Περπατώντας στο Βύρωνα
Της Ήλιας Ιατρού
Όλα ξεκίνησαν από ένα πλαστικό ποτηράκι. Κάποιος το είχε αφήσει στη στάση. Ο κάδος ήταν δίπλα. Το πέταξα και κάθισα. Άρχισα όμως να σκέφτομαι. Άραγε κάποιος το είχε ξεχάσει, στη βιασύνη του να πάρει το λεωφορείο; Ή μήπως ανέβηκε στο λεωφορείο, χωρίς να κάνει τον κόπο να το ρίξει στον διπλανό κάδο;
Μετά από αυτό λες και άνοιξαν τα μάτια μου. Συνειδητοποίησα πως παντού υπήρχαν παρατημένα ποτηράκια, μπουκάλια, κουτάκια. Σε στάσεις, πάρκα και πλατείες, πάνω σε ΚΑΦΑΟ, ακόμη και σε περβάζια ξένων παραθύρων. Δε μιλάω για το χαρτί της τυρόπιτας, που έχουμε πια συνηθίσει να βλέπουμε πεταμένο κάτω. Μιλάω για το δοχείο που έχει αφεθεί σε προφανές σημείο, κάποιες φορές ολοφάνερα επίτηδες.
Γιατί το κάνουν; Αυτός που παίρνει τον καφέ, το αναψυκτικό, το νερό, δεν ξέρει ότι από τη στιγμή που το αγόρασε, είναι υπεύθυνος για το πού θα το πετάξει; Ή μήπως πιστεύουν πως τα χρώματα του λογότυπου ομορφαίνουν την πόλη; Λέτε να είναι τόσο ευχαριστημένοι από το προϊόν, που θέλουν να διαφημίσουν τον καφέ του Σταμάτη, το χυμό της Έψιλον και το νερό Παγουρίου;
Όταν φτιάχνω έναν καφέ στο σπίτι ή στο γραφείο, μετά θα πάω το φλιτζάνι στο νεροχύτη. Ή μήπως το αφήνω όπου βρω, γιατί υπάρχει μια βολική μαμά που θα το μαζέψει και θα το πλύνει;
Ας ξυπνήσουμε επιτέλους. Δεν μπορεί η μαμά να μας ακολουθεί σε κάθε βήμα μαζεύοντας το χάος που αφήνουμε. Ούτε μπορεί ο καθένας μας να έχει από έναν υπάλληλο του δήμου να τρέχει ξοπίσω του. Ώσπου να περάσει η επόμενη βάρδια, εμείς και οι συμπολίτες μας θα βλέπουμε το παρατημένο δοχείο. Δε μας πειράζει; Δε μας ενοχλεί; Οι άνθρωποι που κάποτε έφτιαχναν Παρθενώνες, πετρόχτιστα γεφύρια και πανέμορφα χωριά, σήμερα δημιουργούν σκουπίδια και κάθονται δίπλα τους, απαθείς. Τι έχουμε πάθει; Τι πήγε στραβά;
