Λένε πως ο άνθρωπος
πρέπει την πατρίδα ν’ αγαπά,
έτσι λέει κι ο πατέρας μου συχνά.
Η δική μου η πατρίδα
έχει μοιραστεί στα δυο,
ποιο από τα δυο κομμάτια
πρέπει ν’ αγαπώ;
Τους παραπάνω στίχους έγραψε στα 17 της χρόνια η γνωστή τουρκοκύπρια ποιήτρια Νεσέ Γιασίν, που αργότερα μελοποιήθηκαν από τον αξέχαστο Μάριο Τόκα. Προσωπικά, έχω χαρακτηρίσει το παραπάνω ποίημα –τραγούδι, ύμνο της Κυπριακής επανένωσης που, δυστυχώς, έχει απομακρυνθεί, αλλά δεν παύει να είναι διεκδικήσιμη, με την συμβολή όλων μας και κυρίως του κυπριακού λαού, ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων.
Μισός αιώνας Κυπριακής τραγωδίας έκλεισε τον περασμένο Ιούλιο, ελάχιστες όμως εκδηλώσεις μνήμης έγιναν στην Αττική, που είναι η καρδιά της Ελλάδας. Στα χαρτιά έμεινε η υπόσχεση «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» του 1974, δήλωση και ευγνωμοσύνης στον λαό της Κύπρου που το αίμα των παιδιών του γκρέμισε την προδοτική χούντα, με συνέπεια την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα, 23 Ιουλίου 1974.
Την δέσμευση ανανέωσε ο δήμος Βύρωνα και τοπικοί φορείς, οργανώνοντας εκδήλωση στις 29 Ιουλίου στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης (Ταπητουργείο), σε συνεργασία με την Ένωση Κυπρίων Προσφύγων Ελλάδας. Εκεί, ο δήμαρχος Αλέξης Σωτηρόπουλος ανακοίνωσε την πρόθεση του δήμου για αδελφοποίηση με την κατεχόμενη Αμμόχωστο, της οποίας ο ΟΤΑ δεν έπαψε να λειτουργεί στιγμή μετά την τουρκική εισβολή και κατοχή.
Ευχαριστώ τον δήμαρχο για την υιοθέτηση της σχετικής πρότασής μου, που στήριξε ενεργά και η Πρωτοβουλία Ειρήνης και Αλληλεγγύης Δήμου Βύρωνα, η οποία συντόνισε την εκδήλωση με την καθηγήτρια ΠΕ Ευδοκία Ρόκα, ενώ χαιρετισμό απηύθυνε εκ μέρους της κίνησης η φοιτήτρια Ειρήνη Γεωργακοπούλου, υποσχόμενη περισσότερες δράσεις από τον Σεπτέμβριο.
Αξιοσημείωτες οι παρουσίες, του αναπληρωτή πρέσβη της Κυπριακής Δημοκρατίας Νεόφυτου Κωνσταντίνου, της βουλεύτριας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Ρένας Δούρου, τομεάρχη Εξωτερικών της αξιωματικής αντιπολίτευσης, της προέδρου του Συλλόγου Ποντίου Καρέα- Βύρωνα Στέλλας Θεοδωρίδου, του Χρίστου Σαββάκη, μέλους ΔΣ του Παρατηρητηρίου Διεθνών Οργανισμών και Παγκοσμιοποίησης-ΠΑΔΟΠ και εκπροσώπου της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και ιδιαίτερα της Ζωής Ξενάκη, ταμία του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-74.
Θυμίζω ότι η πτώση της χούντας, υπό το βάρος της προδοσίας της Κύπρου, άνοιξε και τις πόρτες των φυλακών, έκλεισε και τα ξερονήσια για την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων, αντιπάλων της φασιστικής δικτατορίας.
Με λύπη μου σημειώνω ότι καμιά παράταξη της αντιπολίτευσης στον δήμο Βύρωνα δεν εκπροσωπήθηκε, κάτι που δικαιολογείται εν μέρει, λόγω των θερινών διακοπών. Επίσης, με λύπη σημειώνω ότι ο πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων κ. Κώστας Τασούλας, αγνόησε πρόταση του Γραφείου Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και της κυπριακής πρεσβείας στην Αθήνα να φωτιστεί την εβδομάδα 15-20 Ιουλίου, με το εικαστικό «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» το κτίριο της Βουλής, καθώς και με την σημαία της ανεξάρτητης Κύπρου, κάτι όχι ασυνήθιστο, διότι τον περασμένο Οκτώβριο το κτίριο φωτίστηκε με την σημαία του Ισραήλ, ύστερα από την τρομοκρατική επιδρομή της Χαμάς, με θύματα αμάχους και πολλούς ισραηλινούς ομήρους.
Ο Πάνος Τριγάζης είναι πρώην δημοτικός σύμβουλος Βύρωνα
