Στα 40 και βάλε χρόνια που παρακολουθώ τον διαγωνισμό της Eurovision φανατικά (ναι, είμαι από αυτούς), ο 68ος διαγωνισμός που διεξήχθη στο Μάλμε της Σουηδίας ήταν ο χειρότερος και τοξικότερος όλων, γιατί στο παρασκήνιό του έγιναν απαράδεκτα πράγματα που υπονομεύουν τον λόγο και την αιτία που δημιουργήθηκε αυτός ο τηλεοπτικός διαγωνισμός.
Όλα ξεκίνησαν τον περασμένο Οκτώβριο (2023), όταν η γενοκτονία των Παλαιστινίων στην Γάζα ήταν προ των πυλών και η EBU (ο φορέας που διοργανώνει την Eurovision) δέχτηκε από άλλους τηλεοπτικούς κρατικούς φορείς πιέσεις ώστε το Ισραήλ να μην συμπεριληφθεί στον διαγωνισμό και να πράξει αναλόγως όπως στην περίπτωση της Ρωσίας. Η EBU όμως, γνωρίζοντας την θύελλα των αντιδράσεων που θα φέρει η συμμετοχή του Ισραήλ στον διαγωνισμό, αρκέστηκε μόνο στο να παρέμβει με την αλλαγή τίτλου του εν λόγω τραγουδιού από “October Rain” σε “Hurricane” και την αντικατάσταση προπαγανδιστικών στίχων (π.χ. “Αυτοί που γράφουν ιστορία είναι με το μέρος μου”) και έτσι έδωσε το πράσινο φως στο Ισραήλ. Τα υπόλοιπα πάνω-κάτω είναι γνωστά: διαμαρτυρίες υπέρ της Παλαιστίνης έξω από το στάδιο, σκληρή αστυνόμευση και δρακόντεια μέτρα ασφαλείας στον διαγωνισμό με το μεγαλύτερο μέρος της αστυνόμευσης γύρω από την αποστολή του Ισραήλ, διαμαρτυρίες καλλιτεχνών, τραμπουκισμοί από την πλευρά της Ισραηλινής αποστολής προς τις άλλες αποστολές, αποκλεισμός της Ολλανδίας από τον τελικό της διοργάνωσης, το χασμουρητό της Σάττι, έμμεσες πολιτικές δηλώσεις καλλιτεχνών υπέρ της Παλαιστίνης επί σκηνής, κλπ.
Ως αποτέλεσμα αυτής της επιλογής της EBU να συμμετάσχει το Ισραήλ (ο μέγας χορηγός της διοργάνωσης η Moroccanoil κατευθείαν από το Ισραήλ παρακαλώ!), ήταν να γίνουμε μάρτυρες σε μια μουσική πανδαισία από καταπάτηση και φίμωση της ελεύθερης έκφρασης, απειλών, γιουχαΐσματος , σε συνδυασμό με χρώμα, πυροτεχνήματα, γκλίτερ και άφθονο κιτς.
Η δε δική μας εκπρόσωπος (από τις ωραιότερες εκπροσώπους της Ελλάδας με ένα τραγούδι πραγματικά κολλητικό και μια πανέξυπνη μουσική παραγωγή) παραμέρισε τον ανθρώπινο πόνο από την απώλεια του πατέρα της, δεν το χρησιμοποίησε, δεν το πούλησε που με ευκολία κάποιοι άλλοι θα εκμεταλλεύονταν και άκουσε τα εξ’ αμάξης πριν προλάβει να πατήσει το πόδι της στο Μάλμε από όλους αυτούς που αποτελούν αυτό το σκληροπυρηνικό ποσοστό που καθορίζει τις ζωές μας, τις τύχες μας, την καθημερινότητά μας, την αισθητική μας, αυτού του ποσοστού που καταγγέλλει την Βόρεια Μακεδονία ότι έχει βγάλει ακροδεξιά κυβέρνηση και μετά κάνει δηλώσεις ο Βορίδης, ο Πλεύρης και οποιοσδήποτε άλλος μεγάλος Δημοκράτης. Του ίδιου ποσοστού που κατηγορεί την Αλβανία ότι έχει άθλιο δικαστικό σύστημα, του ποσοστού που ξεπλένει καθάρματα (όπως και η Eurovision και ο ΣΚΑΪ).
Επανέρχομαι στην Μαρίνα Σάττι, μια ιδιαίτερη και σπουδαία καλλιτέχνιδα. Σπουδαία όχι λόγω φωνής, λόγω σπουδών, λόγω αντικειμενικών καλλιτεχνικών δεξιοτήτων που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση από κανέναν, αλλά στάσης ζωής και μεγαλείου της προσωπικότητάς της. Ταπεινή, συμπεριληπτική και απόλυτα γειωμένη, βαθειά ελεύθερη και με ενσυναίσθηση, που αυτόματα κατατάσσεται ως κορίτσι της διπλανής πόρτας. Ένα κορίτσι που μας θυμίζει μέσα από την τέχνη της πόσο σημαντικό είναι να γινόμαστε κάθε μέρα η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Μια προσωπικότητα που είναι τόσο μπροστά για να γίνει αντιληπτή από το μέσο κοινό και ειδικά το κοινό του ποσοστού που αναφέρω πιο πάνω.
Είχα πολλά χρόνια να απολαύσω μια αποστολή της Ελλάδας στον διαγωνισμό και είμαι απόλυτα ικανοποιημένος και περήφανος με τον τρόπο που με εκπροσώπησε αυτό το αέρινο πλάσμα εκεί.
Οι υπόλοιποι… ξίδι! Μείνετε στο ευρωψηφοδέλτιο του ποσοστού σας με επικεφαλής τον Γιώργο Αυτιά! Αυτό σας αξίζει.
Κάτω τα χέρια από την Μαρίνα!!!
