Του Αντώνη Μακρή
Ο πόλεμος, αυτή η ατέρμονη μηχανή που αλέθει ζωές και ρημάζει κόσμους, μοιάζει ασταμάτητη και αδιάφορη για τα θύματά της, και η αδιαφορία δεν είναι κάτι που μπορεί να αποδοθεί σε οτιδήποτε, πέρα από τον ίδιο τον άνθρωπο, που συναινεί στην ύπαρξή της.
Στην εποχή μας δεν υπάρχει πλέον το άλλοθι ότι δεν γνωρίζαμε! Οι περισσότεροι ξέρουμε, απλά προσπερνάμε τις εικόνες φρίκης, ξεχνάμε ποιός επωφελείται από τους πολέμους, και εντέλει ποιος τους υποδαυλίζει.
Ο πόλεμος δεν είναι απλώς αποτέλεσμα πολιτικών ή θρησκευτικών συγκρούσεων. Είναι βασικά το παιχνίδι του κέρδους, μια εμπορική συναλλαγή που συνάπτεται μεταξύ των εμπόρων όπλων και των μεγάλων πολυεθνικών.
Η «διεθνής κοινότητα», υποκριτικά αναστενάζει για αυτά τα εγκλήματα, αλλά δεν αντιτίθεται στα καθεστώτα που τα προκαλούν. Παίζει παιχνίδια εξουσίας για το ποιος θα ελέγξει τους πόρους, αλλά παραβλέπει τις ανθρώπινες ζωές που χάνονται στο όνομα της οικονομικής κυριαρχίας.
Από τα πεδία μάχης μέχρι τα κέντρα εξουσίας της Δύσης, οι συνέπειες της καταστροφής είναι εμφανείς στον πόνο των αθώων, αλλά και στις διαθέσεις των ισχυρών, εκείνων που επενδύουν στην καταστροφή και στη δυστυχία.
Οι υπερδυνάμεις με τις πολιτικές τους, δεν διστάζουν να ρίξουν καύσιμα στην πυρκαγιά του φανατισμού, θρησκευτικού ή άλλου, που καίει τα πάντα γύρω του. Οι θρησκευτικοί ηγέτες, οι πολέμαρχοι που καταπιέζουν, που βυθίζουν τις κοινωνίες σε χάος, συνεχίζουν να ρίχνουν σπόρους μίσους και διαίρεσης. Οι οικονομικοί κολοσσοί όμως, έχουν τον απόλυτο έλεγχο των πόρων και τα κέρδη τους αντλούνται από τον πόνο.
Τα όπλα που παράγονται και πωλούνται σε όλο τον πλανήτη, δεν είναι παρά τα εργαλεία για την επιβίωση αυτών των αδηφάγων μηχανισμών σαν την Lockheed Martin, την Boeing, την Raytheon και άλλες, που δεν έχουν κανένα ηθικό δίλημμα όταν πρόκειται για τα κέρδη τους. Δεν τους απασχολεί πόσοι θα πεθάνουν. Η βιομηχανία του πολέμου είναι μια επιχείρηση και οι παρενέργειες αυτής της επιχείρησης, είναι χιλιάδες χαμένες ανθρώπινες ζωές.
Ζούμε την πιο αποκρουστική πλευρά του παγκόσμιου καπιταλισμού. Ακούμε τον παφλασμό του αίματος κάτω από τα υπερσύγχρονα φώτα των κυβερνητικών γραφείων, οι οποίοι κλείνουν συμφωνίες και κρυφές συνεργασίες με όσους σπέρνουν θάνατο. Αυτές οι ανθρώπινες τραγωδίες, αυτή η βαρβαρότητα, είναι τα συμπτώματα του παγκόσμιου συστήματος που καταρρέει, και για να επιβιώσει γίνεται αδίστακτο.
