Στη ζωή μου έχω δει πολλές πλατείες! Στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Καμιά, όμως, δεν είναι πιο όμορφη από την πλατεία της Καισαριανής μας! Μη σας φαίνεται παράξενο. Έτσι συμβαίνει όταν αντικρίζεις κάτι αγαπημένο. Ναι! Είναι η πιο όμορφη γιατί είναι δική μας! Αυτό αποφαίνομαι, και, νομίζω ότι πολλοί Καισαριανιώτες θα συμφωνήσουν μαζί μου!
‘‘Ακόμα και έτσι; Με τα μπετά;’’,
θα ρωτήσει ο δύσπιστος.
‘‘Ναι, ακόμα και έτσι!’’,
θα απαντήσω κατηγορηματικά!
Βλέπετε, υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον δύσπιστο και στον κακοπροαίρετο: ο δύσπιστος, αν είναι εύνους ακροατής, θα ακούσει τα επιχειρήματά σου, θα καταλάβει όταν θα του μιλήσεις για τη χρησιμότητα κάποιων επιλογών που αφορούν την υπό ανάπλαση πλατεία… Γνωρίζει πολύ καλά ότι η ζωή προχωρά και ότι δεν θα μπορούσαν να διατηρηθούν όμοια και απαράλλαχτα τα στοιχεία μιας διαμορφωμένης (αλήθεια, από πότε και από ποιους;), και, ίσως, παραμορφωμένης πλατείας… Γνωρίζει ότι δεν θα μπορέσει να μυρίσει τον ιδρώτα των εργατών που την έφτιαχναν κατά καιρούς, μπορεί να φανταστεί, όμως, τον κόπο τους… Ξέρει ότι δεν θα δει κεντημένα τραπεζομάντηλα στα τραπεζάκια των εστιατορίων, αλλά, στρέφοντας το κεφάλι του προς τα πάνω, ίσως σε μια κίνηση ευγνωμοσύνης προς τον ουρανό, θα τα διακρίνει στα σκέπαστρα…
Ο δύσπιστος, διερχόμενος τη λεωφόρο, θα πειστεί για την διττή ταυτότητα της Καισαριανής μας, την μικρασιατική και την αντάρτικη, βλέποντας το άγαλμα στο περίοπτο σημείο, στο βάθρο από την πλευρά της εκκλησίας, σήμα κατατεθέν της Εθνικής Αντίστασης. (Αυτό το τελευταίο αποτελεί ευσεβή πόθο και μακάρι να εισακουστεί από τη νυν δημοτική αρχή). Περνώντας απέναντι, θα δει τα μικρασιατικά παράλια να του υπενθυμίζουν από πού κατάγεται, να του μηνούν πως αυτό που βλέπει τώρα εδώ είναι έργο των αξιόλογων τέκνων του, που πάσχισαν να το αναδείξουν (και που έφαγαν τόση λάσπη ακριβώς για αυτό…)
Αυτά όλα θα τα νιώσει ο δύσπιστος! Αλλά ο κακοπροαίρετος, δυστυχώς για εκείνον, δεν θα καταφέρει να γίνει ποτέ μύστης στην ιερή σχέση που δένει κάθε μικρασιάτη με τις πατρίδες του! Του αξίζει να περιχαρακωθεί στον στενό κύκλο της μιζέριας του, αφήνοντάς μας ελεύθερο το πεδίο της ενότητας, της σύνθεσης, του μεγαλείου της ψυχής!
Άννα Δημάκη – Φιλόλογος
