…Νύχτα πετώντας χαμηλά μπήκαν πουλιά στην πόλη…
…στέκομαι μπρος στο μεγάλο τετράγωνο παράθυρο… τ’ ανοιχτό παράθυρο… ρεμβάζω κοιτάζοντας μιαν υποψία πυρόχρωμου ουρανού, που νικάει τη βαριά κι απέραντη πόλη… το απέραντο μπετόν… Εδώ ακριβώς το συνειδητοποιώ… μικρές μαύρες ιπτάμενες φιγούρες, αθόρυβα, κατακλύζουν την πόλη…. επιστροφή στην φυσική τάξη – αταξία;… μα νόμιζα πως οι άνθρωποι, τα ‘χαμε καταφέρει… πως τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει… πως όλα κινούνται… δρουν… υπάρχουν σύμφωνα με την μπαγκέτα που κουνάει ως μεγαλειώδης μαέστρος… ο άνθρωπος… Τι, Όχι;;; δεν μπορεί…
…κι όπως τα ρούχα σάπιζαν και πέρναγαν τα χρόνια…
…κατάμαυρα μικρά κοτσύφια, με πορτοκαλοκίτρινες μύτες, με πονηρά βαθύχρωμα μάτια… παντού… στις βεράντες… στα κάγκελα… στα σύρματα με τ’ απλωμένα ρούχα… έξω απ’ τις κρεβατοκάμαρες… μέσα στα ταχτοποιημένα των ανθρώπων…
Εδώ, λοιπόν! Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, εισβάλλει το Όνειρο! Ποτάμι ορμητικό! Καταρράκτης εκρηκτικός! Η καινούρια ηχώ! Η άγνωστη… Το φράγμα θρυμματίζεται εκκωφαντικά, σηκώνοντας δυσθεώρητους πίδακες φυλακισμένου νερού στον ουρανό! Έρωτας! Έρωτας αγέρωχος, ανεκπλήρωτος· να ζητά επίμονα το πιο βαθύ φιλί μου!… επίμονα κι ανισόρροπα!… μέχρι θανάτου! μέχρι αθανασίας! Το πιο βαθύ φιλί μου!… ορμάει από παντού· συντρίβει εκ θεμελίων όσα για χρόνια οικοδόμησα, όσα έγιναν αφορμή να υποστεί αυτήν την ισόβια κάθειρξη.
——————————————————————-
Αποσπάσματα απ’ το βιβλίο: Τα Κοτσύφια Φτάνουν Στην Πόλη
Αλέξανδρος Στεφόπουλος | Εκδόσεις: Διάφορος – 2019
