Του Αντώνη Μακρή
Δεν έχω πια ρολόι.
Ο χρόνος μετριέται μόνο σε γροθιές που φεύγουν, σε χτυπήματα που δέχομαι. Η ζωή μου είναι ένα ρινγκ που δεν τελειώνει ποτέ, κι εγώ είμαι το σακί του κρέατος που δεν πέφτει, όσο κι αν το βαράνε.
Μ’ έχουν πετάξει όλοι, έμεινα σαν σκυλί δεμένο στο δρόμο, να δαγκώνω ό,τι πλησιάσει. Ένα κορμί με πληγές, ένα μυαλό γεμάτο καπνό και μπύρες.
Τότε άρχισε.
Στην αρχή ήταν απλά παράξενο. Κάτι παιδιά τρέχανε στους δρόμους. Χωρίς λόγο. Σαν να τα κυνηγούσε ο διάολος. Μετά, είδα γριές να τρέχουν. Τύπους με κουστούμια. Μανάδες με καρότσια. Όλοι. Όλοι. Τα πόδια δεν σταματούσαν. Το βλέμμα τους άδειο. Σαν αόρατος αναβάτης να τους είχε βάλει σπιρούνια.
Στην αρχή γέλασα. «Τρελοκομείο η πόλη», είπα. Ύστερα άρχισε να με πιάνει κι εμένα. Μια φαγούρα κάτω από το δέρμα, σαν ηλεκτρισμός. Η καρδιά να βαράει τύμπανα. Και τα πόδια… τα πόδια να θέλουν να φύγουν μόνα τους. Κι έφυγαν.
Δεν περπατούσα πια. Κάλπαζα. Ο δρόμος άνοιγε μπροστά μου σαν σκισμένος καμβάς. Μυρωδιά ασφάλτου καμένης, αέρας που μαστίγωνε το πρόσωπο. Δίπλα μου, ορδές. Άντρες, γυναίκες, παιδιά. Όλοι τρέχανε. Όλοι μαζί. Χωρίς προορισμό. Χωρίς λογική.
Στην αρχή ήταν σχεδόν αστείο. Μετά έγινε κόλαση.
Όποιος δεν μπορούσε να τρέξει… ποδοπατιόταν. Σώματα να γίνονται χαλί από σάρκα. Κραυγές να σπάνε τα αυτιά. Μάτια που γυαλίζαν, τρέχαμε σαν ζώα που μυρίζουν αίμα. Δεν υπήρχε στάση. Δεν υπήρχε έλεος. Τρέχαμε γιατί δεν γινόταν αλλιώς.
Ένιωθα τα πνευμόνια μου να καίγονται, αλλά τα πόδια δεν άκουγαν. Ήταν σαν να είχε πάρει τον έλεγχο μια άλλη δύναμη. Ήμουν καβάλα σ’ ένα άλογο που δε με υπάκουε. Ένα άλογο φτιαγμένο από το ίδιο μου το κορμί.
Έβλεπα γύρω μου τις φάτσες. Ήταν όλοι πυγμάχοι στο ίδιο ρινγκ. Κι ο αντίπαλος; Ο χρόνος. Το σταμάτημα. Όποιος λύγιζε, έπεφτε. Και μετά τον τσακίζαμε με τα ίδια μας τα πόδια. Σαν λύσσα. Σαν να ‘πρεπε να τον σβήσουμε απ’ το χάρτη.
Μια στιγμή θυμάμαι. Ένα παιδί έπεσε. Κι η μάνα του γύρισε να το σηκώσει. Τα μάτια της… ήταν μάτια λύκου. Δεν το σήκωσε. Το πάτησε. Για να συνεχίσει να τρέχει. Εκεί κατάλαβα. Η ανθρωπιά μας έσπασε. Σαν σαγόνι σ’ ένα καλό άπερκατ.
