Παίρνοντας αφορμή από διάφορες και εν πολλοίς ετερόκλητες εκφράσεις, δράσεις, αντιπαραθέσεις (μέχρις εγκλημάτων), συζητήσεις, και ούτω καθ’ εξής… Είτε σε ατομικό επίπεδο (εγωικό), είτε σε κοινωνικό (αγελαίο). Γιατί το ανθρώπινο ον έχει τόσο μεγάλη ανάγκη να επιδείξει -επιβάλει- τα δικά του χαρακτηριστικά (φυσικά ή επίκτητα), ως την μόνη ορθή αλήθεια και ως την μόνη πραγματικότητα που θα πρέπει – πρέπει; – να διέπει την γήινη διαδρομή μας, ως οντότητες, έτσι κι αλλιώς μοναδικές απ’ την φύση την ίδια. Οι λευκοί για παράδειγμα θεωρούν εαυτούς «ανώτερη φυλή» και ως εκ τούτου οι υπόλοιποι άνθρωποι αυτού του πλανήτη οφείλουν να τους υπηρετούν. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν ισχύει το ίδιο κι απ’ την άλλη μεριά. Ερώτηση: Για ποιον λόγο ο Χ άνθρωπος, λευκός μαύρος, κίτρινος, και όποιου άλλου φυλετικού προσδιορισμού, θεωρεί εαυτόν ανώτερο; Για ποιον λόγο δεν αποδέχεται πως, το ότι ανασαίνει, δημιουργεί και συνυπάρχει, είναι από μόνο του μεγαλειώδες και ουκ εστί χρεία, να επιβάλει εαυτόν ως εξουσία και τυραννία πάνω στους συνανθρώπους του. Το παράδειγμα με τις φυλές των ανθρώπων δεν είναι το μοναδικό που καταδεικνύει το έλλειμμα ύψους των ανθρώπινων όντων. Μπορούμε με το ίδιο ακριβώς σκεπτικό να δούμε ακριβώς τα ίδια πράγματα, όταν μιλάμε για τα σεξουαλικά χαρακτηριστικά και τα φύλα (είτε πρόκειται για ομοφυλοφιλία, είτε για αμφιφυλοφιλία και ετεροφυλοφιλία), όταν μιλάμε για θεούς και θρησκείες, όταν μιλάμε για παιδιά και ενήλικες, όταν μιλάμε… μιλάμε… μιλάμε… Όλοι σχεδόν μιλάμε και κανείς δεν ακούει. Πρωτίστως δεν ακούμε τον εαυτό μας.
Η Αγάπη, την οποία συχνά επικαλούμαστε, είναι τόπος παντελώς άγνωστος για μας. Είναι απλώς ένα θλιβερό και άδειο άλλοθι, για να εδραιώνεται μέσα μας η άνευ λόγου και αξίας ανθρωποφαγία.
