Πήρα λίγα μαθήματα για την έννοια του χώρου πρόσφατα και πώς αυτός μεταβάλλεται ανάλογα την οπτική σου και την αίσθηση.
Έμαθα ότι όταν δημιουργείς ασφάλεια, οι χώροι μεγαλώνουν.
Εκεί που γινόμαστε ομάδα, το εμείς χωράει όλα τα εγώ του κόσμου.
Οι οντότητες γίνονται ένα και ο χώρος μεγαλώνει.
Αυτό που φτιάχνουμε μαζί, μας χωράει όλους, χωράει τα πάντα και επίσης χωράει παντού.
Εμείς οι ίδιοι είμαστε ο χώρος και όπου κι αν μας βάλεις θα φτιάξουμε το ίδιο.
Και οι στιγμές που χωράμε μαζί είναι στιγμές ευτυχίας, στιγμές όπου ανήκω, υπάρχω μαζί χωρίς να ξεχωρίζω, χωρίς να είμαι παράταιρος, χωρίς να αμφιβάλλω.
Μόνο είμαι. Υπάρχω. Είμαι Μαζί!
Όλα αυτά, μας δίνουν την ασφάλεια να δημιουργήσουμε και να μοιραστούμε.
Όλα αυτά, μας δίνουν πρόσβαση στην καλλιτεχνική πλευρά, στην τέχνη μέσα μας.
Όλα αυτά, μπορούν όντως να γίνουν τέχνη!
Μάλλον έτσι δημιουργείται πραγματικά η τέχνη… Μέσα από το βάθος που αγγίζουμε και από τους δρόμους που βρίσκουμε για να αναδυθούμε προς τα έξω.
Μέσα από τον χώρο του μαζί, παράγεται κι εκεί μια τέχνη. Ενωτική, που βγαίνει από την καρδιά.
Μέσα από την απώλεια, τα ανείπωτα, όσα μας ξεχωρίζουν, όσα μας κάνουν διαφορετικούς, τον πόνο, όσα κουβαλάμε και μας βαραίνουν, όσα νιώθουμε ότι δεν καταλαβαίνουν οι άλλοι… Μέσα από όλα αυτά, μπορούμε να έρθουμε κοντά και να δούμε ότι λίγο διαφέρουμε. Πιο πολύ μοιάζουμε όλοι με όλους.
Όλα είναι ολονών, όλα ανήκουν σε όλους, είναι πανανθρώπινα, τα συναισθήματα είναι οικουμενικά.
Για όλες αυτές τις γνώσεις, για όλες αυτές τις υπενθυμίσεις, για όλη την εμπειρία, για την πίστη ότι όλα αυτά είναι εφικτά και γίνονται, είμαι ευγνώμων.
Ηλιάννα Πεσσάρη – www.prosopikianaptixi.gr
Ψυχολόγος, βιωματική ψυχοθεραπεύτρια
Προσωπική Ανάπτυξη, Χώρος ψυχοθεραπείας και ψυχοδράματος
Ψηλορείτου 11, Καλλιθέα – 2155051995 και 6938165911
