Του Βασίλη Παπαστεργιόπουλου, μέλος της Ένωσης Συντακτών Επαρχιακού Τύπου
Και η επουσιώδης είδηση, της ημέρας. Θυμάμαι, όσοι δουλέψαμε σε ημερήσιες εφημερίδες, είχαμε και τα ταπεινά μονόστηλα, κάπου ξεχασμένα στις μέσα σελίδες του έντυπου. Μικρές ειδήσεις, μικρής σημασίας, συνήθως με μικρή, επίσης χρονικά αξία.
Μια τέτοια είδηση, ξεχωρίζω και σήμερα.
Καμπούλ, Αφγανιστάν. 27/12/2022,το σκληρό θεοκρατικό καθεστώς, που επικράτησε στη χώρα, μετά την αποχώρηση των Αμερικανικών στρατευμάτων, προχώρησε σε ακόμα μια σκοταδιστική πράξη. Απαγόρευσε στις γυναίκες, να φοιτούν στα Πανεπιστήμια. Ξεκίνησαν, πρώτα, με την απαγόρευση, σε νεαρά κορίτσια, να φοιτούν στα σχολεία της χώρας. Ακολούθησε ένα πρωτόγνωρο κύμα καταπίεσης, στις γυναίκες εργαζόμενες, που οδήγησε πολλές, από φόβο για τη ζωή τους , να σταματήσουν την εργασία τους στη χώρα αυτή. Μετά, απαγορεύτηκε ακόμα και στις εργαζόμενες γυναίκες, σε μη κυβερνητικές οργανώσεις , που παρέχουν ανθρωπιστική βοήθεια στη χώρα, να συμμετέχουν. Τελευταία πράξη, στο δράμα, η απαγόρευση, σε όλες τις νέες γυναίκες, να φοιτούν στα Πανεπιστήμια. Τις προηγούμενες ημέρες, έγιναν μερικές διαδηλώσεις στο Αφγανιστάν, από γυναίκες που διαμαρτύρονταν για το καθεστώς καταπίεσης και τρομοκρατίας. Οι διαδηλώτριες, αντιμετωπίστηκαν με βία και καταστολή. Με μικρό κύμα συμπαράστασης, από άλλους φοιτητές, και μερικούς καθηγητές, που παραιτήθηκαν σε ένδειξη αλληλεγγύης.
Όμως, μια νεαρή κοπέλα, η 18χρονη Μάρουα, βρήκε το θάρρος να διαδηλώσει, μόνη της, μπροστά στην κεντρική πύλη του Πανεπιστημίου στην Καμπούλ, του μεγαλύτερου στη χώρα. Στάθηκε απέναντι από τους οπλισμένους φρουρούς, κρατώντας μια πινακίδα, που έγραφε «Ίκρα», (διαβάζω).
Για 10 λεπτά η νεαρή Μάρουα, στάθηκε με θάρρος μπροστά στους φρουρούς ταλιμπάν, διαμαρτυρόμενη, για το δικαίωμα των γυναικών στη μόρφωση. Ήθελε να δείξει τη δύναμη, ενός και μόνο κοριτσιού, να σταθεί ενάντια στην καταπίεση. Και να γίνει παράδειγμα, σε όλες τις γυναίκες, που παλεύουν για τα δικαιώματα τους. Όπως δήλωσε η ίδια, στο γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων, ένοιωσε τόσο περήφανη και δυνατή, γιατί ύψωσε το ανάστημα της και διεκδίκησε το δικαίωμα της στη μόρφωση.
Για την νεαρή κοπέλα, λοιπόν, που βρήκε τη δύναμη να σταθεί περήφανη, ενάντια στη βαρβαρότητα και την καταπίεση. Για κάθε άνθρωπο, που υποφέρει, φοβάται ή πεθαίνει, σε κάποια γωνιά του πλανήτη. Είτε είναι Ουκρανός, Ιρακινός, Αφγανός, Σύρος , Τούρκος, Κούρδος ή Σομαλός. Που αγωνίζεται να ξεφύγει, από μια κατάσταση βίας, πολέμου τρομοκρατίας, για την οποία, ούτε ευθύνεται, ούτε την προκάλεσε. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι πάνω απ’ όλα, είμαστε όλοι άνθρωποι, Μήτε φυλή, μήτε εθνικότητα, Θρησκεία ή Πατρίδα, χρώμα στο δέρμα ή κάποιο άλλο χαρακτηριστικό, μας ξεχωρίζει. Γιατί πάντα, πρέπει να αφήνουμε μια γωνιά στη καρδιά μας, για όποιον ζητάει βοήθεια .Κι όπως έγραψε, πριν από χρόνια, μια αγωνίστρια, στην Αμερική, αν το βράδυ, έρθουν εκείνοι, για εμένα, το ξημέρωμα, θα έρθουν για εσένα.
Καληνύχτα, και να προσέχεις εκεί έξω, Μάρουα.
