Στο ρόλο του Ινδιάνου, ο Βασίλης Π.
Με φωτιές κι εκρήξεις, ξύπνησε ο Ινδιάνος, ένα πρωινό. Μακριά στο βάθος, φωτιές , σειρήνες, και φασαρία, ξεχώριζαν στον ορίζοντα. Κραυγές πόνου κι αγωνίας. Ο λευκός άνθρωπος, πολεμάει μονάχος του, σκέφτηκε ο γερο ινδιάνος, δεν έχει ανάγκη από εχθρούς, τους φτιάχνει μόνος του. Και πόλεμο δημιουργεί, χωρίς κόπο, και καταστροφή…
Και γρήγορα, μεγάλες ομάδες ανθρώπων, κυρίως γυναίκες με μωρά παιδιά, και ηλικιωμένοι, πρόσφυγες, γέμισαν τις γειτονιές του Τόπου του.
Και σκηνές και σπίτια, γέμισαν, από ανθρώπους σε ανάγκη, από πόνο κι οδύνη.
Κι ο Ινδιάνους, τους καλωσόρισε και τους δέχτηκε, δίπλα του, στον τόπο του. Κι αυτός, στη σκηνή μονάχος του, όλη του τη ζωή. Άλλωστε, όλοι το ξέρουν, οι Ινδιάνοι, νομάδες ήσαν κι εκείνοι, πάντοτε. Κυρίως, από τότε ,που ο λευκός άνθρωπος, με τη βία και τον πόλεμο, τους έκλεψε τη γη που ζούσαν, για πολλά χρόνια. Κατάντησαν ,να τριγυρίζουν, χωρίς μόνιμο τόπο.
Σήμερα, με απορία βλέπει, τον λευκό άνθρωπο, να πολεμάει μονάχος του, χωρίς εχθρούς. Παρά, να τους φτιάνει μόνος του. Λευκός, να πολεμάει, λευκό.
Περίεργη φυλή, αυτά τα χλωμά πρόσωπα, σκέφτηκε ο Ινδιάνος . Ας καλωσορίσουν, λοιπόν, κι ετούτοι οι πρόσφυγες. Όπως κι όλοι οι άλλοι, με τα σκούρα πρόσωπα, από την Ασία ή την Αφρική. Καθώς, οι φτωχοί κι οι καταφρονεμένοι, άνθρωποι κι ετούτοι, άνθρωποι, κι εκείνοι, ούλοι στην ίδια ανάγκη και τον ίδιο πόνο, καταλήγουν.
Κι η ευχή, γρήγορα η ειρήνη, να έρθει στα μέρη τους.
(απόδοση σκέψεων Ινδιάνου, Βασίλης Παπαστεργιόπουλος)
