Η πολιτική συζήτηση που έγινε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου για τις Ευρωεκλογές ήταν επιεικώς αδιάφορη. Προκαλούσε χασμουρητά, απουσίαζαν τα σοβαρά επιχειρήματα επί κάποιου διακυβεύματος και περισσότερο θύμιζε μια κακή πρόβα εθνικών εκλογών. Τα κομματικά επιτελεία σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσουν το σφοδρό κύμα αποχής, εστίασαν την ρητορική τους στα κομματικά ακροατήρια προκειμένου να συσπειρώσουν όσο το δυνατόν το κοινό τους. Πολύ γρήγορα προσέδωσαν έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά που αφορούσε την εσωτερική πολιτική σκηνή, αψηφώντας τις προκλήσεις εκτός συνόρων. Στην πρώτη τριπλέτα η ΝΔ επιχείρησε να περιχαρακώσει τα κεκτημένα της, ο “ΣΥΡΙΖΑ-ΚΑΣΣΕΛΑΚΗΣ-Π.Σ.” θέλησε να κερδίσει το προσωπικό του στοίχημα απέναντι σε “εσωκομματικούς Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες” ενώ το ΠΑΣΟΚ παρέμεινε εγκλωβισμένο στην δίνη του ιστορικού παρελθόντος και της ουτοπίας του παρόντος.
Ουσιαστικά για ακόμα μια φορά απουσίασε η Πολιτική και επικράτησε η απλή στρατηγική και μάλιστα η τακτική για την εξεύρεση των κατάλληλων μέσων για την διατήρηση των κεκτημένων της εξουσίας. Tik Tok και social media επιστρατεύτηκαν για να προσεγγίσουν αχαρτογράφητα ακροατήρια και ειδικά τους νέους που αποστρέφονται αυτό το είδος της πολιτικής. Το αποτέλεσμα αρκετές φορές ήταν για γέλια και για κλάματα…
“Επομένως, δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από την ζητούμενη επαναθεμελίωση ή αναμόρφωση: θα περιοριστεί στην αναδιοργάνωση των κομματικών μηχανισμών, αλλά δεν θα προσφέρει καμιά διαφορετική άποψη στους πολίτες. Αυτοί από τη μεριά τους θα συνεχίσουν να προσανατολίζονται στο πολιτικό πεδίο, όπως προσανατολίζονται στο τηλεοπτικό πεδίο: άλλοτε θα αποβάλουν τον αδύναμο κρίκο, κι άλλοτε θα αποφασίζουν στην τύχη κάνοντας ζάπινγκ. Ασφαλώς θα προκύψουν πολιτικές συναλλαγές, οι οποίες κατά πάσα πιθανότητα θα είναι όλο και συχνότερες: αν η πολιτική αλλαγή είναι τόσο τυχαία όσο η επιλογή ενός ψυχαγωγικού προγράμματος, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση επιτρέπονται τα πάντα – αρκεί να αλλάζει η εκάστοτε ηγεσία. Τα επιχειρήματα εκτοπίζονται από το γεγονός ότι ο ένας υποψήφιος είναι νέος και χαμογελαστός ενώ ο άλλος πραγματικά ή υποθετικά γερασμένος. Το εκλογικό σώμα θα στείλει προειδοποιητικά μηνύματα και στη συνέχεια προειδοποιητικές βολές. Έπειτα θα υιοθετήσει μία αριστερή πολιτική, θα ακολουθήσει μία δεξιά κ.ο.κ. Θα υπάρξουν εξαιρετικές εκπλήξεις και απρόβλεπτες τροπές, κάτι το οποίο μπορεί να αποβεί ακόμα και διασκεδαστικό αν και θα περάσουμε ευχάριστες (εκλογικές) βραδιές, αν και οι πολιτικοί αναλυτές θα τρίβουν τα χέρια τους, όλα αυτά θα συμβαίνουν ερήμην μίας πραγματικής ζήτησης ως προς το τι θα ήταν από πολιτική σκοπιά καλύτερο.” Οι παραπάνω διαπιστώσεις είναι δημοσιευμένες πριν από είκοσι ακριβώς χρόνια από τον Γάλλο διανοητή Alain Renaut στο πόνημά του με τίτλο “Τι είναι δίκαιη πολιτική;” (Εκδ. Πόλις) αναφορικά με τα όσα συνέβαιναν στην Γαλλία. Και φυσικά ο κ. Renaut δεν είναι καφεμάντης. Τα έζησε στη χώρα του και εμείς στη δική μας. Η απουσία ιδεολογίας, η άρνηση, η ανικανότητα ή το βόλεμα του μη εκσυγχρονισμού της πολιτικής οδηγεί σε μια απολιτίκ νάρκωση. Ως εδώ καλά. Η απουσία οράματος όμως σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας (όσο και αν ακούγεται banal) αναπόφευκτα θα οδηγήσει στην πολιτικοιδεολογική νέκρωση και στη κυριαρχία της πολιτικής/κοινωνικής διαχείρισης με χαρακτηριστικά “στυγνού management”. Και εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος: “και τι είναι ρε φίλε τα οράματα;” Σου απαντώ λοιπόν: Μήπως ξέρεις τι είναι η ψήφος σου;
Αντώνης Ι. Αντωνόπουλος
aantonopoulos10@gmail.com
