Σήμερα θα προσπαθήσουμε να ανοίξουμε ακόμα περισσότερο τα θέματα των ΑμεΑ, εστιάζοντας στις «μη ορατές αναπηρίες».
Οι αναπηρίες δεν είναι πάντα ορατές.
Αυτή είναι μια σημαντική πτυχή που χρειάζεται να κατανοήσουμε και να σεβαστούμε. Οι μη ορατές αναπηρίες περιλαμβάνουν πολλές διαφορετικές καταστάσεις, όπως:
- Ψυχικές διαταραχές: Κατάθλιψη, άγχος, διπολική διαταραχή, σχιζοφρένεια κ.λπ.
- Χρόνιες ασθένειες: Σκλήρυνση κατά πλάκας, λύκος, ινομυαλγία, σύνδρομο χρόνιας κόπωσης.
- Νευροαναπτυξιακές διαταραχές: Αυτισμός, ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας), δυσλεξία.
- Νευρολογικές ή άλλες παθήσεις: Επιληψία, διαταραχές μνήμης, προβλήματα ακοής ή όρασης που δεν είναι άμεσα εμφανή.
Γιατί είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τις «μη ορατές αναπηρίες»;
- Αποφυγή προκαταλήψεων: Επειδή δεν “φαίνεται” μια αναπηρία, συχνά κάποιοι αμφισβητούν την ύπαρξή της, κάτι που είναι άδικο και επιβαρύνει τα άτομα με μη ορατές αναπηρίες.
- Ενίσχυση της κατανόησης: Η κοινωνία χρειάζεται να εκπαιδευτεί ώστε να κατανοεί ότι η δυσκολία ή η ανάγκη υποστήριξης δεν εξαρτάται από το αν η αναπηρία είναι ορατή.
- Σεβασμός στη διαφορετικότητα: Κάθε άτομο μπορεί να αντιμετωπίζει προκλήσεις που δεν είναι φανερές, γι’ αυτό ο σεβασμός και η ενσυναίσθηση είναι απαραίτητα στοιχεία.
- Βελτίωση των πολιτικών και υποδομών: Δημόσιες υπηρεσίες, σχολεία και χώροι εργασίας πρέπει να είναι ευαισθητοποιημένοι και έτοιμοι να στηρίξουν άτομα με μη ορατές αναπηρίες.
- Προώθηση της ανοιχτής επικοινωνίας: Ενθαρρύνοντας τα άτομα με μη ορατές αναπηρίες να μιλήσουν για τις ανάγκες και τις εμπειρίες τους, χτίζουμε μια πιο συμπεριληπτική κοινωνία.
…περπατώντας στους δρόμους του Βύρωνα, συχνά σκέφτομαι πόσες ιστορίες κρύβονται πίσω από τα πρόσωπα που συναντάμε. Πόσοι άνθρωποι γύρω μας μπορεί να αντιμετωπίζουν προκλήσεις που δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά – ψυχικές δυσκολίες, χρόνιες παθήσεις ή άλλες αόρατες αναπηρίες…
Μπορεί να είναι ο γείτονας που πάντα μας λέει «καλημέρα», αλλά παλεύει με τις αγχώδεις διαταραχές του.
Το Παιδάκι στην πλατεία που δείχνει «ανήσυχο», αλλά προσπαθεί να βρει τον δικό του ρυθμό μέσα σε έναν κόσμο που το δυσκολεύει και ακόμα δεν το έχει «καταλάβει», ίσως αργήσει αρκετά να διαγνωσθεί ο αυτισμός του…
Ο φίλος μας που από ψυχή της παρέας, θα απομακρυνθεί διακριτικά για να δώσει τον αγώνα του, χωρίς εμείς να το καταλάβουμε, μέχρι που οι θεραπείες θα τον καταβάλουν και θα αλλοιώσουν την εξωτερική του εικόνα…
Ήθελα να μιλήσω για όλα αυτά, γιατί πιστεύω πως η ουσία της κοινωνίας μας – ειδικά σε μια περιοχή όπως ο Βύρωνας, γιατί η Γειτονιά μας είναι φτιαγμένη μέσα από σκληρές προσπάθειες, κοινωνικούς αγώνες, δύσκολο βιοπορισμό αλλά και ιστορίες αλληλεγγύης- είναι να βλέπουμε πέρα από το προφανές!
Να κοιτάμε βαθύτερα, με ενσυναίσθηση και κατανόηση.
Αυτό το άρθρο είναι άλλη μια προσπάθεια να φέρουμε στο φως εκείνες τις «αόρατες» πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης και να θυμηθούμε πως όλοι έχουμε ανάγκη σεβασμού, αποδοχής και μια Γειτονιά σαν την δική μας που έχει πολλούς λόγους να αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα.
Γιατί τελικά, ο κόσμος μας γίνεται καλύτερος όταν επιλέγουμε να βλέπουμε την καρδιά και όχι μόνο την επιφάνεια.
