιατί; Γιατί μειώθηκαν οι θέσεις στάθμευσης.
Συμπέρασμα ; Η θέση στάθμευσης για τον μέσο Βυρωνιώτη (και Βυρωνιώτισσα) είναι πιο σημαντική από τη ζωή του παιδιού του. Ή τη ζωή του γέροντα πατέρα του, που έχει καταθέσει το δίπλωμα. Ή από τη ζωή της μητέρας του, που γυρίζει με το καρότσι από τη λαϊκή.
Μη διαμαρτύρεστε. Η αλήθεια μετριέται από αυτά που κάνουμε, όχι από τα όσα λέμε.
Σίγουρα, είναι τεράστιος πονοκέφαλος το παρκάρισμα. Σίγουρα, το τελευταίο πράγμα που θέλεις όταν επιστρέφεις στο σπίτι είναι να κάνεις γύρους μια ώρα ώσπου να βρεις θέση. Τι κάνουμε λοιπόν;
Το λογικό δεν θα ήταν να σκεφτούμε ότι θα χρειαστούμε μια θέση και να φροντίσουμε να την εξασφαλίσουμε πριν πάρουμε αμάξι; Θεωρητικά ναι. Στην πράξη όμως, ποιος ή ποια από εμάς το κάνει; Πού είναι η ζήτηση για θέσεις στάθμευσης; Μήπως το ένα και μοναδικό δημοτικό πάρκινγκ είναι πάντα γεμάτο; Αλήθεια; Το έχετε επισκεφτεί πρόσφατα;
Θα μπορούσαμε να απαιτήσουμε από τον δήμο να δημιουργήσει θέσεις στάθμευσης. Πείτε μου, πότε έγινε η τελευταία διαμαρτυρία οδηγών προς τη δημοτική αρχή; Πότε μαζευτήκαμε κι απαιτήσαμε να δημιουργηθούν νέα πάρκινγκ; Πότε έγινε μοτοδιαδήλωση από οργισμένους δικυκλιστές που δεν έχουν ούτε ένα Π για να δέσουν τις μηχανές και τα παπιά τους; Αντίθετα, βολεύονται να παρκάρουν στα πεζοδρόμια, όπου ξέρουν ότι αναγκάζουν κόσμο να κατεβαίνει στον δρόμο.
Κι οι οδηγοί αμαξιών δεν πάνε πίσω – στροφές, διαβάσεις, πεζόδρομοι και πεζοδρόμια έχουν μετατραπεί με το έτσι θέλω σε θέσεις στάθμευσης. Κι αν κάποιος τολμήσει να διαμαρτυρηθεί, θα βρει τον μπελά του. Ή τη γνωστή αγανακτισμένη κραυγή «Ε, πού θες να παρκάρω;»
Όταν παίρνεις σκυλί, δεν απαιτείς από τον δήμο να σου εξασφαλίσει το σπιτάκι του. Όταν κάνεις παιδί, δεν απαιτείς από τον δήμο να σου πάρει την κούνια και το καρότσι του.
Γιατί μόλις αποκτήσουμε αμάξι απαιτούμε το σύμπαν να μας προσφέρει ελεύθερη θέση για να το παρκάρουμε; Θέση στο σπίτι, θέση στη δουλειά, θέση στα μαγαζιά που θα πάμε για ψώνια, θέση στη βόλτα που θα πάμε το βράδυ να διασκεδάσουμε. Πόσος χώρος χρειάζεται τελικά για ένα αμάξι; Πόσος χώρος που πρέπει (στην τελική) να αφαιρεθεί από άλλα πράγματα που χρειάζεται αυτή η πόλη; Πότε ήταν η τελευταία φορά που ανάψατε φωτιές του Άη-Γιαννιού στα τρίστρατα; Πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσατε χαρούμενες φωνές παιδιών να παίζουν; Πού πήγαν οι βόλοι, η αμπάριζα, η μπάλα, το κυνηγητό; Τα παιδιά έμειναν στα μπαλκόνια μαραζώνοντας πίσω από τα κάγκελα – για τη δική τους ασφάλεια. Και οι γονείς έγιναν ταξιτζήδες του παιδιού τους για να το πάνε στην παιδική χαρά, στο ποδόσφαιρο και το μπαλέτο, μήπως και κινηθεί λιγάκι. Γιατί οι γιατροί προειδοποιούν: το παιδί που δεν κινείται έχει αυξημένο κίνδυνο για διαβήτη, καρδιοπάθειες και πρόωρο θάνατο. Και οι ψυχολόγοι προσθέτουν: το παιδί που δεν παίζει ελεύθερο παιχνίδι κινδυνεύει από ελλιπή κοινωνικοποίηση, κατάθλιψη, και πολλά ακόμη ψυχολογικά προβλήματα.
Κι ενώ τα ξέρουμε όλα αυτά, δεν τρομάζουμε, δεν αγανακτούμε, δεν επαναστατούμε. Συνεχίζουμε να παρκάρουμε στο πεζοδρόμιο και να πηγαίνουμε το παιδί στο σχολείο με το αμάξι, γιατί ξέρουμε καλά πως δεν είναι ασφαλές να περπατήσει ως το σχολείο όπως κάναμε εμείς κάποτε.
Με λίγα λόγια, βάζουμε τη «θέση» του αμαξιού μας πάνω από την υγεία του παιδιού μας.
Νομίζω πως οι επιλογές μας μιλούν από μόνες τους. Τα υπόλοιπα είναι απλώς λόγια…
