Του Αλέξανδρου Στεφόπουλου
Ήταν ένας άντρας που έφτιαχνε τραγούδια για τον έρωτα. Μονάχα τραγούδια για τον έρωτα. Κυρίως για τους χαμένους έρωτες. Για τους έρωτες που έμειναν στη μέση… που δεν πρόλαβαν να ματώσουν, να ξεκαρδιστούν στα γέλια, να τους κοπεί η ανάσα απ’ τα γέλια…. να ουρλιάξουν, να κλάψουν αποκαμωμένοι. Γι’ αυτούς τους έρωτες σκάρωνε στιχάκια αυτός ο άντρας. Κι ύστερα τα σιγοτραγουδούσε, σα να προσευχόταν. Σα να ζητούσε εξιλέωση. Τα βράδια αλυχτούσε σαν σκυλί που κλαίει. Έχεις ακούσει ποτέ σκυλί να κλαίει; Μόνο που κανείς ποτέ δεν τον άκουσε. Κανείς ποτέ δεν χώρεσε σ’ αυτήν, την πιο δική του προσευχή. Όλοι τον είχαν για τρελό της γειτονιάς, για σαλεμένο και περίγελο, έτσι που γυρνούσε κυρτωμένος, φορώντας ό,τι κουρέλι περίσσευε απ’ τους έχοντες. Τον έδειχναν με το δάχτυλο και πέθαιναν στα γέλια… Τότε κι αυτός γελούσε· με το γέλιο, έκρυβε το αλάτι που έφευγε απ’ τα μάτια του κι έφτιαχνε θάλασσες…
Αυτές είναι οι θάλασσες που έχουν να περάσουν τώρα οι άνθρωποι, αυτοί που γυρεύουν τον εαυτό τους.
«Όπου κι αν πήγες είσαι εδώ / μεσ’ στο μυαλό μου αερικό
μια στάλα στην ανάσα μου / μια θάλασσα στα μάτια μου»
Περπατούσε αργά, τραγουδούσε μουρμουρώντας και σιγοσφυρίζοντας… χανόταν στις νύχτες. Κανείς δεν ήξερε πού μένει, πού κοιμάται, πού ξυπνάει… Κανείς ποτέ δεν θέλησε να μάθει. Σα να ’χαν όλοι τους έναν φόβο. Ακόμα και κάποιοι λίγοι που κάποια στιγμή σκέφτηκαν να το ψάξουν, γρήγορα τα παράτησαν προτιμώντας την ησυχία της άγνοιας.
«Όπου κι αν πήγες είσαι εδώ / μεσ’ στο μυαλό μου αερικό
μια στάλα στην ανάσα μου / μια θάλασσα στα μάτια μου»
Ήταν ένα απόγευμα του Νοέμβρη, την ώρα που ο ήλιος εγκατέλειπε τους ανθρώπους στη νυχτερινή τους μοίρα, όταν το μικρό έφηβο κορίτσι έπιασε το μπράτσο του άντρα κι άρχισε να περπατάει μαζί του, στο πλάι της ρεματιάς που κατηφόριζε ανυπόμονη προς την θάλασσα… Ο άντρας γύρισε, κοίταξε τη νέα γυναίκα χωρίς καμία έκπληξη, χαμογέλασε για λίγο, για όσο ακριβώς χρειάζεται ένα χαμόγελο, για να ’ναι στ’ αλήθεια χαμόγελο. Πρώτη φορά εδώ και πολλούς καιρούς, δεν κατέβηκε αλάτι απ’ τα μάτια του, πρώτη φορά ένοιωθε πως το αλάτι δεν είχε θέση, δεν είχε τόπο ν’ απλωθεί… ξαναχαμογέλασε. Η μικρή γυναίκα του χαμογέλασε κι έσφιξε το μπράτσο του… ο άντρας γύρισε πάλι μπροστά το κεφάλι του, όρθιος, χωρίς ίχνος κύρτωσης στο σώμα του, γινόταν περήφανος.
«Είμαι έτοιμη!», είπε η γυναίκα.
«Είμαι έτοιμη… πάμε!»
Ο άντρας έπιασε πάλι να σιγοσφυρίζει. Η γυναίκα σιγοτραγούδησε μαζί του και σφίχτηκε πάνω του. Χάθηκαν στη νύχτα. Δεν ξαναφάνηκαν ποτέ. Σα να μπήκαν για πάντα, ο ένας μέσα στον άλλον. Μονάχα που τ’ απογεύματα του Φθινοπώρου, τα πεύκα της ρεματιάς σιγοσφυρίζουν ένα τραγούδι… σαν αεράκι…
«Όπου κι αν πήγες είσαι εδώ
μεσ’ στο μυαλό μου αερικό
μια στάλα στην ανάσα μου
μια θάλασσα στα μάτια μου»