Σε κάθε γωνιά του κόσμου, από την Ουκρανία, την Αρμενία, την Λιβύη, την Αιθιοπία, μέχρι την απελπισία των αμάχων και των προσφύγων, η ανθρώπινη ψυχή δοκιμάζεται και είναι αδύνατο να κατανοήσουμε την εξόντωση των αθώων χωρίς να αναφερθούμε στην ίδια την ανθρώπινη ψυχή. Και να είμαστε σίγουροι ότι ακόμη και αν φαίνεται μακρινή και απομακρυσμένη, η σφαγή στη Μέση Ανατολή και η εξόντωση των αθώων στην Αφρική, είναι συνδεδεμένη με την καθημερινότητά μας, με τις επενδύσεις και τις συναλλαγές που προάγουν αυτούς τους μηχανισμούς.
Τα σημάδια της απαξίωσης της ζωής μπροστά σε οργανωμένα συμφέροντα, τα βιώσαμε και στην Ελλάδα με αποκορύφωμα το Έγκλημα στα Τέμπη.
Τελικά ο πόλεμος δεν είναι κάτι που αφορά μόνο εκείνους που τον βιώνουν άμεσα! Είναι κάτι που συμβαίνει και μέσα μας, καθώς κλείνουμε τα μάτια μπροστά στον όλεθρο! Οι κραυγές της Υεμένης και του Σουδάν, οι αντηχήσεις του θρήνου που ταξιδεύουν από την Παλαιστίνη, τη Συρία και το Κονγκό, δεν μπορούν να κρύβονται για πάντα από την ανθρώπινη συνείδηση! Δεν μπορούν να παραμείνουν μόνο ως θύματα των πολιτικών, των καθεστώτων, και των στρατηγικών που τα περιβάλλουν! Τα αθώα θύματα, τα παιδιά που σφαγιάζονται, οι γυναίκες που βιάζονται και καίγονται, είναι κάτι που μας κατατρώει σαν αδηφάγος ιός, όλους και όλες.
Δυστυχώς, το κακό αρχίζει και κάνει μεταστάσεις με γοργούς ρυθμούς και σε αυτές τις συνθήκες, η σιωπή και η αδιαφορία γίνονται πιο επικίνδυνες και αναίσθητες μορφές εξουσίας.
Η βαρβαρότητα της σιωπής θα γίνεται φανερή κάθε φορά που θα κλείνουμε τα μάτια μας στις εικόνες των κατεστραμμένων πόλεων ή την καρδιά μας μπροστά στους κατατρεγμένους, στους απολωλότες.
Πραγματικά δεν ξέρω αν οι λαοί, η υγιής ανθρωπότητα, ή όσοι αντιλαμβάνονται εν πάση περιπτώσει ότι δεν έχουν κανένα λόγο να γίνουν κρέας για τα κανόνια αιμοσταγών, καταφέρουν να φτιάξουν μια γραμμή άμυνας και να διεκδικήσουν δυναμικά έναν εναλλακτικό δρόμο απέναντι στις ιμπεριαλιστικές ορέξεις πολυεθνικών και κρατών (μολονότι σε μια τέτοια δράση, σε αυτήν την συγκυρία οξυμένων ανταγωνισμών μεταξύ τεράτων, το αντίτιμο θα ήταν πολύ μεγάλο σε διώξεις και κατασταλτική βία).
Πάντως, αν δεν γίνει κάτι, τότε πολύ πιθανά οι εστίες πολέμου θα αυξάνονται, το βιοτικό επίπεδο συνεχώς θα πέφτει, ολοένα θα χάνονται αυτονόητα δικαιώματα, η δικαιοσύνη θα γίνει αποκλειστικά εργαλείο των ισχυρών, το επόμενο στάδιο του Καπιταλισμού που σαπίζει θα είναι μια νέα δουλεία και θα ζούμε πάντα με τον φόβο μιας εκτεταμένης στρατιωτικής σύγκρουσης με ανυπολόγιστες καταστροφικές συνέπειες!
