Εν τύπω…
του Αντώνη Ι. Αντωνόπουλου – aantonopoulos10@gmail.com
“Σα φωτοβολίδα μες στη νύχτα σκάει
κι ας ξαναγυρνάει πίσω η σελίδα…” (στίχοι, Ορφέας Περίδης)
Το πολιτικό μαλλιοτράβηγμα στην “ποδιά” του Σ. Κασσελάκη δεν πρέπει να το δούμε ως ακόμη ένα σύμπτωμα του σουρεαλιστικού ταπεραμέντου που μας διακρίνει ως λαό. Είναι μια καλή ευκαιρία να πέσουν οι μάσκες και να ξεκινήσει (λέμε τώρα) μια πραγματική κουβέντα για το τι πολιτική θέλουμε και κυρίως ποιους θέλουμε να “παίζουν” με τη τύχη και το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας. Αθεράπευτα ρομαντικό! I know…!
Ωστόσο ο “χαβαλές” στην πολιτική είναι επικίνδυνος. Δεν λέω, ο πολιτικός συντηρητισμός και ο καθωσπρεπισμός ήταν που μας έριξαν στα μνημόνια και “πήδαγε ο κόσμος μες στους κάδους”. Το να φτάνουμε όμως στα άκρα- οπουδήποτε και να ορίζονται αυτά- αναζητώντας στο “άγνωστο”, εκείνο το διαφορετικό που μπορεί να καλλιεργήσει την ελπίδα, είναι το ίδιο επικίνδυνο.
Η Αριστερά ανέκαθεν, ειδικά στις καλές στιγμές της, ήταν ένα καταφύγιο ιδεών. Μέσα στους κόλπους της αναδείχθηκαν αξίες όπως η κοινωνική δικαιοσύνη ή η αξιοκρατία. Μια αέναη μάχη με την ουτοπία.
Έννοιες με πανανθρώπινη διάσταση οι οποίες δεν ανήκουν σε κανένα κόμμα, με κανένα χρώμα. Είναι έννοιες που στο σήμερα αισθάνονται προδομένες από αυτούς που τις έκαναν σημαία ευκαιρίας για την εξυπηρέτηση των φανερών ή και των ανομολόγητων σκοπιμοτήτων τους. Σήμερα είναι απλώς ετικέτες σε χαμηλού επιπέδου πολιτικές ομιλίες. Η σκληρή καθημερινότητα και η μάχη για την επιβίωση, νίκησε κατά κράτος την φαντασία. Εκείνη την φαντασία, που εκείνα τα παιδιά του Μάη, ήθελαν να μπολιάσουν την εξουσία! Άραγε υπάρχει σωτηρία για την Αριστερά; Τι ήταν αυτό που έκανε γκελ στη εικόνα του κ. Κασσελάκη; Σίγουρα όχι το ιδεολογικοπολιτικό του υπόβαθρο. Μήπως είναι το χαμόγελο “Colgate max white”; Μην είναι η ομορφιά του; Μην είναι το life style; Μην είναι το απόλυτο κενό που όλοι λίγο πολύ επιχειρούμε να καλύψουμε ;Μην είναι η αποστροφή στο “κυριλέ paparologi” που τρώμε στη μάπα τόσα χρόνια και είπαμε τώρα να δοκιμάσουμε το original; Who knows?
Για να σοβαρευτώ όμως, στο μέτρο που μου επιτρέπει η “Κασσελακειάδα”, η εμφάνιση του λαμπερού νεαρού αυτοδημιούργητου εφοπλιστή στη σκηνή της ελληνικής πολιτικής επιθεώρησης, έδειξε με τον καλύτερο τρόπο την ιδεολογική γύμνια που μαστιγώνει αλύπητα τη κυβερνώσα Αριστερά. Όλοι αυτοί, μεγαλοστελέχη, καθοδηγητές, ινστρούχτορες κτλ. αποδείχτηκαν σε μια βραδιά, μονομάχοι του γλυκού νερού! Να σφάζονται για τη καρέκλα στη ποδιά του “κάθε Κασσελάκη”. Και από την άλλη μεριά να στέκονται με βουρκωμένο βλέμμα… προφανώς προδομένοι… Εκείνοι που μάτωσαν για μια ιδέα… για ένα όνειρο… για μια καλύτερη ζωή για τους άλλους… αποχαιρετώντας την Αριστερά που φεύγει…
Πάντα επίκαιρος και διαχρονικός ο λατρεμένος μου Καβάφης… (Αφιερωμένο εξαιρετικά σε “συντρόφους”, συντρόφους και όχι μόνο… Μόνο κάντε μου μια χάρη: Αυτή τη φορά διαβάστε πολύ προσεκτικά το ποίημα… και αναζητήστε με ειλικρινές ενδιαφέρον το τι θέλει να πει ο ποιητής).
Ἀπολείπειν ὁ θεὸς Ἀντώνιον – του Κ. Καβάφη
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές —
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προπάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.
Υ.Γ. Αχ ρε Σωτήρη Παπαμιχαήλ πόσο μου λείπεις τώρα… Να πιούμε και να βρίσουμε!