Στην πορεία άρχισα να βλέπω οράματα. Σκιές φλεγόμενων, δαιμονικών αλόγων δίπλα μας, να καλπάζουν. Κάθε άνθρωπος κι ένα φάντασμα αλόγου. Ουρλιαχτά σαν χλιμιντρίσματα. Ο κόσμος είχε γίνει ιπποδρόμιο χωρίς τέρμα. Και οι θεατές; Δεν υπήρχαν. Εμείς ήμασταν και οι αναβάτες και τα ζώα.
Ένιωθα τα πλευρά μου να σκίζονται από την ανάσα. Σκεφτόμουν ότι αν σταματήσω, τελείωσα. Κι αν συνεχίσω, πάλι τελειωμένος είμαι. Η βία δεν ήταν μόνο έξω. Ήταν μέσα. Σαν να με μαστίγωνε ο ίδιος μου ο εγκέφαλος.
Κάθε βήμα, ένα χτύπημα καμπάνας. Κάθε ανάσα, ένα μαχαίρι στο στήθος.
Κι ύστερα… το είδα.
Ένα στάδιο, τεράστιο. Δεν ξέρω αν ήταν πραγματικό ή φάντασμα. Μαζευτήκαμε όλοι εκεί μέσα, χιλιάδες. Όλοι να τρέχουμε γύρω-γύρω, κύκλους. Σαν ποντίκια σε ρόδα. Σαν σκλάβοι που δεν είχαν ποτέ ελπίδα. Ο στίβος μύριζε αίμα και ιδρώτα. Οι κραυγές ήταν πιο δυνατές από καμπάνες εκκλησίας.
Κι εκεί ήταν που ήρθε η κορύφωση. Ο κόσμος άρχισε να πέφτει μαζικά. Τα κορμιά γίνανε στοίβες. Στοίβες από ανθρώπους, ένα βουνό από κόκαλα και σάρκα. Μα οι υπόλοιποι συνεχίσαμε να τρέχουμε πάνω τους. Σαν να ‘ταν απλά χώμα. Και το αίμα; Το αίμα έγινε ποτάμι γύρω από το στάδιο.
Εγώ… εγώ ακόμα τρέχω. Μέσα στο μυαλό μου. Το σώμα μου ίσως να ‘χει πέσει ήδη. Ίσως να πατάνε πάνω μου άλλοι. Αλλά μέσα στο κρανίο μου… τρέχω. Τρέχω χωρίς σταματημό.
Γιατί το κατάλαβα. Αυτό δεν ήταν κατάρα. Δεν ήταν τρέλα. Ήταν η αλήθεια που ποτέ δεν θέλαμε να δούμε.
Όλη μας η ζωή δεν ήταν παρά ένας ατελείωτος καλπασμός. Πίσω από επιβίωση, πίσω από αδικίες, πίσω από βία, αυταπάτες, ιδεοληψίες, εξελίξεις, πίσω από όνειρα, από παράλογες αξιώσεις! Κι όποιος έπεφτε, τον ποδοπατούσαμε. Χωρίς δεύτερη σκέψη.
Τρέχοντας προλαβαίνω να αναρωτηθώ!
Άραγε ο κόσμος θα συνεχίσει έτσι; Τρέχοντας; Με λαχανιάσματα; Δίπλα σε αφηνιασμένα άλογα-φαντάσματα να γελάνε μέσα στη σκόνη; Τελειώνει αυτός ο δρόμος; Τελειώνει σε μια κοιλάδα του παραδείσου, ή σε μια μαύρη τρύπα που σε συνθλίβει; Είναι ατέρμονος κύκλος, ή στο τέλος του δρόμου σε περιμένει μια χοάνη που ρουφάει κόσμους; Θα τελειώσει καλπάζοντας ξέφρενα; Σαν αναβάτες χωρίς σέλα; Χωρίς χαλινάρι; Κορμιά σπασμένα, καβαλημένα από το ίδιο τους το θηρίο;
