“Δραπετεύουμε”… γράφοντας!
Με όχημα την πένα τους, 4 συνδημότες μας, εκφράζονται δημιουργικά, για τις μέρες του εγκλεισμού
Αγγελική Κ.
Ο διπλός ελληνικός αχνίζει στο τραπεζάκι του μικρού μπαλκονιού. Τον περιβάλλουν μικρά γλαστράκια με φυτά-δώρα καλών φίλων και συνεργατών από το πρόσφατο παρελθόν. Πόσο παλιές νιώθω μέσα μου εκείνες τις μέρες… Η καραντίνα!… η καραντίνα όλα τα σβήνει! Ξεθώριασαν οι κακές μνήμες, κάθισαν στο κατακάθι, στον πάτο του φλιτζανιού. Γουλιά – γουλιά απολαμβάνω τον καφέ μου και συλλογιέμαι, με την πολυτέλεια του χρόνου που αξίζει σε αυτή την τελετουργία.
Οι μέρες, οι ώρες άρχισαν να μοιάζουν και να επιβραδύνονται. Ώστε έτσι ήταν τελικά. Υπήρχε χρόνος. Ο γάτος μου κάθεται ήσυχα κοντά μου σαν να μου λέει: τι σου μαθαίνω τόσον καιρό; Αυτός είναι ο πραγματικός χρόνος.
Κοιτάζω τα γεράνια. Άνθισαν τα κατακόκκινα μπουκέτα τους. Εμπιστεύτηκαν την καλοσύνη του καιρού και γέμισαν χρώμα και ομορφιά τη γειτονιά. Στην ησυχία του δρόμου απλώνονται οι μελωδίες από τα κελαηδίσματα των πουλιών.
Με τη βοήθεια του φίλτρου του φυσικού περιβάλλοντος, απαθανατίστηκε μέσα μου η στιγμή που με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι αυτή είναι η «κανονικότητα» για μένα. Αυτό το ‘κλικ’ θέλω να κρατήσω τώρα που θα ξαναβγούμε έξω, αφήνοντας πίσω, στο μέτρο του δυνατού, πικρίες, κακίες και ανούσιες βιασύνες.
