Ιούνιος του 1989, τελευταία μέρα στο προαύλιο του 2ου λυκείου Βύρωνα.
Τα «βάσανά μας», όπως θεωρούσαμε μέχρι τότε, έφτασαν στο τέλος τους… Τέλος διαβάσματα, τέλος πρωινό ξύπνημα, τέλος τα πρέπει, τέλος όλα… Τέλος;
Πού να ξέραμε.. ή μήπως ξέραμε, ότι η καλύτερη και η πιο αξέχαστη περίοδος της ζωής μας μόλις είχε τελειώσει.
Για αυτό και πόνεσε τόσο αυτός ο αποχωρισμός… Για αυτό και συνεχώς, ακόμα και σήμερα, ανατρέχουμε στις αναμνήσεις μας και τις ξεθωριασμένες πια φωτογραφίες… ειδικά της 5ημερης. Μπουγέλα, γέλια, τελευταίες κλεφτές ματιές στις τάξεις, στα θρανία μας, τελευταίος καφές από το κυλικείο μας, τελευταίες «αθλοπαιδίες» στο… ανοικτό μας…
Το πιο όμορφο ανοικτό!
Και υποσχέσεις… υποσχέσεις πολλές! Στους παιδικούς μας έρωτες (ανεκπλήρωτους και μη), στους φίλους μας, στους αγαπημένους μας καθηγητές… Ότι δε θα χαθούμε και κάθε χρόνο θα είμαστε εκεί, να δίνουμε το παρόν στα πεζούλια κάτω από τα δέντρα.
Κάποιοι πήγαμε στο διευθυντή και ζητήσαμε να ξανακάνουμε την Γ’ λυκείου – θυμάμαι το βλέμμα του ακόμα! Πάσχισε να μας ξεφορτωθεί, εμείς θέλαμε να ξαναπάμε… Σπάνια η γενιά του 89!
Δεν ήταν όπως τώρα το σχολείο μας…
Δεν είχε χτιστεί το γυμναστήριο, δεν σταθήκαμε «τυχεροί» να προλάβουμε το κλειστό (αν και παλέψαμε πολύ για αυτό). Το χαίρονται τα παιδιά μας όμως και είμαστε περήφανοι για αυτό! Επίσης, δεν είχε χτιστεί το νέο κτήριο του γυμνάσιου – εκεί τότε ήταν το διάσημο «τζούρα club».
Κάποιοι συμμαθητές και δάσκαλοι έφυγαν από την ζωή αλλά όχι από την καρδιά μας. Κάποιοι παραμείναμε κολλητοί και δημιουργήθηκαν σχέσεις ζωής. Με κάποιους συναντιόμαστε τυχαία στα δρώμενα του δήμου μας ή στο δρόμο απλά. Με κάποιους μιλάμε στα κοινωνικά δίκτυα που έχουν υποκαταστήσει δυστυχώς τις ανθρώπινες σχέσεις και επαφές.
Το μόνο που σίγουρα δεν είναι τυχαίο είναι όλα όσα κατάφεραν να μας περάσουν οι καθηγητές μας, που μόχθησαν μαζί με την οικογένειά μας για να γίνουμε αυτό που είμαστε τώρα. Και τους ευχαριστούμε για αυτό! Δεν αναφέρω ονόματα, γιατί όλοι έχουν κι από ένα κουτάκι στην καρδιά μας…
Την ώρα που η εφημερίδα θα βρίσκετε στα χέρια σας, τα παιδιά μας θα δίνουν την δική τους μάχη. Μάχη ζωής! Τη μάχη για την πραγματοποίηση των ονείρων τους.
Η ζωή είναι εκεί έξω και τα περιμένει και δεν εξαρτάται μόνο από τα γραπτά τους…
Καλή επιτυχία!
